Ludwik Salwik
Ludwik Salwik (ur. 15 sierpnia 1909, zm. 1983) – major artylerii Polskich Sił Zbrojnych.
 major artylerii
| |
| Data urodzenia |
15 sierpnia 1909 |
|---|---|
| Data śmierci |
1983 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Karpacki Pułk Artylerii Lekkiej |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się 15 sierpnia 1909. 5 sierpnia 1933, po ukończeniu Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu, Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1933 i 67. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie[1]. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 22. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2][3]. W marcu 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w 5 pac na stanowisku zastępcy oficera mobilizacyjnego[4]. W czasie mobilizacji pułku znalazł się w Oddziale Zbierania Nadwyżek 5 pac, a następnie w Ośrodku Zapasowym Artylerii Ciężkiej nr 3, z którym 19 września 1939 przekroczył granicę polsko-węgierską.
W stopniu kapitana służył w 2 Karpackim pułku artylerii lekkiej. W marcu 1944 w stopniu kapitana był zastępcą dowódcy 7 pułku artylerii konnej. Za swoje czyny wojenne w szeregach tej jednostki otrzymał Order Virtuti Militari. U kresu wojny w kwietniu 1945 był dowódcą III dywizjonu w 9 pułku artylerii lekkiej[5].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1955 został awansowany do stopnia podpułkownika artylerii[6]. Był członkiem Rady Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji (od 25 listopada 1958 do 28 marca 1963), III kadencji (od 9 września 1963 do 20 lipca 1968, z ramienia Konwentu Walki o Niepodległość), IV kadencji (od 28 października 1968 do 7 listopada 1970, z ramienia Konwentu Walki o Niepodległość). 29 maja 1968 został powołany na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej[7].
Zmarł w 1983 w Wielkiej Brytanii[8].
Publikacje
edytuj- Polska i Słowianie Zachodni a Niemcy (1964, Chicago, wyd. Koło Wrocław Polskich Ziem Zachodnich)[9]
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (za wojnę 1939-1945)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1960, za zasługi położone w pracach w polskich organizacjach wojskowych)[10]
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 sierpnia 1933 roku, s. 161, 169.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 411.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 189.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 752.
- ↑ Blum 1990 ↓, s. XX.
- ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 7.
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 29 maja 1968 r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 17-18, Nr 2 z 12 lipca 1968.
- ↑ Ludwik Salwik. search.ancestry.co.uk. [dostęp 2017-04-06]. (ang.).
- ↑ Lista publikacji wydawnictw emigracyjnych. polishlibrarylondon.co.uk. [dostęp 2017-04-06].
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 30, 7 października 1960.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Aleksander Blum: Artyleria polska : bitwa o Bolonię 1945 : materiały do księgi pamiątkowej artylerii polskiej na Zachodzie 1940-1945. Londyn: Koło Oficerów Artylerii, 1990.
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2019-02-16].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.