Mironice (wieś)
Mironice (niem. Himmelstädt) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie gorzowskim, w gminie Kłodawa.
| wieś | |
 Panorama miejscowości | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
66[2] |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
66-415[3] |
| Tablice rejestracyjne |
FGW |
| SIMC |
0181875 |
Położenie na mapie gminy Kłodawa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu gorzowskiego  | |
 52°47′58″N 15°11′07″E/52,799444 15,185278[1]
| |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.
Położenie
edytujWieś leży 2 km na północny zachód od Kłodawy, przy lokalnej drodze do Santocka. Osada otoczona jest lasami, w pobliżu znajduje się kilka jezior i stawów rybnych. We wsi znajduje się gospodarstwo agroturystyczne. Na terenie dawnego klasztoru prowadzone są prace archeologiczne. Na południe od wsi znajduje się Jezioro Mironickie.
Historia wsi i klasztoru
edytuj.jpg)
Wieś wzmiankowana ok. 1300 roku, gdy została nadana cystersom kołbackim. Fundatorem klasztoru był margrabia brandenburski Albrecht III, który przekazał mnichom piętnaście wsi oraz złoża złota, srebra, żelaza i soli, a także szereg przywilejów. Klasztor o nazwie Locus coeli (miejsce nieba) założono tu w połowie XIV wieku, a po 1368 roku wzniesiono gotycki kościół. Dobra zakonne zostały splądrowane w czasie wojny polsko-krzyżackiej w 1433 roku i polsko-czeskiej wyprawy do Nowej Marchii. W 1539 roku, po sekularyzacji klasztoru, powstała tu domena państwowa. Zabudowania klasztorne przetrwały do pożaru w 1875 roku. Od XIX wieku wieś była dzierżawiona przez rodzinę von Bayer, która wybudowała na terenie założenia klasztornego dwór i duży folwark[4].
Przyczyny upadku klasztoru
edytujW 1515 r. podczas wizytacji klasztoru, opat Walentyn Ludovici stwierdził całkowity upadek życia zakonnego. W wydanej ordynacji nakazano oddalić z klasztoru kobiety, wprowadzono zakaz opuszczania klasztoru nocą, późnego wstawania i upijania się po karczmach. Margrabia Jan z Kostrzyna po przejściu na luteranizm starał się utworzyć własną domenę. Odbywało się to kosztem własności kościelnej. Ostatni opat mironicki Jan Kuna, sprzyjał poczynaniom margrabiego i przekazał mu w 1539 r. wsie zakonne za odszkodowanie i posadę pastora luterańskiego w Baczynie[5].
Zabytki
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[6]:
- dwór z 1830 r. – XIX w., wzniesiony w stylu klasycystycznym
inne zabytki:
- park krajobrazowy
- spichlerz z XIX w.
- dom szachulcowy z XVIII w.
Komunikacja
edytuj- Wieś połączona jest z Gorzowem Wielkopolskim liniami MZK:
- 128 na trasie: Rondo Kosynierów Gdyńskich – Santocko,
- 228 na trasie: Rondo Kosynierów Gdyńskich – Santocko (przez Chwalęcice).
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 81011
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 796 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ J. Lewczuk, B. Skaziński (red.), Zabytki północnej części województwa lubuskiego, Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Zielonej Górze, Zielona Góra – Gorzów Wielkopolski 2004, ISBN 83-921289-0-7, s. 55-56.
- ↑ E. Rymarz, J. Jarzewicz, Mironice, Monasticon Cisterciense Poloniae t. II, Poznań 1999, s. 251.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 2. [dostęp 2013-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-22)].
Bibliografia
edytuj- B. Kucharski, Informator Turystyczno-Krajoznawczy Województwa Gorzowskiego, Urząd Wojewódzki w Gorzowie Wielkopolskim, Gorzów Wielkopolski 1998, ISBN 83-908511-1-3.
- Małgorzata Pytlak, Dawne Opactwo Cystersów w Mironicach w świetle badań archeologiczno-architektonicznych w roku 2005, w: Lubuskie Materiały Konserwatorskie, tom 3 (2005/2006), Zielona Góra 2006.