Ludwik Smolarz
Ludwik Michał Smolarz (ur. 21 lipca 1898 w Dziedzicach, zm. 4 stycznia 1943 w Murnau am Staffelsee) – żołnierz w Legionach Polskich, armii austriackiej i podpułkownik Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-ukraińskiej, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 lipca 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 stycznia 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1943 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
I Brygada Legionów Polskich |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 21 lipca 1898 w Dziedzicach jako syn Michała i Anny z d. Fuchs[1]. Był starszym bratem Edwarda (1900–1920). Absolwent gimnazjum w Orłowej.
Od stycznia 1914 w Legionach Polskich jako żołnierz I Brygady Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym od października 1917 do kwietnia 1918 internowany. Po zwolnieniu wcielony do armii austriackiej w której został uwięziony, a następnie zdegradowany za działalność propagandową[1].
Od listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego w batalionie polowym pułku piechoty ziemi rzeszowskiej z którym brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Następnie jako żołnierz w 17 pułku piechoty. Z tym pułkiem brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej. W 1920 ranny w bitwie pod Hutą nad Berezyną.
„Za ogólną odwagę, umiejętności i brawurowe dowodzenie patrolami (zwłaszcza 17 III 1916 pod Wołerklem) w 1921 został odznaczony Orderem Virtuti Militari”[2].
Po zakończeniu wojny żołnierz zawodowy w 17 pułku piechoty. Służył także w Biurze Ścisłej Rady Wojennej. 12 marca 1933 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W maju tego roku został przeniesiony do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy batalionu[4]. Od 1 maja 1936 był wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 71. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W tym czasie nadal pełnił służbę CWPiech. na stanowisku wykładowcy przedmiotu taktyka piechoty[6].
W wojnie obronnej 1939 na stanowisku dowódcy III batalionu 145 pułku piechoty sformowanego z żołnierzy 28 pułku strzelców. Po zakończeniu walk dostał się do niewoli niemieckiej. Zmarł 4 stycznia 1943 jako jeniec Oflagu VII A Murnau[7]. Pochowany na cmentarzu przykościelnym w Murnau.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7033 (17 maja 1922)[8]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[9]
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[11][2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[12]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[12]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 137.
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 138.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 46.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓.
- ↑ Za drutami 1970 ↓, s. 129.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923 roku, s. 67.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 24 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Czesław Grzelak, Henryk Stańczyk, Kampania polska 1939 roku. Początek II wojny światowej, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa, 2006, ISBN 83-7399-169-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne
edytuj- nieobecni.com.pl. zdjęcie tablicy nagrobnej Ludwika Smolarza [dostęp 2020-02-06]. (pol.).