Mečislovas Reinys

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	16 maja 1926
Konsekrator	Jerzy Matulewicz
Współkonsekratorzy	Juozapas Kukta; Justinas Staugaitis
Współkonsekrowani biskupi
Vincentas Brizgys	1940
Vincentas Padolskis	1940

	Arcybiskup tytularny Cypsela
Data urodzenia	5 lutego 1884
Data śmierci	8 listopada 1953
	Biskup pomocniczy wileński
Okres sprawowania	1940-1953
	Biskup koadiutor wileński
Okres sprawowania	1926-1940
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	10 czerwca 1907
Nominacja biskupia	5 kwietnia 1926
Sakra biskupia	16 maja 1926

Mečislovas Reinys
	; Znaczek wydany przez Litewską Pocztę
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1884 ; Daugaliai
Data i miejsce śmierci	8 listopada 1953 ; Włodzimierz
	minister spraw zagranicznych Litwy
Okres	od 25 września 1925; do 21 kwietnia 1926
Przynależność polityczna	Litewscy Chrześcijańscy Demokraci
Poprzednik	Voldemaras Čarneckis
Następca	Leonas Bistras
	Multimedia w Wikimedia Commons

Mečislovas Reinys (ur. 5 lutego 1884 w Daugaliai, zm. 8 listopada 1953 we Włodzimierzu) – litewski wykładowca uniwersytecki, filozof i psycholog, ksiądz katolicki i arcybiskup wileński (1941–53), polityk chadecji oraz minister spraw zagranicznych w latach 1925–26, represjonowany w czasach stalinizmu.

Życiorys

Po ukończeniu w 1905 roku wileńskiego seminarium studiował na Akademii Duchownej w Petersburgu. W lipcu 1907 roku został wyświęcony na księdza, dwa lata później uzyskał tytuł doktora teologii. Naukę kontynuował w Louvain (filozofia i biologia) oraz Strasburgu (apologetyka). W 1916 roku podjął pracę w Seminarium w Wilnie jako wykładowca.

W 1919 roku aresztowany tymczasowo przez wojska bolszewickie. Po przyłączeniu Wilna do II RP w 1922 roku wyjechał na Litwę - osiedlił się w Kownie, gdzie wykładał na Uniwersytecie Witolda Wielkiego teologię, filozofię oraz kierował Wydziałem Psychologii.

Angażował się w działalność polityczną po stronie chadecji - w 1925 roku został ministrem spraw zagranicznych, podpisał konkordat Republiki Litewskiej z Watykanem, na mocy którego została utworzona odrębna metropolia w Kownie.

5 kwietnia 1926 roku papież Pius XI mianował go biskupem koadiutatorem Wyłkowyszek na Suwalszczyźnie.

Działał na rzecz powołania katolickiego uniwersytetu na Litwie, jego starania zakończyły się niepowodzeniem.

W lipcu 1940 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym i pomocniczym Wilna, po aresztowaniu Romualda Jałbrzykowskiego przez Niemców zarządzał diecezją wileńską aż do pojmania przez NKWD w 1947 roku pod zarzutem „konszachtów z antyradzieckim podziemiem nacjonalistycznym”.

Skazany na 10 lat więzienia i osadzony we Włodzimierzu, gdzie zmarł.

Autor prac z dziedziny filozofii, psychologii i socjologii (m.in. „Rasizmo problema”, wyd. Kowno 1939).

Zobacz też

antykatolicyzm

Bibliografia

Roszkowski W., Kofman J. (red.), Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku, Warszawa 2005, ISBN 83-7399-084-4