Litworowa Przehyba
Litworowa Przehyba (słow. Litvorová priehyba[1], Velická priehyba[2]) – położona na wysokości 2050 m[3][1] przełęcz w Tatrach Wysokich pomiędzy północną granią Wielickiego Szczytu (2320 m[3]) a południowo-wschodnią granią Hrubej Turni (2089 m[3])[4]. Znajduje się w grzbiecie oddzielającym od siebie Dolinę Litworową i Kocioł pod Polskim Grzebieniem, powyżej Litworowego Stawu. Rozległy obszar przełęczy jest zawalony rumowiskiem głazów, tworzy zagłębienia i wzgórki[1]. Prowadzi przez niego niebieski szlak turystyczny[4], odnowiony w 2009 r. przez TANAP.
 Litworowa Przehyba | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2050 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′35,3″N 20°08′12,7″E/49,176472 20,136861
| |
W długiej grani opadającej na Litworową Przehybę z Wielickiego Szczytu położone są kolejne dwie przełęcze: Wyżni Ogrodowy Przechód (Vyšná Litvorová lávka, położony wyżej) i Zmarzły Przechód (Zamrznutý priechod, niżej), pomiędzy którymi odgałęzia się na północny zachód filar z Niżnim Ogrodowym Przechodem (Nižná Litvorová lávka)[1].
W południowo-wschodniej grani Hrubej Turni znajduje się przełęcz o podobnej nazwie – Wyżnia Litworowa Przehyba. Publikacja „Tatry i Podtatrze. Atlas Satelitarny” wyróżnia w tym grzbiecie także Niżnią Litworową Przehybę oraz Zadnią Litworową Przehybę (nazwy autorstwa Grzegorza Głazka)[5]. Wszystkie te wcięcia znajdują się jednak w innych miejscach niż Litworowa Przehyba i nie są z nią tożsame.
Przełęcz była od dawna odwiedzana przez myśliwych, pasterzy, a także turystów. Jej nazwa pochodzi od Doliny Litworowej[1].
Szlaki turystyczne
edytuj
– niebieski szlak z Łysej Polany przez Dolinę Białej Wody, Doliną Litworową i Litworową Przehybę do rozdroża pod Polskim Grzebieniem, stąd na Polski Grzebień lub na Rohatkę.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIII. Litworowy Szczyt – Staroleśna Szczerbina. Warszawa: Sport i Turystyka, 1967, s. 60.
- ↑ Arno Puškáš: Vysoké Tatry, horolezecký sprievodca, monografia, diel IV. Bratislava: Šport, Vydavateľstvo SV ČSTV, s. 137.
- ↑ a b c Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b Tatry Wysokie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 122–123. ISBN 83-909352-2-8.