Mirko Filipović

Mirko Filipović
Pseudonim	Cro Cop
Data i miejsce urodzenia	10 września 1974 ; Vinkovci
Obywatelstwo	Chorwacja
Wzrost	188 cm
Masa ciała	109 (2018) kg
Styl walki	kick-boxing
Kategoria wagowa	ciężka
Klub	Cro Cop Squad Gym
	Bilans walk zawodowych
Liczba walk	48
Zwycięstwa	35
Przez nokauty	26
Przez poddania	6
Przez decyzje	3
Porażki	11
Remisy	2
Nieodbyte	1
	↑ Bilans walk aktualny na 30 września 2018. ;
	Strona internetowa

Mirko „Cro Cop” Filipović (ur. 10 września 1974 w Vinkovci) – chorwacki kickbokser, bokser i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) wagi ciężkiej. Mistrz świata w kickboxingu w formule full contact (1996), wicemistrz K-1 WGP (1999), mistrz K-1 WGP (2013) oraz tryumfator turniejów MMA PRIDE Openweight GP (2006) oraz RIZIN FF World Grand Prix (2016). Był także oficerem policji oraz posłem do chorwackiego parlamentu.

Wczesne lata

Mirko Filipovic urodził się w Vinkovci. Trenować siłowo zaczął już w wieku 11 lat. Inspiracją był dla niego film Krwawy sport z główną rolą Jean-Claude’a Van Damme’a. Początkowo ćwiczył w przydomowej szopie, gdzie miał do dyspozycji proste przyrządy: sztangę własnej roboty, drążek, worek wypchany trocinami.

Dorastał w czasach rozpadu Jugosławii i wojny domowej 1991–1995. W tym czasie przeniósł się na sześć miesięcy z rodzinnej Privlaki do sąsiedniego miasta Varaždin (działała tam szkoła). Na miejscu szukał działającego klubu kick-boxingu, jednak do wyboru miał tylko kluby boksu oraz karate. Zdecydował się na karate (kierując się tym, że w boksie nie walczy się za pomocą nóg), jednak sposób treningów nie spodobał mu się, gdyż stwierdził, że ciosy w powietrze, kimona czy ustawianie w szeregu nie są praktyczne. Pewnego dnia zobaczył grupę osób trenujących kick-boxing. Po uzyskaniu zgody trenera przyłączył się do nich. Po powrocie z Varaždinu kontynuował treningi.

W 1994 roku zmarł jego ojciec. Filipović odbywał wtedy służbę wojskową, a jego rodzina nie miała za co żyć, gdyż ojciec był jedyną osobą pracującą. Filipović złożył więc podanie i został przyjęty do akademii policyjnej. Został przydzielony do oddziału antyterrorystycznego „Lučko”. Zarobione pieniądze (pensja ok. 500 $) przeznaczał na utrzymanie rodziny oraz treningi. Często, ze względu na karierę sportową, był zwalniany z obowiązków służbowych. W zamian wchodził do ringu w koszulce z napisem ATJ LUCKO. W oddziale tym służył przez 6 lat. Ze względu na policyjną karierę występował pod pseudonimem „Cro Cop” (w wolnym tłumaczeniu z ang. „Chorwacki Gliniarz”).

Boks amatorski

W 1997 roku został mistrzem Chorwacji w wadze superciężkiej (ponad 91 kg), a także zajął 2. miejsce w międzynarodowym turnieju o Puchar Akropolu, przegrywając w finale na punkty z Paolo Vidozem. Wystąpił również na mistrzostwach świata w Budapeszcie, z których został wyeliminowany w 1/16 finału przez ówczesnego mistrza świata i Europy, Aleksieja Lezina^[1]. W 1998 roku ponownie wygrał mistrzostwa kraju i reprezentował Chorwację na mistrzostwach Europy w Mińsku (przegrał w I rundzie z Sinanem Şamilem Samem)^[2]. W tym samym roku zdobył brązowy medal na igrzyskach śródziemnomorskich oraz srebrny na mistrzostwach CISM w Niemczech.

Kariera w K-1

Wczesna kariera

W K-1 zadebiutował w 1996 roku w wieku 22 lat (występował wtedy jeszcze pod pseudonimem „Tigar”). Był jednym z najmłodszych zawodników tej organizacji. Jego trenerem był ówcześnie Branko Cikatić (zwycięzca K-1 Grand Prix 1993). W swojej pierwszej walce Filipović zmierzył się z Francuzem Jérôme „Geronimo” Le Bannerem – finalistą K-1 World Grand Prix 1995. Chorwat wygrał przez jednogłośną decyzję sędziów (w pierwszej rundzie Le Banner był liczony). Następną walkę stoczył z Ernesto Hoostem, utytułowanym zawodnikiem boksu tajskiego i K-1, z którym przegrał przez TKO. Wkrótce po tej walce Filipović, skonfliktowany z Branko Cikatićem, odszedł na 3 lata z K-1 i rozpoczął w Chorwacji amatorską karierę bokserską.

Powrót do K-1

Do K-1 powrócił w 1999 roku, już jako „Cro Cop”. Dzięki współpracy z Damirem Siserem, renomowanym trenerem ciężarowców i kulturystów, wyraźnie rozwinął się fizycznie. Rozpoczynając u niego trening Filipović ważył 93 kg i skarżył się, że nie może nabrać masy. Siser przepisał mu odpowiednie suplementy oraz ćwiczył z nim 2-3 razy w tygodniu. W rezultacie Filipović zyskał ponad 10 kg masy mięśniowej.

W pierwszej walce po powrocie znokautował Jana Nortje, po czym stoczył kolejnych 5 walk, z których przegrał tylko jedną, przez decyzję. Zwycięstwa nad Bernardo, Musashim i Greco doprowadziły go do finału K-1 World GP 1999 w Tokio. Zmierzył się w nim z Ernesto Hoostem. Również i tym razem Holender był górą (KO przez cios w korpus). Trzecia walka i trzecia porażka z Hoostem miała miejsce rok później w ćwierćfinale K-1 World GP 2000. Pojedynek był jednak wyrównany i do rozstrzygnięcia potrzebna była dodatkowa runda. Mimo tych porażek Chorwat szybko awansował do grona gwiazd K-1 oraz zyskał reputację jednego z najmocniej kopiących zawodników. Jego głównym atutem były szybkie i celne kombinacje bokserskie oraz lewe kopnięcie okrężne w głowę.

W 2001 roku najpierw został sensacyjnie znokautowany przez Michaela McDonalda, a później, podczas treningu doznał kontuzji, która wyeliminowała go z eliminacji do finału World GP. K-1 zaproponowało mu wtedy występ w walce MMA przeciwko zapaśnikowi Kazuyukiemu Fujicie. Po tym pojedynku Filipović powziął decyzję o rozstaniu z kick-boxingiem i rozpoczęciu kariery w MMA. W 2002 roku stoczył w K-1 jeszcze 3 walki (wygrał z Yanagisawą, Bonjaskym i Huntem), a w swojej ostatniej, która odbyła się 30 kwietnia 2003 roku, znokautował w pierwszej rundzie Boba Sappa.

Od 2012

10 marca 2012 roku w Zagrzebiu pokonał przez jednogłośną decyzję w walce na zasadach K-1 Raya Sefo. Początkowo była ona zapowiadana jako pożegnalny pojedynek Filipovicia^[3]. Wkrótce potem ogłoszono jednak, że Chorwat po 9 latach powróci do organizacji K-1. 27 maja na gali K-1 Rising w Madrycie pokonał przez nokaut w 2. rundzie Hiszpana Lorenzo Javiera Jorge. We wrześniu 2012 roku wystartował w kwalifikacjach do turnieju K-1 World Grand Prix. W pierwszej rundzie turnieju pokonał przez decyzję Amerykanina Randy’ego Blake’a. Finałowa gala odbyła się w ojczyźnie Mirko – Chorwacji (Zagrzeb). Do turnieju zostali zaproszeni m.in. Badr Hari, Zabit Samiedow czy Hesdy Gerges. W ćwierćfinale Chorwat spotkał się z Amerykaninem Jarrellem Millerem, którego pokonał na punkty, a w półfinale również na punkty Ukraińca Pawła Żurawlowa. W finale zwyciężył Surinamczyka Ismaela Londta przez decyzję sędziów który m.in. był liczony po lewym okrężnym kopnięciu w głowę w 2. rundzie^[4]. Filipović stał się dziewiętnastym mistrzem K-1 World GP w historii tej organizacji i dopiero czwartym zawodnikiem nie pochodzącym z Holandii – wcześniej aż piętnaście razy mistrzami zostawali właśnie Holendrzy.

Kariera w MMA

PRIDE FC

Karierę w MMA rozpoczął 19 sierpnia 2001 roku na gali K-1 Andy Hug Memorial. Walczyli tam na specjalnych zasadach kick-boxerzy z graplerami. Filipović pokonał Kazuyukiego Fujitę przez TKO (podczas próby obalenia Fujita otrzymał w głowę cios kolanem, co spowodowało głębokie rozcięcie i pęknięcie czaszki). W listopadzie 2001 zadebiutował w organizacji PRIDE FC (z którą był związany przez następne 5 lat), gdy podczas gali PRIDE 17 zremisował z Nobuhiko Takadą.

Kolejne walki, nie licząc remisu z Wanderleiem Silvą, były szybkimi zwycięstwami Filipovicia. Wśród pokonanych przez niego zawodników byli m.in. Igor Wowczanczyn, Heath Herring oraz Kazushi Sakuraba.

Zwycięską passę Filipovicia zakończył Antonio Rodrigo „Minotauro” Nogueira, który w walce o tymczasowe mistrzostwo PRIDE w wadze ciężkiej pokonał go przez poddanie. Szansą na odzyskanie miana pretendenta do tytułu miał być dla Chorwata udział w turnieju Pride Grand Prix 2004, w którym miało dojść do jego walki z Fiodorem Jemieljanienko. Najpierw jednak Filipović musiał pokonać Kevina Randlemana. Mimo że był zdecydowanym faworytem, niespodziewanie przegrał przez szybki nokaut.

Porażka ta chwilowo zmniejszyły szanse Chorwata na walkę o mistrzostwo. Jednak gdy wygrał on 7 kolejnych walk (6 przed czasem), w tym z bratem Fiodora, Aleksandrem, władze PRIDE przyznały mu prawo do walki z Rosjaninem. Odbyła się ona w sierpniu 2005 roku. Ku zaskoczeniu obserwatorów Rosjanin zdecydował się na bój w „stójce”, która była domeną Filipovicia. Walka była wyrównana, ale to mistrz kontrolował jej przebieg i wygrał ją przez jednogłośną decyzję.

Następne dwie walki stoczone przez Chorwata były pojedynkami rewanżowymi. Najpierw wygrał z Joshem Barnettem, lecz wkrótce potem przegrał przez niejednogłośną decyzję z Markiem Huntem, który powetował sobie przegraną sprzed 3 lat z K-1.

W 2006 roku Filipović osiągnął największy sukces w swojej karierze MMA. Zwyciężył w turnieju PRIDE Openweight Grand Prix. Kolejno wyeliminował w nim Ikuhisę Minowę, Hidehiko Yoshidę, Wanderleia Silvę, a w finale Josha Barnetta (wszystkie walki zakończył przed czasem w pierwszej rundzie).

Ultimate Fighting Championship

W grudniu 2006 roku podpisał dwuletni kontrakt na 6 walk z UFC. Pierwszą walkę w octagonie stoczył 3 lutego 2007 roku z Eddiem Sanchezem, wygrywając w pierwszej rundzie przez TKO (UFC 67). Jednak w drugiej uważany za zdecydowanego faworyta Filipović został znokautowany przez Brazylijczyka Gabriela Gonzagę. Kolejna porażka z Cheickiem Kongo sprawiła, że Chorwat odszedł z UFC.

DREAM

15 marca 2008 roku zadebiutował w DREAM, gdy pokonał byłego zawodnika Pancrase, Tatsuyę Mizuno przez TKO. W następnej walce zmierzył się z Alistairem Overeemem. Pojedynek został przerwany, gdy kilkukrotnie uderzony kolanem w krocze Filipović odmówił kontynuowania dalszej walki (ogłoszono no contest). Choć obaj rywale zapowiedzieli chęć powtórzenia walki, do rewanżu nie doszło^[5]^[6].

Na sylwestrowej gali Dynamite!! 2008 Chorwat zmierzył się z zawodnikiem K-1, Choi Hong-manem. Pokonał go przez techniczny nokaut po niskim kopnięciu w kolano.

Powrót do UFC

Filipović (z prawej) kontra Patrick Barry (UFC 115)

Po walce z Koreańczykiem Filipović przeszedł operację kontuzjowanego kolana. Po zakończeniu rehabilitacji, w maju 2009 roku podpisał kontrakt na jedną walkę dla UFC. 13 czerwca stoczył w Kolonii pojedynek z Mostaphą Al-turkiem. W jego trakcie, przy wyprowadzaniu ciosu prostego, Chorwat przypadkowo włożył palec w oko rywala. Brytyjczyk, nie będąc w stanie kontynuować pojedynku, odwrócił się plecami i przyjął bez odpowiedzi kilka kolejnych ciosów. Sędzia, nie dopatrując się faulu, przerwał walkę i ogłosił zwycięstwo Filipovicia przez TKO. Manager Brytyjczyka zapowiedział złożenie oficjalnego protestu^[7]. Wynik walki ostatecznie nie został jednak zmieniony.

W lipcu Filipović podpisał z UFC kontrakt na trzy kolejne walki^[8]. Pierwszą z nich przegrał przez poddanie werbalne z Juniorem dos Santosem (UFC 103), gdy po jednym z ciosów Brazylijczyka doznał kontuzji oka i poprosił sędziego o przerwanie walki^[9]. Drugą, podczas gali UFC 110, wygrał przez TKO z Australijczykiem Anthonym Peroshem, który walczył w zastępstwie chorego Bena Rothwella. Cztery miesiące później Filipović pokonał Patricka Barry’ego przez duszenie zza pleców na 30 sekund przed końcem trzeciej rundy, mimo że w pierwszej Amerykanin dwukrotnie zdołał powalić go na deski celnymi uderzeniami^[10].

Filipović walczył ponownie już we wrześniu (UFC 119), gdy zgodził się zastąpić kontuzjowanego Antonio Rodrigo Nogueirę w pojedynku z Frankiem Mirem. Chorwat przegrał przez ciężki nokaut w ostatniej minucie walki, gdy został trafiony w szczękę kolanem^[11]. Pół roku później (UFC 128) został również znokautowany przez Brendana Schauba. 29 października odniósł trzecią z rzędu porażkę przed czasem, przegrywając z Royem Nelsonem na gali UFC 137. W konsekwencji ogłosił zakończenie swojej kariery w MMA^[12] lecz rok później postanowił wznowić ją. 23 sierpnia 2014 zdobył pas mistrza Inoki Genome Fight pokonując złotego medalistę olimpijskiego z judo Satoshiego Ishiiego wskutek głębokiego rozcięcia i niedopuszczenia go do kontynuowania walki. Pas obronił 30 grudnia na sylwestrowej gali Inoki Bom-Ba-Ye nokautując w rewanżowej walce Ishiiego w 2. rundzie.

Ponowny powrót do K-1

10 marca 2012 roku w Zagrzebiu pokonał przez jednogłośną decyzję w walce na zasadach K-1 Raya Sefo. Początkowo była ona zapowiadana jako pożegnalny pojedynek Filipovicia^[3]. Wkrótce potem ogłoszono jednak, że Chorwat po 9 latach powróci do organizacji K-1. 27 maja na gali K-1 Rising w Madrycie pokonał przez nokaut w 2. rundzie Hiszpana Lorenzo Javiera Jorge. We wrześniu 2012 roku wystartował w kwalifikacjach do turnieju K-1 World Grand Prix. W pierwszej rundzie turnieju pokonał przez decyzję Amerykanina Randy’ego Blake’a. Finałowa gala odbyła się w ojczyźnie Mirko – Chorwacji (Zagrzeb). Do turnieju zostali zaproszeni m.in. Badr Hari, Zabit Samiedow czy Hesdy Gerges. W ćwierćfinale Chorwat spotkał się z Amerykaninem Jarrellem Millerem, którego pokonał na punkty, a w półfinale również na punkty Ukraińca Pawła Żurawlowa. W finale zwyciężył Surinamczyka Ismaela Londta przez decyzję sędziów który m.in. był liczony po lewym okrężnym kopnięciu w głowę w 2. rundzie^[4]. Filipović stał się dziewiętnastym mistrzem K-1 World GP w historii tej organizacji i dopiero czwartym zawodnikiem nie pochodzącym z Holandii – wcześniej aż piętnaście razy mistrzami zostawali właśnie Holendrzy.

Lata 2015–2016

W lutym 2015 ogłoszono pierwszą w historii galę UFC w Polsce, która ostatecznie odbyła się 11 kwietnia. W walce wieczoru po czteroletniej przerwie zmierzył się w rewanżowym starciu z Gonzagą. Filipović zrewanżował się Brazylijczykowi za ciężki nokaut z 2007 roku pokonując go przez TKO (uderzeniami w parterze) w 3. rundzie^[13].

Swój kolejny pojedynek miał stoczyć 28 listopada 2015, na gali w Seulu z Anthonym Hamiltonem^[14] lecz do tego pojedynku ostatecznie nie doszło gdyż Chorwat nieoczekiwanie ogłosił, że jest kontuzjowany i postanowił ponownie zakończyć karierę, w związku z trapiącymi go kontuzjami^[15]. Pod koniec listopada 2015 USADA, poinformowała o zawieszeniu Filipovicia na dwa lata za stosowanie i posiadanie zabronionej substancji hGH. 9 stycznia 2016, USADA ogłosiła, że próbki Filipovicia okazały się czyste jednak w związku z tym, iż Chorwat wcześniej przyznał się do stosowania środków z hGH, zawieszenie zostało podtrzymane^[16]^[17].

W lipcu 2016, związał się z nowo powstałą organizacją Rizin Fighting Federation, startując w turnieju wagi otwartej. 25 września 2016, pokonał Koreańczyka Hyun Man Myunga w rundzie otwierającej turniej. W ćwierćfinale 29 grudnia 2016, miał ponownie zmierzyć się po wielu latach z Wanderleiem Silvą, jednak z powodu kontuzji Brazylijczyk musiał się wycofać z walki^[18]. Zastąpił go zwycięzca ubiegłorocznej edycji turnieju RIZIN wagi ciężkiej, Amerykanin Muhammed Lawal^[19]. Filipović, pokonał Amerykanina przez KO w drugiej rundzie. Podczas półfinałów, które odbyły się dwa dni później, pokonał estońskiego sumitę Kaido Höövelsona przez TKO w pierwszej rundzie, natomiast w finale mającym miejsce na tej samej gali, zwyciężył Irańczyka Amira Ali Akbariego również przez TKO w pierwszej rundzie, zostając ostatecznie zwycięzcą całego turnieju^[20].

Życie prywatne

Jest synem Žarko (zm. 1994) i Any Filipović. Mieszka w Zagrzebiu z żoną Klaudiją oraz synami Ivanem i Filipem. W latach 2003–2007 był deputowanym do chorwackiego parlamentu z listy Socjaldemokratycznej Partii Chorwacji (SDP). W 2005 roku wystąpił w głównej roli w filmie akcji Śmiertelna misja (Ultimate Force).

Osiągnięcia

Mieszane sztuki walki

2016: RIZIN FF World Grand Prix 2016 – 1. miejsce w turnieju wagi otwartej
2014: mistrz Inoki Genome Fight w wadze ciężkiej
2006: PRIDE Openweight Grand Prix – 1. miejsce w turnieju wagi otwartej

Boks amatorski

1998: Igrzyska śródziemnomorskie – 3. miejsce w wadze superciężkiej
1997, 1998: mistrz Chorwacji w wadze superciężkiej

Kick-boxing

2013: K-1 World GP w Zagrzebiu – 1. miejsce
2000: K-1 World GP w Fukuoce – 2. miejsce
1999: wicemistrz K-1 World GP
1996: mistrz świata IKBF full contact w wadze ciężkiej

Lista walk MMA

Wynik	Bilans	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Runda	Czas	Rozgrywki	Data	Miejsce	Uwagi
Wygrana	37-11-2	Roque Martinez	TKO (rozcięcie)	1	5:02	RIZIN 13	30.09.2018	Saitama
Wygrana	36-11-2	Tsuyoshi Kosaka	TKO (ciosy pięściami)	1	1:02	RIZIN Fighting World Grand Prix 2017: Final Round	31.12.2017	Saitama
Wygrana	35-11-2	Amir Ali Akbari	TKO (ciosy pięściami)	1	2:02	RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: Final Round	31.12.2016	Saitama	Finał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana	34-11-2	Kaido Höövelson	KO (kolano na korpus)	1	0:47	RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: Final Round	31.12.2016	Saitama	Półfinał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana	33-11-2	Muhammed Lawal	KO (ciosy pięściami)	2	1:41	RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: 2nd Round	29.12.2016	Saitama	Ćwierćfinał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana	32-11-2	Myung Hyun-man	Poddanie (duszenie trójkątne rękoma)	1	2:20	RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: 1st Round	25.09.2016	Saitama	Pierwsza runda turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana	31-11-2	Gabriel Gonzaga	TKO (ciosy łokciami i pięściami)	3	3:30	UFC Fight Night: Gonzaga vs Cro Cop 2	11.04.2015	Kraków	Walka wieczoru
Wygrana	30-11-2	Satoshi Ishii	TKO (niezdolność do walki)	2	5:00	Inoki Bom-Ba-Ye 2014	30.12.2014	Tokio	Obronił pas mistrzowski IGF w wadze ciężkiej
Wygrana	29-11-2	Satoshi Ishii	TKO (rozcięcie)	2	2:37	Inoki Genome Fight 2	23.08.2014	Tokio	Zdobył pas mistrzowski IGF w wadze ciężkiej
Przegrana	28-11-2	Aleksiej Olejnik	Poddanie (dźwignia na kark)	1	4:42	Legend Fight Show 2	08.11.2013	Moskwa
Wygrana	28-10-2	Shinichi Suzukawa	Poddanie (dźwignia na staw łokciowy)	1	1:18	Inoki Bom-Ba-Ye 2012	31.12.2012	Tokio
Przegrana	27-10-2	Roy Nelson	TKO (ciosy pięściami)	3	1:30	UFC 137: Penn vs. Diaz	29.10.2011	Las Vegas
Przegrana	27-9-2	Brendan Schaub	KO (cios pięścią)	3	3:44	UFC 128: Shogun vs. Jones	19.03.2011	New Jersey
Przegrana	27-8-2	Frank Mir	KO (cios kolanem)	3	4:02	UFC 119: Mir vs. Cro Cop	25.09.2010	Indianapolis
Wygrana	27-7-2	Patrick Barry	Poddanie (duszenie zza pleców)	3	4:30	UFC 115: Liddell vs. Franklin	12.06.2010	Vancouver
Wygrana	26-7-2	Anthony Perosh	TKO (rozcięcie)	2	5:00	UFC 110	21.02.2010	Sydney
Przegrana	25-7-2	Junior dos Santos	Poddanie (kontuzja oka)	3	2:00	UFC 103: Franklin vs. Belfort	19.09.2009	Dallas
Wygrana	25-6-2	Mostapha Al-turk	TKO (ciosy pięściami)	1	3:06	UFC 99: The Comeback	13.06.2009	Kolonia
Wygrana	24-6-2	Choi Hong-man	TKO (niskie kopnięcie)	1	6:32	Dynamite!! 2008	31.12.2008	Saitama
No contest	23-6-2	Alistair Overeem	Filipović został kopnięty kolanem w krocze.	1		DREAM.6	23.09.2008	Saitama
Wygrana	23-6-2	Tatsuya Mizuno	KO (ciosy pięściami)	1	0:56	DREAM.1	15.03.2008	Saitama
Przegrana	22-6-2	Cheick Kongo	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	UFC 75: Champion vs. Champion	08.09.2007	Londyn
Przegrana	22-5-2	Gabriel Gonzaga	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	4:51	UFC 70: Nations Collide	21.04.2007	Manchester
Wygrana	22-4-2	Eddie Sanchez	TKO (ciosy pięściami)	1	4:33	UFC 67: All or Nothing	03.02.2007	Las Vegas
Wygrana	21-4-2	Josh Barnett	Poddanie (kontuzja oka)	1	7:32	PRIDE: Final Conflict Absolute	10.09.2006.	Saitama	Finał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana	20-4-2	Wanderlei Silva	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	5:26	PRIDE: Final Conflict Absolute	10.09.2006	Saitama	Półfinał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana	19-4-2	Hidehiko Yoshida	Poddanie (niskie kopnięcia)	1	7:38	PRIDE: Critical Countdown Absolute	01.07.2006	Saitama	Ćwierćfinał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana	18-4-2	Ikuhisa Minowa	TKO (ciosy pięściami)	1	1:10	PRIDE: Total Elimination Absolute	05.05.2006	Osaka	Pierwsza runda PRIDE 2006 Openweight GP
Przegrana	17-4-2	Mark Hunt	Decyzja niejednogłośna	3	5:00	PRIDE: Shockwave 2005	31.12.2005	Saitama
Wygrana	17-3-2	Josh Barnett	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	PRIDE 30	23.10.2005	Saitama
Przegrana	16-3-2	Fiodor Jemieljanienko	Decyzja (jednogłośna)	3	5:00	PRIDE: Final Conflict 2005	28.08.2005	Saitama	Walka o mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Wygrana	16-2-2	Ibragim Magomiedow	KO (kopnięcie okrężne w korpus)	1	3:53	PRIDE: Critical Countdown 2005	26.06.2005	Saitama
Wygrana	15-2-2	Mark Coleman	KO (ciosy pięściami)	1	3:40	PRIDE 29	20.02.2005	Saitama
Wygrana	14-2-2	Kevin Randleman	Poddanie (duszenie gilotynowe)	1	0:41	PRIDE: Shockwave 2004	31.12.2004	Saitama
Wygrana	13-2-2	Josh Barnett	Poddanie (kontuzja)	1	0:46	PRIDE 28	31.10.2004	Saitama
Wygrana	12-2-2	Aleksandr Jemieljanienko	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	2:09	PRIDE: Final Conflict 2004	15.08.2004	Saitama
Wygrana	11-2-2	Shungo Oyama	KO (ciosy pięściami)	1	1:00	PRIDE: Bushido 4	19.07.2004	Nagoja
Wygrana	10-2-2	Hiromitsu Kanehara	Decyzja jednogłośna	2	5:00	PRIDE: Bushido 3	23.05.2004	Jokohama
Przegrana	9-2-2	Kevin Randleman	KO (ciosy młotkowe)	1	1:57	PRIDE: Total Elimination 2004	25.04.2004	Saitama	Pierwsza runda PRIDE 2004 Heavyweight GP
Wygrana	9-1-2	Yoshihisa Yamamoto	KO (ciosy pięściami)	1	2:12	PRIDE Bushido 2	15.02.2004	Saitama
Wygrana	8-1-2	Ron Waterman	TKO (kopnięcia)	1	1:27	PRIDE 27	01.02.2004	Osaka
Przegrana	7-1-2	Antônio Rodrigo Nogueira	Poddanie (dźwignia na staw łokciowy)	2	1:45	PRIDE: Final Conflict 2003	09.11.2003	Tokio	Walka o tymczasowe mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Wygrana	7-0-2	Dos Caras Jr.	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	0:46	PRIDE: Bushido 1	05.10.2003	Saitama
Wygrana	6-0-2	Ihor Wowczanczyn	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	1:29	PRIDE: Total Elimination 2003	10.08.2003	Saitama
Wygrana	5-0-2	Heath Herring	TKO (ciosy pięściami)	1	3:17	PRIDE 26	08.06.2003	Jokohama
Wygrana	4-0-2	Kazuyuki Fujita	Decyzja jednogłośna	3	5:00	Inoki Bom-Ba-Ye 2002: K-1 vs. Inoki	31.12.2002	Saitama
Wygrana	3-0-2	Kazushi Sakuraba	TKO (kontuzja)	2	5:00	PRIDE: Shockwave 2002	28.08.2002	Tokio
Remis	2-0-2	Wanderlei Silva	Remis	5	3:00	PRIDE 20	28.04.2002	Jokohama	Specjalne zasady walki, po upływie regulaminowego czasu automatyczny remis
Wygrana	2-0-1	Yuji Nagata	KO (kopnięcie okrężne w głowę)	1	0:21	Inoki Bom-Ba-Ye 2001-K-1 vs. Inoki	31.12.2001	Saitama
Remis	1-0-1	Nobuhiko Takada	Remis	5	3:00	PRIDE 17	03.11.2001	Tokio	Specjalne zasady walki, po upływie regulaminowego czasu automatyczny remis
Wygrana	1-0-0	Kazuyuki Fujita	TKO (rozcięcie)	1	0:39	K-1 Andy Hug Memorial	19.08.2001	Saitama