Mykoła Kapustianski

Mykoła Ołeksandrowycz Kapustianski, ukr. Микола Олександрович Капустянський, ps. „Wiktor Nyzowyj”, „Czumak” (ur. 20 stycznia^?/1 lutego 1879 we wsi Sumaki w guberni katerynosławskiej, zm. 19 lutego 1969 w Monachium) – ukraiński polityk, generał Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej, jeden z założycieli Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów.

Mykoła Kapustianski

Микола Олександрович Капустянський

generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia	1 lutego 1879 Sumaki, gubernia jekaterynosławska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	19 lutego 1969 Monachium, Niemcy
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w rodzinie prawosławnego kapłana. W 1899 ukończył seminarium duchowne w Jekaterynosławiu, następnie odeską junkierską szkołę piechoty w 1904. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej.

W 1912 ukończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu. Podczas I wojny światowej został awansowany do stopnia pułkownika. Po rewolucji lutowej tworzył ukraińskie jednostki w armii rosyjskiej, został szefem sztabu 1 Dywizji Ukraińskiej, następnie I Korpusu Ukraińskiego w sierpniu 1917, na początku 1918 szefem sztabu frontu północno-zachodniego, utworzonego do walki z bolszewikami. Od marca 1918 był oficerem Sztabu Generalnego Armii URL. W 1920 awansowany do stopnia generała brygady był od maja 1920 generalnym kwatermistrzem Armii Czynnej URL.

Po wojnie polsko-bolszewickiej Kapustianśkyj w 1921 został internowany w Polsce, przebywał w obozie do 1923, po uwolnieniu wyjechał do Francji. W 1929 został jednym z założycieli Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, i członkiem jej Prowodu. W czasie rozłamu poparł frakcję Andrija Melnyka, i pozostawał we władzach OUN-M do śmierci w 1969.

II wojna światowa

Podczas II wojny światowej Kapustianśkyj został wiceprzewodniczącym Ukraińskiej Rady Narodowej w Kijowie, wskutek czego został aresztowany i uwięziony przez Niemców. Po wypuszczeniu z więzienia zamieszkał we Lwowie.

Po wojnie w 1945 osiadł w Monachium. Był pierwszym przewodniczącym sekcji militarnej rządu URL na emigracji.

Napisał wspomnienia Pochid ukrajinśkych armii na Kyjiw–Odesu v 1919 roci (1922, drugie wydanie 1946)

Bibliografia, literatura, linki

• Капустянський Микола w: Dovidnyk z istorii Ukrainy, opr. Ihor Pidkova, Roman Shust, Kost Bondarenko; Lviv 1999, Wyd. Lvivskyi derzhavnyi universytet im. Ivana Franka i Vydavnyctvo Heneza, ISBN 978-966-504-237-2.
• Капустянський Микола w: Енциклопедія історії України: Т. 4. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2007, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2.