Mirko Tremaglia
Pierantonio Mirko Tremaglia (ur. 17 listopada 1926 w Bergamo, zm. 30 grudnia 2011 tamże) – włoski polityk, prawnik, od 1972 do 2011 poseł do Izby Deputowanych, w latach 2001–2006 minister.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1926 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 grudnia 2011 |
| Minister ds. Włochów poza granicami kraju | |
| Okres |
od 11 czerwca 2001 |
| Przynależność polityczna | |
Życiorys
edytujW trakcie II wojny światowej stracił rodziców. Jego rodzina wspierała reżim Benita Mussoliniego i powołanie Włoskiej Republiki Socjalnej. Mirko Tremaglia został ujęty przez wojska alianckie i osadzony w obozie jenieckim w Coltano[1].
Rozpoczął studia na Uniwersytecie Katolickim w Mediolanie, z których został usunięty po ujawnieniu jego przeszłości w bojówkach republikańskich[1]. Ostatecznie skończył prawo i rozpoczął praktykę adwokacką. Jednocześnie od początku zaangażował się w działalność Włoskiego Ruchu Społecznego (MSI), skupiającego postfaszystów.
W 1972 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych. Od tego czasu nieprzerwanie w każdych kolejnych wyborach skutecznie ubiegał się o reelekcję, zasiadając w niższej izbie włoskiego parlamentu VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV i XVI kadencji. W połowie lat 90. po rozwiązaniu MSI znalazł się wśród liderów nowo powstałego Sojuszu Narodowego, który ewoluował w kierunku proeuropejskiej partii centroprawicowej.
W latach 2001–2006 sprawował urząd ministra ds. Włochów poza granicami kraju w drugim i trzecim rządzie Silvia Berlusconiego. Doprowadził do zmian w prawie wyborczym poprzez przyznanie Włochom mieszkającym za granicą prawa do wybierania własnych posłów (12) i senatorów (6) w kilku okręgach wyborczych[2]. Tzw. prawo Tremaglii po raz pierwszy zastosowano w wyborach w 2006.
W 2008 Mirko Tremaglia po raz jedenasty z rzędu uzyskał mandat poselski z listy współtworzonego przez AN Ludu Wolności. W 2010 zasilił utworzoną przez Gianfranca Finiego frakcję Przyszłość i Wolność[3]. Zmarł w trakcie XVI kadencji Izby Deputowanych.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Mirko Tremaglia su „Il Giornale”: «Ecco perché l’antifascismo non è un valore». italiachiamaitalia.net, 23 września 2008. [dostęp 2010-08-01]. (wł.).
- ↑ Finalmente compiuta la legge Tremaglia: Il ministro fa il biliancio dell'ultima visita in Sud America. italiaestera.net, 24 marca 2006. [dostęp 2010-08-01]. (wł.).
- ↑ L'esercito di Fini: 33 deputati e 10 senatori. corriere.it, 30 lipca 2010. [dostęp 2010-08-01]. (wł.).
Bibliografia
edytuj- Nota biograficzna na stronie rotarybergamoovest.it. [dostęp 2022-04-07]. (wł.).
- Mirko Tremaglia na stronie Izby Deputowanych XVI kadencji. [dostęp 2022-04-07]. (wł.).