Mieczysław Chudzik (1908–1989)
Mieczysław Chudzik, ps. „Miś” (ur. 27 maja 1908 w Łodzi, zm. 10 lutego 1989 w Sanoku) – polski działacz sportowy.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się 27 maja 1908 w Łodzi[1][2]. Był synem Józefa i Walerii z domu Cichy[3][2]. Ukończył naukę w 7-klasowej szkole powszechnej, po czym odbywał praktyki w zawodzie krawieckim i kształcił się w Miejskiej Szkole Dokształcająco-Zawodowej[4]. Od 1930 do 1932 odbywał zasadniczą służbę wojskową w 26 pułku artylerii lekkiej w Skierniewicach, gdzie ukończył szkołę podoficerską[4]. Po odejściu z wojska został przyjęty do pracy w Służbie Więziennej[4]. Był zatrudniony jako strażnik więzienny we Lwowie[4]. W 1935 został przeniesiony do Sanoka i od tego czasu pracował w tamtejszym więzieniu do 1939[4].
Wybuch II wojny światowej przerwał jego pracę, a on sam w grudniu 1939 powrócił do Sanoka będącego pod okupacją niemiecką[4]. Od stycznia 1940 pracował w sanockim więzieniu zarządzanym przez Niemców[4][5][6]. Od tego czasu pełnił służbę jako strażnik na różnych posterunkach, potem jako magazynier gospodarczo-administracyjny[4]. Według swojej relacji za pośrednictwem swojego współpracownika i jednocześnie działacza polskiej konspiracji Nestora Kiszki ps. „Neron” skontaktował się z Władysławem Skałkowskim ps. „Dąb”, przez którego został zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej (od 1942 Armia Krajowa), przyjmując pseudonim „Miś”[7]. Miał otrzymać wtedy zadania informowania o osadzonych więźniach politycznych, przenoszenia grypsów, żywności, lekarstw[8]. Według swojej relacji w związku z tą działalnością został aresztowany przez Niemców 8 stycznia 1942, wielokrotnie przesłuchiwany, a po pięciu tygodniach zwolniony z uwagi na brak dowodów[9] (w rejestrze więźniów nie został wymieniony[10]; N. Kiszka podał, że zatrzymanie było krótkotrwale[11], zaś 10 innych aresztowanych wtedy strażników zostało w maju 1942 wywiezionych do Auschwitz, gdzie przeżyło dwóch)[12]. Po tym został ponownie przyjęty do służby w więzieniu i pracował do lipca 1944 tj. czasu ucieczki Niemców z Sanoka wobec nadejścia frontu wschodniego[13].
Po wkroczeniu do Sanoka Armii Czerwonej podjął pracę w więzieniu na stanowisku kierownik Działu Pracy, które sprawował do końca stycznia 1948[13]. Otrzymał stopień plutonowego[3]. Następnie był zatrudniony w Fabryce Wagonów „Sanowag” (od 1958 Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”), gdzie pracował na stanowiskach kierowniczych do sierpnia 1973 tj. czasu przejścia na emeryturę[13]. W okresie pracy w fabryce udzielał się w życiu społecznym, m.in. w chórze, na scenie, był też mężem zaufania w działalności zawodowej[14]. Pełnił funkcję wiceprezesa oraz trzykrotnie stanowisko prezesa klubu sportowego Sanoczanka Sanok (1952-1953, 1954, 1959-1960), później przekształconego w ZKS Stal Sanok[14][15][16][17][18]. Od 1961 do 1963 był kierownikiem sekcji lekkoatletycznej Stali Sanok[18][19]. Był także zawodnikiem sekcji szachowej klubu[18]. W ramach klubu zajmował się kolportażem biletów na lodowisko Torsan[20]. Na emeryturze działał nadal w ZKS Stali oraz w komitecie sklepowym PSS[14]. Był bezpartyjny[3].
Zmarł 10 lutego 1989 w Sanoku[2]. Jego żoną była Anna Chudzik z domu Nowicka (ur. 28 lipca 1908 w Łodzi, zm. 15 lutego 1989 w Sanoku pięć dni po mężu[21]). Oboje zostali pochowani obok siebie na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (uchwałą Rady Państwa z 23 września 1987 za wybitne zasługi w pracy zawodowej i działalności społecznej)[22]
- Odznaka „Zasłużony dla Województwa Krośnieńskiego” (1983)[23]
- Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1983)[24]
- Złota odznaka PZLA (1961)[3]
- Złota odznaka ROZLA (1959, 1960)[3]
- Odznaka 1000-lecia Sportu Polskiego GKKFiT (1968)[3]
- Złota odznaka PZPN (1960)[3]
- Srebrna odznaka ZGZZMet. (1960, 1962)[3]
- Złota odznaka ZGZZMet. (1960, 1962)[3]
Przypisy
edytuj- ↑ Deklaracje ↓, s. 47, 53.
- ↑ a b c Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 136 (poz. 18).
- ↑ a b c d e f g h i Deklaracje ↓, s. 47.
- ↑ a b c d e f g h Deklaracje ↓, s. 53.
- ↑ Nestor Kiszka: Relacja Kiszki Nestora „Neron”. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944. Sanok: 2012, s. 225, 226. ISBN 978-83-903080-5-0.
- ↑ Okręgowa Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich w Rzeszowie 1965-1984. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2020-05-021].
- ↑ Deklaracje ↓, s. 47, 48, 53.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 47-48.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 48, 53.
- ↑ Gefängnis in Sanok. Księga więźniów śledczych 1940-1942 (zespół 134, sygn. 100). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 264.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 56, 58.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 59.
- ↑ a b c Deklaracje ↓, s. 48, 54.
- ↑ a b c Deklaracje ↓, s. 54.
- ↑ 30 lat klubu sportowego Stal. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 21-22, s. 16, 15-30 listopada 1976.
- ↑ Adam Baszak, Józef Ząbkiewicz: 55 lat klubu sportowego „Stal” Sanok 1946–2001. Sanok: Miejski Klub Sportowy „Stal” Sanok, 2001, s. 31-32. ISBN 83-915504-0-0.
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 156-157. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ a b c Sport w Sanoku w okresie powojennym. isanok.pl. [dostęp 2016-01-12].
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Ludzie sanockiego sportu. Jerzy Lisowski. „Tygodnik Sanocki”. Nr 28, s. 10, 15 lipca 1994.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 56.
- ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 137 (poz. 21).
- ↑ Wysokie odznaczenia w dniu jubileuszu pracy. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 3, s. 1-2, 20-31 stycznia 1988.
- ↑ Deklaracje ↓, s. 47, 48, 54.
- ↑ Plenum KM PZPR. O rozwój sanockiego sportu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 31, s. 1, 10-20 listopada 1983.
Bibliografia
edytuj- Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych C Chrząszcz-Cypcarz 1971-1984, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 49). s. 1-173.