Wikipedia

Min Aung Hlaing

mjanmański generał
Sprzątanie Wikipedii
Ten artykuł należy dopracować:
Informacje w artykule należy zweryfikować, gdyż niektóre z nich opierały się na rosyjskim Sputniku.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Min Aung Hlaing (birm. မင်းအောင်လှိုင်; ur. 3 lipca 1956 w Tawè[2][3]) – mjanmański prawnik i wojskowy, starszy generał, głównodowodzący Sił Zbrojnych Mjanmy od 2011[4][5].

Min Aung Hlaing
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1956
Tawè

Przewodniczący Rady Administracji Państwowej
Okres

od 2 lutego 2021

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

Win Myint[1]

Premier Mjanmy
Okres

od 1 sierpnia 2021

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

urząd zniesiony

Multimedia w Wikimedia Commons
Min Aung Hlaing
မင်းအောင်လှိုင်
Ilustracja
starszy generał starszy generał
Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1956
Tawè

Przebieg służby
Siły zbrojne

Siły Zbrojne Mjanmy

Główne wojny i bitwy

zamach stanu w Mjanmie (2021)

Odznaczenia
Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Tajlandii Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Słonia Białego (Tajlandia)
Multimedia w Wikimedia Commons

W 2021 roku wraz z grupą podległych mu wojskowych dokonał udanego zamachu stanu w Mjanmie, przejmując władzę w kraju[6][7][8]. W sierpniu 2021 mianował się premierem, a w lipcu 2024 prezydentem Mjanmy[9].

Życiorys

edytuj

Ma wykształcenie prawnicze, jest absolwentem Uniwersytetu Ranguńskiego[10][11]. Ukończył Akademię Obrony Mjanmy w 1977 ze stopniem porucznika. Służył jako oficer w lokalnych strukturach sił lądowych w stanach Mon oraz Szan, gdzie dowodził także jako pułkownik w walce przeciwko producentom opium na terenie Złotego Trójkąta. Był kluczową postacią w wypracowaniu porozumień pokojowych z secesjonistami ze stanu Szan oraz już jako generał dowodził siłami birmańskimi w walkach przeciwko Armii Narodowego Sojuszu Demokratycznego w regionie Kokang, także w stanie Szan[12]. Był zaangażowany w Konflikt etniczny z mniejszością Rohindżów, podczas którego bronił działania armii[13].

Od 2010 obejmował stanowiska kolejno naczelnika kwatery głównej, sił powietrznych i marynarki wojennej, a 3 lata później otrzymał stopień starszego generała, najwyższy w Mjanmie. 1 lutego 2021 po zamachu stanu na rok wprowadzony został stan wyjątkowy, na okres którego tymczasowy prezydent Myint Swe przekazał władzę w kraju Min Aung Hlaingowi[13][12].

Według Indeksu Demokracji z 2022 Mjanma pod rządami Min Aung Hlainga jest po Afganistanie, drugim najbardziej autorytarnym reżimem na świecie[14].

Departament Skarbu USA, rząd Kanady i Rada Unii Europejskiej nałożył na Hlianga z powodu poważnych naruszeń praw człowieka w Mjanmie, szereg sankcji obejmujących m.in. zamrożenie aktywów finasowych oraz zakaz wjazdu na ich terytorium[15][16][17].

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Jako prezydent Mjanmy
  2. ↑ The game of Myanmar’s Senior General [online], The Myanmar Times, 19 lutego 2020 [dostęp 2021-02-01].
  3. ↑ Min Aung Hlaing: the heir to Myanmar’s military junta [online], France 24, 1 lutego 2021 [dostęp 2021-02-02] (ang.).
  4. ↑ Commander-in-chief of Myanmar Defence Forces visits Eastern Naval Command, „The Economic Times” [dostęp 2021-02-01].
  5. ↑ Military Chief’s Family Members Spend Big on Blockbuster Movies, Beauty Pageants [online], Myanmar NOW [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  6. ↑ Andrew Nachemson, What’s Next for Myanmar [online], Foreign Policy [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  7. ↑ Pucz w Birmie. Laureatka pokojowego Nobla zatrzymana, wojsko wprowadza stan wyjątkowy "na rok" [online], gazetapl [dostęp 2021-02-01] (pol.).
  8. ↑ Myanmar coup: Aung San Suu Kyi detained as military seizes control, „BBC News”, 1 lutego 2021 [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  9. ↑ The leader of Myanmar's army government is named acting president so he can renew state of emergency [online], The Independent, 22 lipca 2024 [dostęp 2024-07-28] (ang.).
  10. ↑ Myanmar army chief Min Aung Hlaing was headed for retirement before coup [online], South China Morning Post, 2 lutego 2021 [dostęp 2021-02-02] (ang.).
  11. ↑ Explainer: All Eyes on Myanmar Army Chief Min Aung Hlaing as Military Seizes Power [online], US News, 31 stycznia 2021 [dostęp 2021-02-02] (ang.).
  12. ↑ a b Myanmar coup: Min Aung Hlaing, the general who seized power. bbc.com. [dostęp 2021-02-02]. (ang.).
  13. ↑ a b Min Aung Hlaing: the heir to Myanmar’s military junta. france24.com. [dostęp 2021-02-02]. (ang.).
  14. ↑ Min Aung Hlaing Is on the 2023 TIME 100 List | TIME [online], web.archive.org, 16 kwietnia 2023 [dostęp 2024-07-28] [zarchiwizowane z adresu 2023-04-16].
  15. ↑ United States Targets Leaders of Burma’s Military Coup Under New Executive Order | U.S. Department of the Treasury [online], web.archive.org, 13 kwietnia 2021 [dostęp 2024-07-28] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-13].
  16. ↑ Canada Gazette, Part 2, Volume 155, Number 5: Regulations Amending the Special Economic Measures (Burma) Regulations [online], web.archive.org, 11 kwietnia 2021 [dostęp 2024-07-28] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-11].
  17. ↑ Myanmar/Burma: EU sanctions 11 people over the recent military coup and ensuing repression - Consilium [online], web.archive.org, 22 marca 2021 [dostęp 2024-07-28] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-22].
  18. ↑ Burmese Military Chief Receives Top Thai Honor [online], The Irrawaddy, 31 maja 2013 [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  19. ↑ Thailand decorates Myanmar's army chief amid Rohingya crisis [online], Reuters, 17 lutego 2018 [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  20. ↑ Military chief awarded Medal of the Ministry of Defence of Russia [online], Eleven Media Group Co., Ltd [dostęp 2021-02-01] (ang.).
  21. ↑ Revoke military awards given to Min Aung Hlaing [online], Burma Campaign UK [dostęp 2021-02-01] (ang.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Min_Aung_Hlaing&oldid=75486822”