Misja wojskowa
Misja wojskowa – określenie stosowane w prawie międzynarodowym i praktyce międzynarodowej wobec sił zbrojnych pełniących funkcje organu zewnętrznego państwa poza jego granicami. Przeważnie wiążą się one ze stanem okupacji, bądź wizytą kurtuazyjną[1]. Misje wojskowe odgrywają szczególne znaczenie z punktu widzenia prawa morza, które przyznaje okrętom immunitet, wyłączenie spod lokalnej jurysdykcji, a na morzu otwartym przewiduje także możliwości kontroli obcych statków w imieniu społeczności międzynarodowej, w przypadku podejrzenia o piractwo lub praktykowanie niewolnictwa[1].
Rodzaje
edytujWyróżnia się następujące rodzaje misji wojskowych[1]:
- misje doraźne – wysyłane jednorazowo w ściśle określonym celu;
- misje stałe – upowszechnione szczególnie po II wojnie światowej;
- misje uprawnione do ogólnej reprezentacji państwa – funkcjonujące w zastępstwie przedstawicielstw dyplomatycznych;
- misje o uprawnieniach ograniczonych – przeważnie do współpracy i reprezentacji w dziedzinie militarnej. Misje organizowane są w oparciu o umowy dwustronne o pomocy i współpracy wojskowej. Do ich zadań zalicza się głównie pomoc i doradztwo przy organizowaniu struktur wojskowych i szkoleniu sił zbrojnych. Najczęściej personel kierowniczy misji korzysta z pełni przywilejów i immunitetów dyplomatycznych[2].
Najbardziej typowym przykładem stałych misji wojskowych powołanych w celach ogólnej reprezentacji państw były istniejące do zjednoczenia Niemiec w 1990 r. misje Stanów Zjednoczonych Ameryki, Wielkiej Brytanii, Francji i ZSRR akredytowane przy Sojuszniczej Radzie Kontroli Niemiec w Berlinie[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Remigiusz Bierzanek, Janusz Symonides: Prawo międzynarodowe publiczne. Wyd. 8. Warszawa: LexisNexis, 2008, s. 171. ISBN 978-83-7334-294-1.
- ↑ Remigiusz Bierzanek, Janusz Symonides: Prawo międzynarodowe publiczne. Wyd. 8. Warszawa: LexisNexis, 2008, s. 172. ISBN 978-83-7334-294-1.
Bibliografia
edytuj- Remigiusz Bierzanek, Janusz Symonides: Prawo międzynarodowe publiczne. Wyd. 8. Warszawa: LexisNexis, 2008, s. 171-172. ISBN 978-83-7334-294-1.
