Ludwik Piechoczek

polityk polski, zamordowany w KL Auschwitz (1889–1941)

Ludwik Zygmunt Piechoczek (ur. 13 kwietnia 1889 w Jastrzębiu Górnym, zm. 8 stycznia 1941 w Auschwitz-Birkenau) – polski działacz niepodległościowy i plebiscytowy, polityk, powstaniec śląski, kawaler Orderu Virtuti Militari, poseł na Sejm IV kadencji w II RP z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem oraz na Sejm Śląski II i III kadencji.

Ludwik Zygmunt Piechoczek
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1889
Jastrzębie Górne

Data i miejsce śmierci

8 stycznia 1941
KL Auschwitz

Poseł IV kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 1935
do 1938

Przynależność polityczna

Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem

Poseł II kadencji Sejmu Śląskiego (II RP)
Okres

od 1930
do 1930

Przynależność polityczna

Narodowo-Chrześcijańskie Zjednoczenie Pracy

Poseł III kadencji Sejmu Śląskiego (II RP)
Okres

od 1930
do 1935

Przynależność polityczna

Narodowo-Chrześcijańskie Zjednoczenie Pracy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia

Życiorys

edytuj

Urodził się 13 kwietnia 1889 w Jastrzębiu Górnym, w rodzinie Jana i Jadwigi z Tymanów[1][2]. Po ukończeniu ośmiu klas szkoły ludowej pracował jako dozorca w kopalni Donnersmarck w Chwałowicach[2], udzielając się jednocześnie w organizacjach kulturalno-oświatowych[3]. Należał do ruchu „Eleusis”, do którego został wciągnięty przez Maksymiliana Basistę[3]. W latach 1911–1913 odbył służbę wojskową w armii niemieckiej, w pułku grenadierów Gwardii w Berlinie[4].

W 1914 został zmobilizowany do tego samego pułku. W jego szeregach walczył na froncie zachodnim I wojny światowej m.in. nad Marną i Sommą[4]. Ciężko ranny w prawą nogę[4]. W listopadzie 1917 został zwolniony z wojska jako niezdolny do służby[4]. Po zakończeniu wojny współuczestniczył w tworzeniu struktur Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska w powiecie rybnickim i pełnił funkcję komendanta powiatowego[4][2]. Uczestniczył w trzech powstaniach śląskich[1]. W dwóch pierwszych pełnił funkcję dowódcy II batalionu 2 pułku strzelców rybnickich, natomiast w III powstaniu był w dowództwie Grupy „Południe”[5]. Szczególnie zasłużył się w bitwie pod Olzą, w czasie której zorganizował rozproszone jednostki powstańcze i poprowadził je do zwycięskiego kontrataku[5]. 17 maja 1921 został mianowany podporucznikiem w piechocie[6][a]. W okresie plebiscytu brał czynny udział w kampanii plebiscytowej oraz organizował wiece narodowe[5]. Pełnił także funkcję zastępcy komisarza plebiscytowego, a po trzecim powstaniu został przewodniczącym komisji ds. likwidacyjnych trzeciego powstania na okręg rybnicki[5].

W 1924 został prezesem Zarządu Powiatowego Związku Powstańców Śląskich i piastował to stanowisko aż do 1939[7]. Był także przewodniczącym Rady Okręgowej Związku Związków Zawodowych w Katowicach oraz wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Górniczego[7]. Był posłem II i III kadencji Sejmu Śląskiego, a w latach 1935–1938 posłem na Sejm Rzeczypospolitej IV kadencji[7]. Związany z Narodowo-Chrześcijańskim Stronnictwem Pracy i Obozem Zjednoczenia Narodowego[7]. W 1934 wydał w Rybniku broszurę pt. „Powiat rybnicki w czasie powstań śląskich”[5]. Przed wybuchem II wojny światowej, współpracował z Wojskiem Polskim i Strażą Graniczną nad zorganizowaniem Obrony Narodowej w powiecie rybnickim i wodzisławskim, a także kierował manifestacją antyhitlerowską[8].

W dniu wybuchu wojny udał się na wschód, skąd powrócił późną jesienią, zatrzymując się u siostry w Jastrzębiu[8]. Tam też 22 października 1940 został zatrzymany przez Gestapo i przewieziony do aresztu w Rybniku, a stamtąd 8 grudnia 1940 do Auschwitz-Birkenau, gdzie zginął 8 stycznia 1941[8][9].

W 1918 ożenił się z Jadwigą z domu Mur, z którą miał troje dzieci: Wandę zamężną Marchut (ur. 13 maja 1919), Jolantę zamężną Holeczek (ur. 1920) i Stanisława (1921–1943)[2][10].

W lipcu 2004 Prezydium Sejmu RP IV kadencji podjęło inicjatywę uczczenia pamięci posłów na Sejm – ofiar II wojny i okupacji poprzez umieszczenie w głównym hallu gmachu sejmowego tablicy pamiątkowej z nazwiskami oraz datą i miejscem śmierci[8]. Znajduje się na niej także nazwisko Ludwika Piechoczka[8].

Pod koniec 2022 część Al. Piłsudskiego w Jastrzębiu-Zdroju przemianowano na Al. Ludwika Piechoczka ze względu na nowo powstałe rondo w ciągu tej ulicy[11].

Ordery i odznaczenia

edytuj
  1. 4 czerwca 1933 w kwestionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari Ludwik Piechoczek napisał, że w dekrecie L. 2938 z 17 maja 1921 podane zostało jego drugie imię Zygmunt oraz nadmienił, że „stosunek mój do armii nie został dotychczas uregulowany”. Ludwik Piechoczek nie został zweryfikowany i nie figuruje w Rocznikach Oficerskich 1923 i 1924 oraz Roczniku Oficerskim Rezerw 1934.

Przypisy

edytuj
  1. a b c Kolekcja ↓, s. 1.
  2. a b c d e Katalogi i bazy : Parlamentarzyści polscy : Piechoczek Ludwik Zygmunt (1889–1941). Biblioteka Sejmowa. [dostęp 2023-06-17]..
  3. a b Mazur 2011 ↓, s. 11.
  4. a b c d e Kolekcja ↓, s. 4.
  5. a b c d e Mazur 2011 ↓, s. 12.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 998, jako Zygmunt Piechaczek.
  7. a b c d Mazur 2011 ↓, s. 13.
  8. a b c d e Mazur 2011 ↓, s. 14.
  9. Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-06-17].
  10. Kolekcja ↓, s. 2.
  11. Rondo Powstań Śląskich i aleja Ludwika Piechoczka [online], www.jastrzebie.pl, 25 października 2022 [dostęp 2023-05-20] (pol.).
  12. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  13. M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630, jako Ludwik Piechaczek.
  14. a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
  15. M.P. z 1928 r. nr 9, poz. 8.

Bibliografia

edytuj