Maybach Special

Maybach Special
	; Maybach Mk1
Kategoria	Formuła Libre; Formuła 1
Konstruktor	Charlie Dean
Projektant	Charlie Dean
	Dane techniczne
Nadwozie	stalowa kratownica przestrzenna
Zawieszenie; przednie	wahacze, odwrócone półeliptyczne resory piórowe, stabilizator poprzeczny
Zawieszenie; tylne	oś podnoszona/oś de Dion (Mk4), wahacze wleczone, ćwierćeliptyczne resory piórowe
Silnik	Maybach 4,3 R6S; Maybach 3,8 R6; Chevrolet 4,6 V8
Skrzynia biegów	manualna, 4 biegi
	Historia
Debiut	Grand Prix Australii 1948
Kierowcy	Stan Jones; Em Seeliger
Używany	1948–1960
Wyścigi	?
Wygrane	?
Pole position	?
Najszybsze okrążenie	?
–	–

Maybach Special – seria czterech samochodów wyścigowych projektu i konstrukcji Charliego Deana, ścigających się w Australii i Nowej Zelandii w latach 1948–1960.

Historia

Maybach Mk1

Tuż po zakończeniu II wojny światowej do Australii został przetransportowany samochód zwiadowczy marki Büssing-NAG^[1] z 3,8-litrowym silnikiem Maybach. Po oględzinach samochód został sprzedany za 40 funtów inżynierowi Repco, Charliemu Deanowi. Postanowił on przystosować silnik samochodu do wyścigów^[2]. W tym celu umiejscowił jednostkę w stalowej kratownicy przestrzennej własnej konstrukcji^[3]. Silnik przekazywał napęd na tylne koła za pośrednictwem czterostopniowej ręcznej skrzyni biegów FIAT^[2]. Koła pochodziły ze Studebakera^[3]. Na samochód nałożono karoserię w stylu Grand Prix. W ten sposób w 1946 roku powstał Maybach Special Mk1^[2]. Ten pojazd zadebiutował podczas Grand Prix Australii 1948^[3].

Stan Jones w Maybachu Mk1 podczas Bathurst 100 1954

W 1949 roku Dean zakupił z Europy dwa dodatkowe silniki Maybacha. Dysponując odpowiednimi częściami, Dean zbudował silnik o pojemności 4,2 litra ze sprężarką Rootsa. Zmniejszono masę resorów piórowych, a części Studebakera zastąpiono częściami Pontiaka^[3]. Na przednie zawieszenie składały się górne wahacze i odwrócone półeliptyczne resory piórowe. Tylne zawieszenie stanowiła oś podnoszona – rozwiązanie stosowane w Bugatti, a także wahacze wleczone i ćwierćeliptyczne resory piórowe, co obniżało masę samochodu^[2]. Dean zastosował również dyferencjał o ograniczonym poślizgu, pochodzący z amerykańskiej ciężarówki z 1922 roku. Te rozwiązania spowodowały zwiększenie konkurencyjności pojazdu^[3].

W 1951 roku^[1] pojazd został sprzedany Stanowi Jonesowi (ojcu Alana), jakkolwiek Dean nadal brał czynny udział w jego rozwoju^[3]. Jones uczestniczył w zawodach Formuły Libre w Australii i Nowej Zelandii, wielokrotnie je wygrywając^[2]. Australijczyk prowadził w Grand Prix Australii w 1952 i 1953 roku, tracąc zwycięstwa przez nieudane pit-stopy^[3]. W 1954 roku Jones wygrał pierwsze międzynarodowe Grand Prix Nowej Zelandii, organizowane na torze Ardmore. Australijczyk pokonał najnowsze modele Ferrari, Cooper i BRM, jak również takich kierowców, jak Ken Wharton i Peter Whitehead^[2].

Maybach Mk2

W 1954 roku Dean pozbył się starego nadwozia, a silnik umieścił w nowym nadwoziu – krótszym, węższym i lżejszym. Wał napędowy został poprowadzony pod kierowcą. W listopadzie 1954 roku organizowano Grand Prix Australii na szybkim i niebezpiecznym torze Southport. Podczas wyścigu Jones prowadził z komfortową przewagą, kiedy w połowie dystansu nadwozie złamało się przy prędkości 160 km/h, samochód przestał się prowadzić, a kierowca uderzył w drzewo. Chociaż Jones wyszedł z wypadku bez szwanku, samochód rozpołowił się, a wiele części – szczególnie silnika – uległo bezpowrotnemu zniszczeniu. Mimo to Dean przystąpił do prac nad trzecią generacją modelu^[3].

Maybach Mk3

Przygotowanie Maybacha Mk3 zajęło Deanowi cztery miesiące. Silnik, podobnie jak w Mercedesie W196, został obrócony o 60 stopni w lewo. Przeniesienie napędu znajdowało się po prawej stronie kierowcy, a nowe nadwozie również było inspirowane Mercedesem^[3]. Zamontowano również ulepszony układ hamulcowy^[4]. W celu zwiększonej prędkości obrotowej zmniejszono pojemność silnika – do 3,8 litra. Dean zarzucił kupienie nowych gaźników, zamiast tego rozwijając przy współpracy z Philem Irvingiem własny wtrysk paliwa. Pojazd ten prowadził w Grand Prix Australii 1955 na torze Port Wakefield, zanim uszkodzeniu nie uległo sprzęgło. Następnie Jones zakupił Maserati 250F, a Maybach stał się własnością Ema Seeligera^[3].

Maybach Mk4

Seeliger wyposażył pojazd w silnik Chevroleta Corvette. Nadwozie zostało wydłużone, by pomieścić oś de Dion. Seeliger zajął tym samochodem drugie miejsce w Grand Prix Australii 1958, ustępując jedynie Lexowi Davisonowi w Ferrari^[3]. Stan Jones na krótko powrócił do ścigania się Maybachem. W 1959 roku wygrał nim wyścig Gold Star^[1]. Ostatni raz pojazd ścigał się w Grand Prix Australii 1960, ale Jones przejechał nim tylko cztery okrążenia^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Peter Windsor: Alan Jones and the Maybach: celebrating Albert Park’s 60th. [w:] peterwindsor.com [on-line]. 2012-11-21. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Wouter Melissen: Maybach Special Mk 1. [w:] ultimatecarpage.com [on-line]. 2007-03-19. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l The family tree of a home-grown racer. [w:] motorsportmagazine.com [on-line]. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).
↑ Anthony Pritchard: Maserati 250F In Focus. Veloce Publishing, 2014, s. 107. ISBN 978-1-84584-563-6.

[wind-1] Peter Windsor: Alan Jones and the Maybach: celebrating Albert Park’s 60th. [w:] peterwindsor.com [on-line]. 2012-11-21. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).

[ucp-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Wouter Melissen: Maybach Special Mk 1. [w:] ultimatecarpage.com [on-line]. 2007-03-19. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).

[msm-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l The family tree of a home-grown racer. [w:] motorsportmagazine.com [on-line]. [dostęp 2018-08-30]. (ang.).

[4] Anthony Pritchard: Maserati 250F In Focus. Veloce Publishing, 2014, s. 107. ISBN 978-1-84584-563-6.

[1]

[2]

[3]

[4]