Michał Kaczorowski
Michał Kaczorowski (ur. 27 września 1897 w Częstochowie, zm. 15 marca 1975 w Warszawie) – polski ekonomista, urbanista, architekt i polityk. Minister odbudowy w latach 1945–1949, poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy.
Data i miejsce urodzenia |
27 września 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Minister odbudowy | |
Okres |
od 11 czerwca 1945 / 5 lipca 1945[1] |
Przynależność polityczna |
Polska Partia Socjalistyczna / Polska Zjednoczona Partia Robotnicza |
Następca | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujSyn Leonarda i Marii. W 1915 ukończył szkołę średnią w Warszawie. Od 1915 studiował na Wydziale Ekonomicznym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1918. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, uczestniczył w II i III powstaniu śląskim.
W 1924 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Był specjalistą w dziedzinie planowania przestrzennego i budownictwa. W 1930 podjął pracę w Biurze Ekonomicznym Prezesa Rady Ministrów, był redaktorem tygodnika „Polska Gospodarka”. Do 1939 pracował w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, Ministerstwa Przemysłu i Handlu i w Ministerstwie Skarbu.
W 1939 uczestniczył w obronie Warszawy. Podczas II wojny światowej był wykładowcą na Wolnej Wszechnicy Polskiej, do 1944 – członkiem Konspiracyjnej Komisji Urbanistycznej. Był pracownikiem Biura Planu Regionalnego i Biura Planu Krajowego. W 1944 był kierownikiem Biura Planowania i Odbudowy przy Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego.
Od 11 czerwca 1945 do 1 kwietnia 1949 był ministrem odbudowy kraju w Rządzie Tymczasowym, Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej i pierwszym rządzie Józefa Cyrankiewicza, w latach 1946–1949 prezesem Głównego Urzędu Planowania Przestrzennego. Od 1947 był profesorem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Był wiceprzewodniczącym Komisji Planowania Regionalnego Warszawy i współorganizatorem Towarzystwa Osiedli Robotniczych. W 1948 był inicjatorem utworzenia Instytutu Budownictwa Mieszkaniowego, a w latach 1949–1971 jego dyrektorem. Od 1955 do 1959 był również dyrektorem Instytutu Urbanistyki i Architektury. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy. Od 1971 był członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie[2].
W 1939 przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, w latach 1945–1948 zasiadał w radzie naczelnej „lubelskiej” PPS. Od 1948 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Członek honorowy Towarzystwa Urbanistów Polskich[3]. Był autorem licznych prac z zakresu zagadnień mieszkaniowych, polityki terenowej, odbudowy i planowania miast w tym Warszawy i jej rejonu.
Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 162-4-23,24)[4].
Wybrane publikacje
edytuj- Zagadnienia ekonomiki projektowania architektonicznego (1958)
- Początki odbudowy kraju i stolicy (1979)
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)[5]
- Krzyż Niepodległości (15 kwietnia 1932)[6]
- Krzyż Walecznych
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
- Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (14 stycznia 1955)[8]
Przypisy
edytuj- ↑ 5 lipca 1945 Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej zyskał uznanie międzynarodowe.
- ↑ „Biuletyn Zamek”, nr 17a, 19 czerwca 1971, s. 5.
- ↑ 90 lat. Towarzystwo Urbanistów Polskich. Wydawnictwo jubileuszowe. Warszawa: TUP, 2013.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KATARZYNA KACZOROWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-07] .
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490 („w II rocznicę P.K.W.N. w wyróżnieniu zasług na polu pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju”).
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 („za pracę w dziele odzyskania niepodległości”).
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”).
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 – Uchwała Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1955 r. nr 0/123 – na wniosek Ministra Budownictwa Miast i Osiedli.
Bibliografia
edytuj- Jerzy Waldorff, Hanna Szwankowska, Danuta Jendryczko, Barbara Olszewska, Zofia Czyńska: Cmentarz Powązkowski w Warszawie z 1984.
- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Warszawa: PWN, 1991, s. 367. ISBN 83-01-10386-8. OCLC 69290887.
- Encyklopedia Warszawy z 1994.
- Leksykon historii Polski z 1995.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
- Informacje w BIP IPN.