Niżnia Magura Rycerowa
Niżnia Magura Rycerowa (niem. Kleiner Ritterkogel, słow. Malá Licierova Magura, węg. Kis-Lovag-hegy[1], 1785 m[2]) – ostatni na zachód i najniższy szczyt grzbietu Magury Rycerowej w słowackich Tatrach[3]. Odcinek tego grzbietu po wschodniej stronie Niżniej Magury Rycerowej to Rycerowa Przehyba[4]. Słabo wyodrębniony wierzchołek Niżniej Magury rozgałęzia się na dwa ramiona opadające do Doliny Cichej:
- ramię północno-zachodnie oddzielające Rycerowy Żleb od Magurskiego Żlebu[5] (przez W. Cywińskiego opisywanego pod nazwą Rakitowy Żleb[4]),
- ramię zachodnie oddzielające Rakitowy Żleb od Doliny Szpaniej[5].
 Widok z Małołączniaka. Niżnia Magura Rycerowa powyżej Magurskiego Żlebu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1785 m n.p.m. |
| Wybitność |
1 m |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°12′28,4″N 19°57′07,8″E/49,207889 19,952167
| |
Nazwa magura jest pochodzenia wołoskiego i w języku wołoskim oznaczało wzgórze, pagórek, kopiec[6].
W przeszłości Magura Rycerowa była wypasana. Od 1949 r. całe Kopy Liptowskie są obszarem ochrony ścisłej TANAP-u i jest niedostępny turystycznie. Obecnie jej wierzchołek porasta kosodrzewina, w której sterczy kilka skałek. Stoki są prawie w całości porośnięte lasem i kosodrzewiną. Bezleśne pozostają jeszcze strome stoki Rycerowego Żlebu i część stromych stoków od strony Doliny Szpaniej, stopniowo i one zarastają kosówką[4]. Magura Rycerowa jest dobrze widoczna z czerwonego szlaku turystycznego biegnącego granią główną Tatr od Czerwonych Wierchów na Kasprowy Wierch.
Przypisy
edytuj- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-20] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IV. Walentkowa Przełęcz – Przełączka pod Zadnim Mnichem. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.
- ↑ a b c Władysław Cywiński. Szpiglasowy Wierch. Przewodnik szczegółowy, tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ a b Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.