Mieczysław Cygan

Mieczysław Cygan (ur. 2 sierpnia 1921 w Koniuszkach, zm. 7 kwietnia 2006 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego, doktor nauk wojskowych, wojewoda gdański (1982–1988), Sekretarz Generalny Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (1989–1990).

Mieczysław Cygan

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1921 Koniuszki
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 2006 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943–1989
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 1 DZ, z-ca d-cy – kwatermistrz Marynarki Wojennej RP, kwatermistrz WOW, szef Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa WP – z-ca Głównego Kwatermistrza WP
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, przyczółek warecko-magnuszewski, walki o Warszawę, walki o Wał Pomorski, bitwa o Berlin
Późniejsza praca	wojewoda gdański, Sekretarz Generalny Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa
Odznaczenia

Grób Mieczysława Cygana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

Syn Kazimierza (1889-1967), do 1939 komisarza Policji Państwowej, do 1941 więzionego w ZSRR, następnie żołnierza i oficera II Korpusu gen. Andersa, uczestnika bitwy pod Monte Cassino i Karoliny z domu Krzesaj (1894-1966). Kształcił się we Lwowie. W 1940 usiłował przedostać się przez Węgry do Wojska Polskiego we Francji, jednak został aresztowany przez sowiecką służbę graniczną i zesłany do Komi ASRR (rodzina do Kazachstanu) i pracował przy wyrębie tajgi. W 1943 dotarł do miasta Łalsk i zgłosił się do służby w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Przeszedł szlak bojowy 2 Dywizją Piechoty jako oficer polityczny 2 pułku artylerii lekkiej. W 1944 ukończył Oficerską Szkołę Artylerii i pełnił służbę w tejże dywizji na stanowiskach liniowych.

Po wojnie ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Rembertowie i SGPiS w Warszawie. Zajmował wiele stanowisk dowódczych, administracyjnych oraz w wyższym szkolnictwie wojskowym, był m.in. dowódcą pułku piechoty na Śląsku, dowódcą 1 Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki, zastępcą dowódcy – kwatermistrzem Marynarki Wojennej, kwatermistrzem Warszawskiego Okręgu Wojskowego, szefem Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa WP – zastępcą Głównego Kwatermistrza WP, komendantem Ośrodka Szkolenia Służb Kwatermistrzowskich w Poznaniu, dyrektorem Departamentu Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu Lekkiego (1967–1969), szefem katedry tyłów w ASG w Rembertowie (1969–1978) oraz w latach 1978–1982 szefem Zespołu Naukowego Sztabu Generalnego WP. Po wprowadzeniu stanu wojennego był w latach 1982–1988 wojewodą gdańskim.

W październiku 1964 awansowany uchwałą Rady Państwa PRL do stopnia generała brygady. Akt nominacyjny wręczył mu w Belwederze Przewodniczący Rady Państwa PRL Edward Ochab.

Od 1957 wiceprezes CWKS Legia Warszawa do spraw administracyjno-finansowych. Członek PPR oraz PZPR. W latach 1982–1988 członek Egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. W 1985 został powołany w skład Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. W latach 1985–1990 członek Rady Naczelnej ZBoWiD. Od 1988 członek, a w latach 1989–1990 Sekretarz Generalny Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy tej Radzie Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego.

22 listopada 1989 został oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej. Na początku 1990 został przeniesiony w stan spoczynku. W Wojsku Polskim służył przez 47 lat, z czego aż 26 lat w stopniu generała brygady. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera FII-2-2).

Autor opublikowanej w 1968 przez Wydawnictwo MON książki autobiograficznej Poczta polowa 19–358.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe:

• podporucznik - 1944
• porucznik - 1945
• kapitan - 1945
• major - 1946
• podpułkownik - 1947
• pułkownik - 1952
• generał brygady - 1964

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1988)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1983)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1973)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)
• Złoty Krzyż Zasługi (1947)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1945)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1982);
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1958)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1967)
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1975)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1977)
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1963)
• Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
• Odznaka Grunwaldzka
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1970)
• Komandor Orderu Skanderbega (Albania)
• Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (CSSR) (1948)
• Brązowy Medal Braterstwa Broni NRD (Niemiecka Republika Demokratyczna) (1973)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR) (1968)
• Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945" (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (1978)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1985)

Bibliografia

• K. Adamek, Wyższa Szkoła Oficerska Służb Kwatermistrzowskich im. Mariana Buczka: dzieje kształcenia oficerów kwatermistrzostwa WP, Wydawnictwo MON, Warszawa 1986.
• H.P. Kosk Generalicja Polska, tom I, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1999
• J. Królikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, tom I: A–H, Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, s. 254–257
• Wojskowy Przegląd Historyczny, 1990, nr 1–2 (131–132), str. 276
• Historia Legii: Powrót do nazwy Legia i nowy herb w 1957 roku {dostęp 21 czerwca 2011}