Wikipedia

Linacre Professor of Zoology

Linacre Professor of Zoology – stanowisko profesorskie na Uniwersytecie Oksfordzkim (współcześnie na Wydziale Zoologii)[1][2], utworzone w 1857 roku dla upamiętnienia Thomasa Linacre (ok. 1460–1524)[3], przedstawiciela humanizmu renesansowego, lekarza Henryka VIII, założyciela Royal College of Physicians(inne języki) i wykładowcy medycyny greckiej w Oksfordzie i w Cambridge[4]. Od czasu utworzenia stanowiska jest ono powierzane zasłużonym przyrodnikom i lekarzom mającym cechy „ludzi renesansu”, wykładowcom nie tylko tradycyjnej zoologii a również np. fizjologii, anatomii lub anatomii porównawczej, mikrobiologii, epidemiologii, ekologii i in.

Thomas Linacre, Lynaker (ok. 1460–1524)

Thomas Linacre i historia Royal College of Physicians

edytuj

Thomas Linacre

edytuj

Thomas Linacre (Lynaker) urodził się ok. 1460 roku w Canterbury. Tamże uzyskał podstawowe wykształcenie w klasztornej szkole, kierowanej przez Williama Sellinga (Cellinga)[5], pierwszego w Anglii przedstawiciela „Nowej Nauki” (ang. New Learning, nurt humanizmu renesansowego). Studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim (1480–1484). Opanował język grecki pod okiem Cornelia Vitellego[6]. W 1484 roku został członkiem All Souls College[7][8].

 
Galen, Methodus medendi, interpretacja angielskojęzyczna, Thomas Linacre (1530)[a]

Towarzyszył Sellingowi w czasie jego podróży do Rzymu w charakterze ambasadora Henryka VII. Przebywał m.in. w domu Wawrzyńca Wspaniałego, jednego z najważniejszych polityków doby renesansu (jako kolega jego synów, z których jeden został później papieżem Leonem X). Studiował medycynę w Vicenzy i otrzymał tytuł doktora medycyny w Uniwersytecie Padewskim. Przebywając we Włoszech przez ponad 10 lat (1485–1497) osiągnął bardzo dobrą znajomość łaciny i greki (podziwianą przez Erasmusa). Zdobył też doświadczenie lekarza-praktyka[7][8][9].

Po powrocie do Anglii został lekarzem Henryka VIII, korepetytorem księcia Arthura (syna Henryka VII) oraz doradcą medycznym wielu przedstawicieli najwyższej szlachty i duchowieństwa w kraju (m.in. kardynał Thomas Wolsey, arcybiskup William Warham). Do grona przyjaciół należeli: Tomasz More, Erazm z Rotterdamu, John Colet, William Grocyn[10] i in. W 1520 roku zrezygnował ze stanowiska królewskiego lekarza, gdy został wyświęcony na księdza rzymskokatolickiego. Zaangażował się w tworzenie Royal College of Physicians oraz katedr medycyny greckiej w Oksfordzie i w Cambridge[7][8][9].

Opracował liczne tłumaczenia z greki na łacinę[11] z angielskojęzycznymi objaśnieniami (Thoma Linacro Interprete), m.in. Methodus medendi Claudiusa Galenusa (Paryż, 1519)[b][12]. Został zapamiętany jako wybitny przedstawiciel rozwijającego się humanizmu renesansowego[c]. O trwałości tej pamięci świadczy utworzenie, po 300 latach od śmierci Thomasa Linacre’a, stanowiska Linacre Proffesor. Wolę jej dalszego zachowania wyraża m.in. nadanie nazwy Linacre College szkole istniejącej w Uniwersytecie Oksfordzkim od 1962 roku[13] lub utworzenie w 2002 roku Thomas Linacre Outpatient Centre w Wrightington Hospital[14].

Royal College of Physicians (RCP)

edytuj
 
Thomas Linacre's house (zob. Old and new London: a narrative of its history, its people and its places, W. Thornbury)

Grupa przyjaciół – miłośników włoskiego renesansu – spotykała się w domu Linacre’a przy Knightrider Street w Londynie, nazywanym „Stone House”[d][15]. Jednym z tematów dyskusji była jakość pomocy medycznej w Londynie. Nie spełniała ona wówczas standardów obowiązujących np. we Włoszech. Leczeniem zajmowały się osoby nieposiadające niezbędnej wiedzy i praktyki. Dyskutowano o konieczności określenia zasad upowszechniania wiedzy i udzielania licencji na prowadzenie praktyki lekarskiej. Wkrótce Thomas Linacre przekonał króla Henryka VIII do oficjalnego upoważnienia kolegium lekarskiego do udzielania takich licencji oraz do karania osób praktykujących bez kwalifikacji i dopuszczających się nadużyć w Londynie i bliskich okolicach miasta.

 
Posiedzenie Kolegium Lekarzy w Oksfordzie
(ilustracja z Microcosm of London, 1808)

W 1518 roku Kolegium Lekarskie (College of Physicians) otrzymało Kartę Królewską (ang. Royal charter), a w 1523 roku angielski parlament uchwalił odpowiednią ustawę dotyczącą całego kraju[4] (zob. ustrój polityczny za panowania Henryka III).

Początkowo College of Physicians (później Royal College of Physicians, RCP) działało w dwóch frontowych pomieszczeniach na parterze „Stone House” (sala konferencyjna i biblioteka)[d]. Po śmierci Linacre’a (1524) otrzymało do dyspozycji cały budynek. W miarę rozwoju instytucji stały się konieczne poszukiwania innych lokalizacji, umożliwiających rozszerzenie działalności edukacyjnej (np. wykłady).

500-letnią historię RCP dokumentują bogate zbiory muzealne[16][17] oraz teksty, np.

  • William Munk[18], The Roll of the Royal College of Physicians of London[19]: wyd. 1861 – dwa tomy, okres od utworzenia RCP w 1518 roku do końca XVIII wieku; wyd. 1878 – trzy tomy, okres do 1825 roku
  • George Norman Clark, History of the Royal College of Physicians (1964)[20]

Linacre Professors of Zoology

edytuj

Stanowisko Linacre Professor utworzono w Uniwersytecie Oksfordzkim w 1857 roku. Było powierzane zasłużonym przyrodnikom i lekarzom, wykładowcom np. fizjologii, anatomii lub anatomii porównawczej. W kolejnych latach określano je poprzez wskazanie całego zakresu nauki o zwierzętach (zoologii) – Linacre Professor of Zoology[1][2]. Linacre Professors prowadzili badania w różnych dziedzinach tej nauki. Przegląd ich dokonań ilustruje postęp nauk przyrodniczych od okresu powstawania teorii ewolucji do współczesności.

XIX wiek

edytuj

George Rolleston, okres 1859–1881

edytuj
 
Popiersie George’a Rollestona[21]
w Oxford University Museum of Natural History

Stanowisko Linacre Professor zajął jako pierwszy George Rolleston (1829–1881)[21][22], Linacre Professor of Physiology – lekarz (chirurgia, anatomia, fizjologia) i biolog zainteresowany różnorodnością i zmiennością form życia. W oksfordzkiej debacie nt. teorii ewolucji, która odbyła się w 1860 roku, stawał po stronie Thomasa Huxleya (zob. wczesny darwinizm), z którym był zaprzyjaźniony. Udział w tej i innych ówczesnych debatach skłonił go do własnych porównań czaszek małp i człowieka, zgromadzonych w Uniwersyteckim Muzeum Historii naturalnej (zob. ewolucja mózgu ludzkiego)[23].

George Rolleston jest autorem książki Forms of animal life: a manual of comparative anatomy, wydanej w Oksfordzie w 1870 roku[24] (wznowionej w 1887[25]) i wielu innych tekstów, których zbiór został opublikowany pośmiertnie w 1884 roku (red. William Turner) jako Scientific Papers and Addresses (vol. I i II)[26][27].

Henry Nottidge Moseley, okres 1881–1891

edytuj
 
HMS Challenger
 
Ernst Haeckel: Raport z Challenger Expedition (vol. XVIII, part 1)

Profesora George Rollestona zastąpił Henry Nottidge Moseley (1844–1891)[28][29], Professor of Human and Comparative Anatomy – przyrodnik uczestniczący m.in. w Government Eclipse Expedition to Ceylon (obserwacje zaćmienia Słońca w grudniu 1871 roku)[30] i Challenger Expedition (1872–1876)[31]. Był wytrwałym poszukiwaczem nieznanych gatunków morskich bezkręgowców (np. Helioporidae Moseley, 1876[32]), jednak jest wymieniany również w International Plant Names Index[33].

 
Strona Quarterly journal of microscopical science (red. H.Moseley i  R.Lankester)

Henry Nottidge Moseley był rekomendowany do Royal Society w 1877 roku przez Karola Darwina, George’a Rollestona, E. Raya Lankestera i in.[34]. Upamiętnił się jako współtwórca Plymouth Laboratory of the Marine Biological Association[35] i Quarterly Journal of Microscopical Science[28].

Edwin Ray Lankester, okres 1891–1898

edytuj

Kolejnym biologiem na stanowisku Linacre Professor (Professor of Human and Comparative Anatomy) był od 1891 roku Sir Edwin Ray Lankester (1847–1929), zoolog, badacz ewolucyjnego rozwoju pierwotniaków i bezkręgowców, zajmujący wcześniej (1874–1991) stanowisko Jodrell chair of zoology w UCL[36][37].

 
Ray Lankester

Był dyrektorem Muzeum Historii Naturalnej w Londynie, popularyzatorem nauki, autorem licznych publikacji[38], wydawcą-założycielem czasopisma Quarterly Journal of Microscopical Science, ISSN 0370-2952 (współcześnie Journal of Cell Science, J. Cell Sci.) oraz wydawcą wielotomowego zbioru pt. A treatise on zoology. W wersji zdigitalizowanej są dostępne[39]:

Part 1. Introduction and Protozoa, zeszyt 1[40] i zeszyt 2[41]
Part 2. The Porifera and Coelentera[42]
Part 3. The Echinoderma[43]
Part 4. The Platyhelmia, Mesozoa, and Nemertini[44]
Part 5. Mollusca[45]
Part 7. Appendiculata[46]
Part 9. Vertebrata Craniata[47]
 
Pierwszy mikroskop achromatyczny, wykonany dla J. Listera (1827–1912)

Wśród autorów tekstów zamieszczonych w zbiorze znajdują się uczniowie i przyszli następcy Lankestera na stanowisku Linacre Professor (Walter Frank Raphael Weldon, Gilbert Charles Bourne, Edwin Stephen Goodrich) oraz Joseph Lister, Arthur Willey i in.

Walter F.R. Weldon, okres 1899–1906

edytuj

W ostatnim roku XIX wieku stanowisko Linacre Proffesor zajął Walter F.R. Weldon (1860–1906)[48]. W czasie studiów jego profesorami byli m.in. E.R. Lankester (zoolog) i Olaus Henrici(inne języki) (matematyk i mechanik zainteresowany maszynami obliczeniowymi, planimetrami i in. urządzeniami technicznymi) i Francis Balfour(inne języki) (morfolog). Pod ich wpływem porzucił pierwotny zamiar poświęcenia się medycynie. Został specjalistą w dziedzinie nauki o zmienności populacji organizmów (biologia ewolucyjna, w tym antropologia), twórcą biometrii, nazywanej również biostatystyką[e][49] – nauki o możliwościach wykorzystywania wyników różnorodnych pomiarów – licznych zbiorów danych gromadzonych w fizjologii, genetyce, medycynie, ekologii, naukach rolniczych, hodowli i in. – z użyciem metod statystyki matematycznej[48][50].

 
Walter Weldon (Biometrika, październik 1906, s.1)

W celu popularyzacji metod biometrycznych utworzył – z Francisem Galtonem (zob. Nature versus nurture) i Karlem Pearsonem (zob. współczynnik korelacji Pearsona) – czasopismo Biometrika[51][52]. Galton, Pearson i Weldon należeli też do Royal Society Committee – komisji utworzonej w celu statystycznych badań zmienności organizmów (For the Purpose of conducting Statistical Enquiry into the Variability of Organisms). Welton był przekonany, że jedynym narzędziem umożliwiającym eksperymentalne potwierdzenie hipotezy Darwina jest statystyka. W jednym z raportów zawarł często cytowane zdanie[53][54][55]:

… the questions raised by the Darwinian hypothesis are purely statistical, and the statistical method is the only one at present obvious by which that hypothesis can be experimentally checked.

W serii artykułów wydanych pt. Contributions to the mathematical theory of evolution[56] Karl Pearson analizował zbiory danych, zgromadzonych przez Weldona, np. rezultatów rzutów kostką do gry (kości Weldona) lub wyników pomiarów okazów zebranych w środowisku naturalnym (np. długość kolców larw skorupiaków)[57][58].

XX wiek

edytuj

Gilbert Charles Bourne, okres 1906–1921

edytuj
 
Atol Diego Garcia

Gilbert Charles Bourne (Professor of Comparative Anatomy) należał do grupy studentów biologii, którzy w Muzeum Historii Naturalnej Uniwersytetu Oksfordzkiego słuchali wykładów zoologii i anatomii porównawczej prowadzonych przez H.N. Moseleya, dzielącego się ze słuchaczami świeżymi wrażeniami z Challenger Expedition[59][31]. Zakres zainteresowań rozszerzył się w czasie krótkiego pobytu w laboratorium Augusta Weismanna, twórcy teorii teorii plazmy zarodkowej (pobyt we Fryburgu Bryzgowijskim w czasie letnich studenckich wakacji miał na celu poznanie nowych technik badawczych i udoskonalenie znajomości języka niemieckiego). Wkrótce po studiach prowadził badania naukowe na atolu koralowym Diego Garcia, weryfikując wcześniejsze teorie dot. mechanizmu jego powstawania. Wzbogacił muzeum w Oksfordzie kolekcją koralowców, które opisał w cenionych artykułach naukowych, np. na temat podgromady Octocorallia. Publikowane teksty nie ograniczały się do zagadnień z wąskiej specjalności[59][60] (np. A Textbook of Oarsmanship: A Classic of Rowing Technical Literature[61])

Edwin Stephen Goodrich, okres 1921–1946

edytuj
 
Porównanie segmentacji ciała płaza Amphibian (A) i ssaka Amniote (B); Goodrich 1913

Edwin Stephen Goodrich był uczniem R. Lankestera, a później jego asystentem i współpracownikiem. Był zainteresowany przede wszystkim anatomią porównawczą i embriologią organizmów morskich otoczenia Plymouth, Roscoff, Banyuls-sur-Mer, Neapolu, Helgolandu, Bermudów, Madery i Wysp Kanaryjskich, problemami ewolucji. Korzystał z badawczych narzędzi paleontologii i technik mikroskopowych (był redaktorem Quarterly Journal of Microscopical Science, The Journal of Cell Science). Wykazał m.in. że podobnie wyglądające części ciała zwierząt mogą pełnić różne funkcje (np. kanaliki czynne w czasie uwalniania komórek rozrodczych i w czasie wydalania[62][63][64]). Opublikował m.in.:

  • 1895 – On the coelom, genital ducts, and nephridia[65]
  • 1909 – The Vertebrata Craniata (Cyclostomes and Fishes (tom 9. Treatise on Zoology)[47]
  • 1913 – Metameric segmentation and homology[66]
  • 1924 – Living organisms: an account of their origin and evolution[67]
  • 1930 – Studies on the structure and development of Vertebrates[68]

Alister Hardy, okres 1946–1961

edytuj
 
RRS Discovery

Alister Hardy (profesor Uniwersytetu Oksfordzkiego, FRS) był zoologiem zafascynowanym różnymi aspektami biologii morza, w tym złożonymi sieciami troficznymi, tworzonymi przez plankton, ryby, walenie i in. (ekosystem wodny). Uczestniczył w antarktycznej wyprawie badawczej RRS Discovery w latach 1925–1927, opracowując oficjalne raporty[69] (zob. też badania Antarktydy). Próbował wyjaśniać bioróżnorodność obserwowanych ekosystemów i jej zmienność. Analizował problem miejsca człowieka w przyrodzie, starając się uwzględniać opinie zwolenników i przeciwników teorii ewolucji. Podejmował próby rozwiązania takich problemów z pogranicza nauki i wiary, jak przeżycia mistyczne i starał się wywołać naukową debatę nt. przypuszczeń, że antropogeneza zaszła w środowisku wodnym (zob. hipoteza wodnej małpy). W 1961 roku zrezygnował ze stanowiska profesora zoologii uważając, że wymienione tematy nie mieszczą się w zakresie tej dyscypliny naukowej (założył Religious Experience Research Centre(inne języki); zob. David Hay).

Jest autorem m.in. książek[70]:

  • 1959 – The Open Sea. Its Natural History (Part I) The World of Plankton i The Open Sea. Its Natural History (Part II) Fish & Fisheries[71][72]
  • 1965 – The Living Stream: A Restatement of Evolution Theory and its Relationship to the Spirit of Man[73]
  • 1968 – Great waters; a voyage of natural history to study whales, plankton, and the waters of the Southern Ocean[74]
  • 1975 –The Biology of God: A Scientist's Study of Man the Religious Animal[f][75]
  • 1978 –The Divine Flame: An Essay Towards A Natural History of Religion, The Religious Experience Research Unit (Manchester College)
  • 1979 –The Spiritual Nature of Man: Study of Contemporary Religious Experience, Oxford University Press

John William Sutton Pringle, okres 1961–1979

edytuj

John W.S. Pringle (1912–1982) był zoologiem, pracującym przed wybuchem II wojny światowej University of Cambridge. Interesował się głównie entomologią, w tym neurofizjologią zmysłów (np. propriocepcja) umożliwiających owadom np. orientację przestrzenną i możliwości poruszania się w wybranym kierunku[76]. W czasie wojny służył w badawczo-rozwojowej jednostce TRE (ang. Telecommunications Research Establishment), wykonującej dla RAF badania dotyczące radionawigacji, zastosowań radaru i podczerwieni (współtworzył system nawigacji nazwany Rebecca/Eureka transponding radar)[77]. Po wojnie wrócił do Cambridge, gdzie kontynuował badania entomologiczne.

 
Hemicordulia tau w locie

Jest m.in. autorem artykułów[76][78]:

  • 1938 – Proprioception in insects
  • 1939 – The motor mechanism of the insect
  • 1940 – The reflex mechanism of the insect
  • 1948 – The gyroscopic mechanism of the halteres of Diptera
  • 1954 – A physiological analysis of cicada song
  • 1957 – The structure and evolution of the organs of sound production in cicadas

W grudniu 1960 roku otrzymał propozycję objęcia stanowiska Linacre Professor, zwalnianego przez Alistera Hardy’ego. Zdecydował się na przeniesienie do Oksfordu w czerwcu 1961 roku, po otrzymaniu obietnicy budowy tamże nowego laboratorium zoologicznego. Budowa napotykała na liczne trudności. Zakończenie budowy i uruchomienie stanowisk badawczych opóźniło się[d]. Dopiero w 1963 roku Priangle wygłosił swój wykład inauguracyjny pt. „Dwie biologie”.

Wykład „Dwie biologie”
 
Tinbergen Building ― w latach 1971–2017 miejsce badań naukowych i edukacji w zakresie psychologii społecznej, zoologii, nauk biologicznych i biochemii[79]

Wykład był apelem o edukację i badania dotyczące zagadnień interdyscyplinarnych, o połączenie tradycyjnej „zoologii organizmów” z sąsiednimi obszarami nauk biologicznych, społecznych i innych (np. ekologia), związanym z trwającą w okresie 1959–1963 gorącą dyskusją, którą zainicjował C.P. Snow. Snow – autor książki „Dwie kultury”[80] – wskazał problem wzajemnego niezrozumienia między środowiskiem humanistów („intelektualistów literackich”) i naukowców (przyrodników, fizyków i in.). Problem nie został rozwiązany do końca XX wieku[80]. Priangle sugerował, że Snow, jako fizykochemik, nie dostrzegł możliwości połączenia „dwóch kultur” mostem zbudowanym dzięki biologii. Po wykładzie „Dwie biologie” rozwinęła się w Uniwersytecie Oksfordzkim debata, w której uczestniczyli: Michael Argyle, E.W. Ardener i Henri Tajfel (psychologia społeczna), A.H. Halsey (socjologia)[81], G. Ainsworth Harrison (antropologia fizyczna)[82], przyszły laureat Nagrody Nobla Nikolaas Tinbergen[g][83] (etologia i ornitologia), Edmund Brisco Ford (pionier genetyki ekologicznej(inne języki)) i inni[76].

Richard Southwood, okres 1979–1993

edytuj

Richard Southwood (1931–2005) od wczesnego dzieciństwa, spędzanego na rodzinnej farmie w okolicach Gravesend (hrabstwo Kent), pasjonował się przyrodą (zwłaszcza owadami). Gromadził kolekcje motyli, zapamiętywał nazwy gatunków i poznawał zasady taksonomii oraz podstawy ekologii. Obserwował ekosystem pobliskiego stawu, ptaki (już w 1947 roku opublikowano w czasopiśmie British Birds jego notatkę pt. Sun-bathing by birds) i inne. Wczesne zainteresowania historią naturalną wspierała rodzina. Studiował w Imperial College London uzyskując stopnie naukowe w dziedzinie biologii (BSc) i botaniki (MSc). Studia doktoranckie odbył w dziedzinie zoologii w stacji doświadczalnej Rothamsted Experimental Station(inne języki). W 1967 roku został kierownikiem Katedry Zoologii i Entomologii Stosowanej oraz dyrektorem Imperial College's Field Station w Silwood Park(inne języki) (zob. park naukowy). Prowadził długoterminowe badania fauny owadów różnych gatunków drzew (ekologia entomologiczna) oraz wpływu rolnictwa na naturalne ekosystemy. Opracowywał modele ekosystemów, ułatwiające ich ochronę[84][85].

W 1979 roku został Linacre Profesorem zoologii i członkiem Merton College. Kierował Wydziałem Zoologii do 1989 roku, gdy został wicekanclerzem uniwersytetu (zainicjował reformę zarządzania uczelnią). W 1993 roku wrócił do pracy badawczej i dydaktycznej. Wygłaszane w Oksfordzie dla studentów pierwszego roku wykłady licencjackie opublikowano pod tytułem The Story of Life[86].

W latach 1981–1985 był przewodniczącym Królewskiej Komisji ds. Ochrony Środowiska. Wydany w 1983 roku raport w sprawie zanieczyszczenia ołowiem zwrócił powszechną uwagę na ten problem. Przewodniczył też Krajowej Radzie Ochrony Radiologicznej (1985–1994). Był również pierwszym kierownikiem Katedry Nauk o Środowisku i Polityki Uniwersytecie Środkowoeuropejskim w Budapeszcie (1993–1994)[84][85].

Jest autorem licznych, wielokrotnie wznawianych książek[87], m.in.:

  • The story of life, 32 wydania w latach 2002–2007 (3 wersje językowe, w tym Historia życia)[86]
  • Ecological methods, with particular reference to the study of insect populations[88], 147 wydań w okresie 1966–1996
  • Insects on plants : community patterns and mechanisms, 18 wydań w okresie 1980–1984[89]

Roy M. Anderson, okres 1993–2000

edytuj

Sir Roy Anderson jest epidemiologiem, ekologiem i biomatematykiem. Współtworzył – wraz z Robertem Mayem – epidemiologię teoretyczną, traktowaną jako pogranicze matematyki, biologii i ekologii. Tworzy lub udoskonala narzędzia umożliwiające podejmowanie racjonalnych decyzji w sprawach ochrony zdrowia publicznego i ochrony środowiska. W latach 1978–1979 rozwiązywał problemy różnych zakażeń wirusowych, bakteryjnych i pasożytniczych ludzi, zwierząt gospodarskich i organizmów stanowiących elementy ekosystemów. Od wybuchu pandemii COVID-19 uczestniczy w analizach możliwości jej zahamowania (odszedł ze stanowiska Linacre Professor w związku z konfliktem interpersonalnym)[90][91]. Jest autorem lub współutorem wysoko ocenianych publikacji, m.in.[92]

  • 1978 – Regulation and stability of host-parasite population interactions: I. Regulatory processes
  • 1979 – Population biology of infectious diseases
  • 1981 – numer Phil. Trans. pt. The Population Dynamics of Microparasites and Their Invertebrate Hosts[93]
  • 1996 – Transmission dynamics and epidemiology of BSE in British cattle
  • 2003 – Transmission dynamics of the etiological agent of SARS in Hong Kong: impact of public health interventions
  • 2017 – A systematic review of longitudinal studies which measure Alzheimer’s disease biomarkers
  • 2020 – Challenges in creating herd immunity to SARS-CoV-2 infection by mass vaccination

XXI wiek

edytuj

Peter W.H. Holland, od 2002 roku

edytuj

W 2002 roku stanowisko Linacre Professor of Zoology zajął Peter W.H. Holland (ur. 1963), zoolog z Merton College, koncentrujący się na rozwiązywaniu problemów ewolucji molekularnej, zachodzącej na poziomie DNA lub RNA (genetyka molekularna, zastosowanie metod biologii molekularnej)[94][95]. Jest autorem lub współautorem m.in. publikacji dotyczących ewolucyjnej biologii rozwoju („evo-devo”), w tym badań nad drzewem filogenetycznym (zob. filogenetyka), intensywnie prowadzonych od chwili odkrycia genów homeotycznych (zob. też Geny Hox(inne języki))[96]:

  • 1994 – Gene duplications and the origins of vertebrate development, P.W. Holland, J. Garcia-Fernàndez, N.A. Williams, A. Sidow
  • 1994 – Archetypal organization of the amphioxus Hox gene cluster, J. Garcia-Fernández, P.W. Holland
  • 1996 – Hox genes and chordate evolution, P.W. Holland, J. Garcia-Fernàndez
  • 1998 – The ParaHox gene cluster is an evolutionary sister of the Hox gene cluster, N.M Brooke, J. Garcia-Fernàndez, P.W. Holland
  • 2000 – The amphioxus Hox cluster: deuterostome posterior flexibility and Hox14, D.E.K. Ferrier, C. Minguillón, PWH Holland, J. Garcia-Fernàndez
  • 2005 – The evolution of homeobox genes: Implications for the study of brain development, Peter W.H. Holland, Tokiharu Takahashi

W 2011 roku ukazała się jego popularna książka z serii „Krótkie wprowadzenia”, zatytułowana: The Animal Kingdom: A Very Short Introduction[97].

 
Geny Hox kształtują budowę ciała różnych zwierząt kontrolując ich rozwój embrionalny (np. budowa kończyn)
Źródło ilustracji: Improving Hox Protein Classification…, S.D. Hueber i wsp. (cytowane prace P. Hollanda z lat 1994 i 2010)[98]

Niektóre kierunki dalszych działań

edytuj

Współczesne problemy ochrony zdrowia ludności Ziemi oraz ochrony środowiska wciąż wymagają wzmacniania globalnej interdyscyplinarnej współpracy naukowców oraz doskonalenia organizacji badań naukowych, systemów opieki zdrowotnej itp.

Wykład Organising World Health; Science and Politics from AIDS to Zika

Southwood Memorial Lecture wygłosił w 2008 roku prof. Christopher Dye(inne języki), absolwent Wydziału Zoologii Uniwersytetu Oksfordzkiego, którego zainteresowania rozwijały się pod wpływem prof. Southwooda, który m.in. zasugerował swojemu doktorantowi badanie roli Aedes aegypti w procesie rozprzestrzeniania się chorób (żółta febra, denga, później wirus Zika). Christopher Dye prowadził w latach 1982–1996 w Imperial College i London School of Hygiene and Tropical Medicine badania owadów krwiopijnych jako wektorów leiszmaniozy, malarii i ślepoty rzecznej w Afryce, Azji i Ameryce Południowej. Od 1996 roku pracował w WHO, gdzie opracowywał metody analizy zbiorów danych z monitoringu chorób zakaźnych, takich jak ebola i gruźlica. W latach 2014–2018 był dyrektorem ds. strategii w Biurze Dyrektora Generalnego WHO[99]. Chris Dye zwrócił uwagę zgromadzonych na wykładzie naukowców na ścisłą zależność zdrowia publicznego od jakości komunikacji naukowej i kontaktów z decydentami polityki zdrowotnej, np. w sprawach inwestycji w zdrowie publiczne, przystępności cenowej leków itp.[100][101]

Budowa Life and Mind Building

W 2019 roku podjęto decyzję o rozbiórce Tinbergen Building. Jej przyczyną było wykrycie azbestu w materiałach konstrukcyjnych (zob. Asbestos and the law(inne języki) i Chronology of Asbestos Bans and Restrictions[102]). Wkrótce zaprojektowano nowy budynek, większy i bardziej nowoczesny od dotychczasowego. Jego nowa nazwa – Life and Mind Building („Budynek Życia i Umysłu”)[103][104] – wyraża wolę dalszego rozwijania współpracy dwóch wydziałów uniwersyteckich: wydziału psychologii eksperymentalnej (informacje nt. wydziału psychologii na Uniwersytecie Oksfordzkim – zob. prof. Lawrence Weiskrantz(inne języki), 114 Years of Experimental Psychology in Oxford[105]) i nowego wydziału biologii (połączenie zoologii z naukami o świecie roślin)[103][104].

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Methodus medendi Galena (ok. 130–200 n.e.) w wersji łacińskojęzycznej (opracowany przez Linacre’a przekład z greki) wydano po raz pierwszy w Paryżu w 1519 roku. Publikacja była wielokrotnie wznawiana. Odegrała istotną rolę w historii medycyny[106] (zob. rok 1519 w medycynie, Renesansowy humanizm w medycynie XVI-go wieku).
  2. ↑ Prawdopodobne autorstwo pierwszych tłumaczeń dzieł Galena (w tym Methodus Medendi) na język angielski jest dotychczas analizowane w ramach prac naukowych (np. praca doktorska The first middle english translation of Galen's „De methodo medendi” (Silvia Demo, Padwa 2018)[107].
  3. ↑ Na stronie internetowej Linacre College zamieszczono m.in. cytaty z książki Johna Noble Johnsona The Life of Thomas Linacre: Doctor in Medicine, wydanej po raz pierwszy w 1835 roku[108][109]:
    "In private life he had an utter detestation of every thing that was dishonourable; he was a faithful friend, and was valued and beloved by all ranks in life. He showed a remarkable kindness to young students in his profession ; and those, (sic) whom he found distinguished for ingenuity, modesty, learning, good manners, or a desire to excel, he assisted with his advice, his interest and his purse.
    "In short....he was, in his own time, reckoned by the best judges a man of a bright genius and a clear understanding, as well as of unusual knowledge in different parts of learning; and his works..... will fully satisfy us that he deserved this character. He was one, who, both living and dead, by his writings and benefactions, has done great honour not only to his profession but also to his country."
    W 1960 roku w kwartalniku Bulletin of the History of Medicine zamieszczono artykuł Williama D. Sharpe’a pt. An English Physician Scholar of the Renaissance[110]. Jego tekst poprzedzało motto – zakończenie poematu Roberta Browninga (1885) pt. A Grammarian's Funeral[111]:
    Lofty designs must close in like effects
    Loftily lying,
    Leave him still loftier than the world suspects,
    Living and dying.
  4. ↑ a b c Relację o charakterze tych trudności i wytrwałości J. Pringle’a w dążeniu do powstania nowego uniwersyteckiego budynku zamieścił Vincent Wigglesworth(inne języki) w biografii, zamieszczonej w Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society[76].
  5. ↑ Biometria nie ogranicza się do popularnego stosowania w czasie automatycznego rozpoznawania ludzi na podstawie takich cech, jak wygląd tęczówki, linie papilarne i wiele innych. Jest od dawna stosowana w różnych dziedzinach nauk przyrodniczych. Od roku 1947 ukazuje się Biometrics, A Journal of The International Biometric Society[112], czasopismo wydawane przez International Biometric Society (IBS).
  6. ↑ Mark Twain: “Man is a Religious Animal. He is the only Religious Animal...„[113]
  7. ↑ W 1973 roku Nikolaas Tinbergen, Karl von Frisch i Konrad Lorenz zostali laureatami Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny „za odkrycia dotyczące organizacji i wywoływania jednostkowych i społecznych wzorców zachowań”[83]. Nowy uniwersytecki budynek nazwano Tinbergen Building

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Linacre Professors of Zoology University of Oxford. [w:] Evolution and Development Research Group, Department of Zoology, University of Oxford [on-line]. Ox.ac.uk. [dostęp 2020-12-29]. (ang.).
  2. ↑ a b Search results for Linacre Professor on this site. [w:] Strona internetowa Department of Zoology University of Oxford [on-line]. Oxford Mosaic. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  3. ↑ Joseph Frank Payne: Linacre, Thomas. [w:] Dictionary of National Biography, 1885-1900 [on-line]. Wikisource. [dostęp 2021-01-04]. (ang.).
  4. ↑ a b History of the Royal College of Physicians. [w:] Strona internetowa 'Royal College of Physicians' [on-line]. rcplondon.ac.uk. [dostęp 2021-01-04]. (ang.).
  5. ↑ Thomas Andrew Archer: Celling, William. [w:] Dictionary of National Biography, 1885-1900 [on-line]. Wikisource. [dostęp 2021-01-04]. (ang.).
  6. ↑ Roberto Weiss. Cornelio Vitelli in France and England. „Journal of the Warburg Institute”. 2 (3), s. 219-226, Jan., 1939. The Warburg Institute. DOI: 10.2307/750099. (ang.). 
  7. ↑ a b c Thomas Linacre, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-12-29] (ang.).
  8. ↑ a b c James Joseph Walsh: Thomas Linacre. [w:] Catholic Encyclopedia (1913) [on-line]. en.wikisource.org. [dostęp 2021-01-01]. (ang.).
  9. ↑ a b William Osler: Thomas Linacre. Cambridge University Press, 2014 (oryg. 1908), s. 90. ISBN 978-1-107-42575-0.
  10. ↑ William Grocyn, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2021-01-03] (ang.).
  11. ↑ Author:Thomas Linacre – Works (Grammar, Translations (from Greek to Latin). [w:] Wikisource; Author:Thomas Linacre [on-line]. en.wikisource.org. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
  12. ↑ Katie Birkwood, rare books and special collections librarian: A president’s publication: Thomas Linacre translates Galen; A translation of the works of Galen, published in 1519, the year after the RCP was founded is the curator’s curiosity on display until 14 September 2018. rcplondon.ac.uk, 2018. [dostęp 2021-01-01]. (ang.).
  13. ↑ Linacre College. [w:] Strona internetowa szkoły [on-line]. linacre.ox.ac.uk. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  14. ↑ Thomas Linacre Centre. [w:] Strona internetowa Wigan and Leigh Teaching Hospitals NHS, Wrightington [on-line]. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  15. ↑ The ‘Stone House’. [w:] Strona internetowa 'Royal College of Physicians' [on-line]. RCP Museum 2019. [dostęp 2021-01-06]. (ang.).
  16. ↑ Royal College of Physicians Museum > Timeline. [w:] Strona internetowa Royal College of Physicians [on-line]. RCP. [dostęp 2021-01-06]. (ang.).
  17. ↑ Royal College of Physicians Museum. [w:] Strona internetowa Royal College of Physicians [on-line]. RCP. [dostęp 2021-01-06]. (ang.).
  18. ↑ G H Brown: William Munk b.24 September 1816 d.20 December 1898. [w:] Strona internetowa RCP Museum [on-line]. Royal College of Physicians. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  19. ↑ Munk, William, 1816-1898: The roll of the Royal College of Physicians of London, comprising biographical sketches of all the eminent physicians.... London: Royal College of Physicians of London; Brown, G. H, 1878.
  20. ↑ Geoffrey Keynas. Book Reviews; History of the Royal College of Physicians. „The BMJ”, s. 1518-1519, 12 December 1964. ISSN 0959-8138. (ang.). 
  21. ↑ a b Transcribed by AP: Obituary George Rolleston, M.D., F.R.C.P., F.R.S. Physician to the Radcliffe Infirmary, Oxford (June 25, 1881). [w:] Obituary Notices of Fellows Deceased'. Proceedings of the Royal Society of London (1854–1905). 1881-01-01. 33:i–xxvii: pp.xxiv-xxvii. [on-line]. Pitt Rivers Museum, University of Oxford, October 2012. [dostęp 2021-01-03]. (ang.).
  22. ↑ 1–20 out of 59 results for "George Rolleston". [w:] Royal Society Publishing [on-line]. RoySoc. [dostęp 2021-01-03]. (ang.).
  23. ↑ D'Arcy Power: Rolleston, George. [w:] Słownik Biografii Narodowej, 1885-1900/Rolleston, George [on-line]. Wikisource. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  24. ↑ Rolleston, George; Davy, Th. G., Inscriber: Forms of animal life. London: Oxford : Clarendon Press, 1870, s. 494.
  25. ↑ George Rolleston: Forms of Animal Life: A Manual of Comparative Anatomy with Descriptions of Selected Types. London: Clarendon Press, 1888, s. 937.
  26. ↑ George Rolleston: Scientific Papers and Addresses, Tom 1. Clarendon Press, 1884 (e-book – bezpłatny), s. 945.
  27. ↑ George Rolleston: Scientific Papers and Addresses, Tom 2. Uniwersytet Oksfordzki, 1884 (e-book – bezpłatny), s. 948.
  28. ↑ a b E. Lankester. Henry Nottidge Moseley, F.R.S. „Nature”. 45, s. 79–80, 26 November 1891. DOI: 10.1038/045079b0. (ang.). 
  29. ↑ 1–20 out of 25 results for "Henry Nottidge Moseley". [w:] Royal Society Publishing [on-line]. RoySoc. [dostęp 2021-01-03]. (ang.).
  30. ↑ The 1871 solar eclips expedition; The Eclipse Expedition in India. [w:] The Victorian Royal Navy ; The 1871 solar eclipse expedition [on-line]. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  31. ↑ a b The Challenger Expedition. [w:] Dive and Discover [on-line]. Woods Hole Oceanographic Institution. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  32. ↑ WoRMS taxon details: Helioporidae Moseley, 1876. [w:] WoRMS World Register of Marine Species [on-line]. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  33. ↑ Moseley, Henry Nottidge (1844-1890); Area of Interest Spermatophytes. [w:] International Plant Names Index [on-line]. IPNI. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  34. ↑ Moseley, Henry Nottidge: certificate of election to the Royal Society. [w:] Strona internetowa 'The Royal Society'; EC – Certificates of election and candidature for Fellowship of the Royal Society [on-line]. CalmView. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  35. ↑ About MBA. [w:] The Marine Biological Association of the United Kingdom [on-line]. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  36. ↑ Sir Edwin Ray Lankester, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2021-01-08] (ang.).
  37. ↑ Sir Edwin Ray Lankester (1847–1929). „Nature”. 159 (734), 31 May 1947. Nature Publishing Group. DOI: 10.1038/159734c0. ISSN 1476-4687. (ang.). 
  38. ↑ inauthor:"Sir Edwin Ray Lankester". [w:] books.google.pl/ [on-line]. [dostęp 2021-01-19].
  39. ↑ Lankester, E. Ray Sir, (Edwin Ray), 1847-1929: A treatise on zoology. [w:] Biodiversity Heritage Library [on-line]. BHL. [dostęp 2021-01-19]. (ang.).
  40. ↑ A treatise on zoology. T. I, First Fascicle: Introduction and Protozoa. London: Adam and Charles Black, 1909, s. 296.
  41. ↑ A treatise on zoology. T. I, Second Fascicle: Protozoa (continued). London: Adam and Charles Black, 1903, s. 427.
  42. ↑ A treatise on zoology. T. II: The Porifera and Coelentera. London: Adam and Charles Black, 1900, s. 424.
  43. ↑ A treatise on zoology. T. III: The Echinoderma. London: Adam and Charles Black, 1900, s. 360.
  44. ↑ A treatise on zoology. T. IV: The Platyhelmia, Mesozoa, and Nemertini. London: Adam and Charles Black, 1901, s. 220.
  45. ↑ A treatise on zoology. T. V: Mollusca. London: Adam and Charles Black, 1906, s. 372.
  46. ↑ A treatise on zoology. T. VII: Appendiculata. London: Adam and Charles Black, 1909, s. 364.
  47. ↑ a b A treatise on zoology. T. IX: Vertebrata Craniata. London: Adam and Charles Black, 1909, s. 546.
  48. ↑ a b Walter Frank Raphael Weldon; Autor: Preliminary note on a Balanoglossus Larva from the Bahamas; współautor: Lectures on the method of science. Goodreads Inc.. [dostęp 2021-01-19]. (ang.).
  49. ↑ probability and statistics - Biometry, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2021-01-10] (ang.).
  50. ↑ Walter Frank Raphael Weldon : biography. [w:] Strona internetowa [on-line]. FAMpeople.com, May 18, 2019. [dostęp 2021-02-02]. (ang.).
  51. ↑ Biometrika, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2021-01-09] (ang.).
  52. ↑ 'Biometrika'; About the Journal. [w:] Strona internetowa Oxford University / journals [on-line]. Oxford University Press. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  53. ↑ Amitabh Joshi (Evolutionary Biology Laboratory, Jawaharlal Nehru Centre for Advanced Scientific Research). Walter Frank Raphael Weldon (1860–1906). „Resonance Journal of Science Education ; ARTICLE-IN-A-BOX ; RESONANCE”. 22 (6), s. 517-524, June 2017. Indian Academy of Sciences. ISSN 0971-8044. (ang.). 
  54. ↑ Walter Frank Raphael Weldon. II. Remarks on variation in animals and plants. To accompany the first report of the committee for conducting statistical inquiries into the measurable characteristics of plants and animals. „Proceedings of the Royal Society of London”. 57 (340-346), 31 December 1895. The Royal Society. DOI: 10.1098/rspl.1894.0166. ISSN 0370-1662. (ang.). 
  55. ↑ 19th Century Century Reactions to Darwin. [w:] Materiały dydaktyczne PhilBio UCSD [on-line]. ucsd.edu. [dostęp 2021-02-03]. (ang.).
  56. ↑ Karl Pearson, University London ; Communicated by Professor Henrici, F.R.S.. III. Contributions to the mathematical theory of evolution. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London. (A.)”. 185, s. 71-110, 01 January 1894. DOI: 10.1098/rsta.1894.0003. ISSN 0264-3820. (ang.). 
  57. ↑ Probability. [w:] 1911 Encyclopædia Britannica Vol. 22 [on-line]. Wikisource. [dostęp 2021-02-05]. (ang.).
  58. ↑ Weldon, W.F R. Note on the function of the spines of the Crustacean zooea. „Journal of the Marine Biological Association of the United Kingdom”. 2 (2), s. 169-172, 1889. (ang.).  (Plymouth Marine Science Electronic Archive (PlyMSEA))
  59. ↑ a b SJH, Sidney John Hickson. Gilbert Charles Bourne, 1861-1933. „Biographical Memoirs of Fellows of The Royal Society”. 1 (2), 01 December 1933. DOI: 10.1098/rsbm.1933.0009. ISSN 2053-9118. (ang.). 
  60. ↑ inauthor: 'Gilbert Charles Bourne'. [w:] Google Książki [on-line]. [dostęp 2021-01-12].
  61. ↑ Gilbert Charles Bourne: A Textbook of Oarsmanship; With an Essay on Muscular Action in Rowing ; A Classic of Rowing Technical Literature. Oxford University Press, Sport Books Publisher, 1925, 1989 (w formie cyfrowej 22 Sty 2008), s. 379.
  62. ↑ Gavin Rylands De Beer. Edwin Stephen Goodrich, 1868-1946. „Biographical Memoirs of Fellows of The Royal Society”. 5 (15), 01 February 1947. DOI: 10.1098/rsbm.1947.0013. ISSN 2053-9118. (ang.). 
  63. ↑ A. C. Hardy. Edwin Stephen Goodrich, 1868-1946. „Journal of Cell Science”. (ang.). 
  64. ↑ C.F.A. Paetin, John R. Bakeb. Professor Professor E. S. Goodrich. „Quarterly Journal of Microscopical Science (Journal of Cell Science)”. 87 (345), s. front-matter, 1946. Oxford University Press. ISSN 0021-9533. (ang.). 
  65. ↑ Goodrich, Edwin S. (Edwin Stephen), 1868-1946. On the coelom, genital ducts, and nephridia. „Quarterly journal of microscopical science (współcześnie Journal of Cell Science)”. 37, s. 477-510, 1895. (ang.). 
  66. ↑ Edwin S. Goodrich. Metameric Segmentation and Homology. „Quarterly Journal of Microscopical Science”. 59, s. 227-248, 1913. (ang.). 
  67. ↑ Goodrich, Edwin S. (Edwin Stephen): Living organisms : an account of their origin & evolution. Oxford: The Clarendon Press, 1924, s. 218.
  68. ↑ Goodrich, Edwin S. (Edwin Stephen): Studies on the structure & development of vertebrates. London: Macmillan, 1930.
  69. ↑ Norman Bertram Marshall. Alister Clavering Hardy, 10 February 1896 – 22 May 1985. „Biographical Memoirs of Fellows of The Royal Society”. 32, 01 December 1986. ISSN 1748-8494. (ang.). 
  70. ↑ inauthor:"Sir Alister Clavering Hardy". [w:] Wyszukiwarka Google książki [on-line]. [dostęp 2021-01-16].
  71. ↑ Sir Alister Hardy: The Open Sea The World of Plankton. T. The Open Sea The World of Plankton. Harper Collins, Jul 2009 (first publ. in 1956), seria: New Naturalist Series (Vol. 34). ISBN 978-0-00-734322-5.
  72. ↑ Alister Hardy: The Open Sea: Its Natural History Including The World of Plankton and Fish and Fisheries. Houghton Mifflin Company, 1965.
  73. ↑ Alister Hardy: The Living Stream; Evolution and Man. New York and Evanston: Harper & Row, 1965, s. 283.
  74. ↑ Alister Hardy: Great waters; a voyage of natural history to study whales, plankton, and the waters of the Southern Ocean. New York: Harper & Row (Internet Archive Books), 1968. ("A guide to the Discovery reports": p. 523-534)
  75. ↑ Sir Alister Clavering Hardy: The Biology of God: A Scientist's Study of Man the Religious Animal. J. Cape, Uniwersytet w Wirginii, 1975 (w cyfrowej 4 czerwca 2008), s. 238. ISBN 0-224-01129-4.
  76. ↑ a b c d Vincent Brian Wigglesworth. John William Sutton Pringle, 22 July 1912 – 2 November 1982. „Biographical Memoirs of Fellows of The Royal Society”, 01 November 1983. DOI: 10.1098/rsbm.1983.0019. ISSN 1748-8494. (ang.). 
  77. ↑ M Burstow: 1942 Radar Beacons; Rebecca/Eureka. [w:] MRATHS – Malvern Radar And Technology History Society [on-line]. MRATHS. [dostęp 2021-01-22]. (ang.).
  78. ↑ nature > search "J.W.S. Pringle". [w:] Nature [on-line]. Springer Nature Limited. [dostęp 2021-01-18]. (ang.).
  79. ↑ The Tinbergen Building. [w:] Strona internetowa Oxford Experimental Psychology [on-line]. [dostęp 2021-01-30]. (ang.).
  80. ↑ a b Peter Dizikes. Book Review; ESSAY Our Two Cultures. „The New York Times”, March 19, 2009. (ang.). 
  81. ↑ LJ Sharpe. Steven Lukes. AH Halsey obituary; Sociologist committed to fighting inequality and champion of the comprehensive school. „The Guardian”, 16 Oct 2014. Guardian News & Media. ISSN 0261-3077. (ang.). 
  82. ↑ G. Ainsworth Harrison's research (ok. 14700 wyników wyzukiwania). [w:] Google Scholar [on-line]. [dostęp 2021-01-23]. (ang.).
  83. ↑ a b The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1973. Nobel Foundation. [dostęp 2009-10-07]. (ang.).
  84. ↑ a b Robert May and Michael P. Hassell. Thomas Richard Edmund Southwood. 20 June 1931 – 26 October 2005. „Biographical Memoirs of Fellows of The Royal Society”. 54, 2 December 2008. DOI: 10.1098/rsbm.2008.0005. ISSN 1748-8494. (ang.). 
  85. ↑ a b Papers and correspondence of Sir Thomas Richard Edmund Southwood b.1931. [w:] The Archives Hub, Mimas service [on-line]. Bodleian Library, Oxford, 1914-2000. [dostęp 2021-01-10]. (ang.).
  86. ↑ a b Sir Richard Southwood: The Story of Life. Oxford University Press, 2003, s. 264. (Historia życia)
  87. ↑ Southwood, Richard Sir. [w:] WorldCat Identities [on-line]. OCLC Inc.. [dostęp 2021-01-28]. (ang.).
  88. ↑ T.R. Southwood: Ecological Methods: With Particular Reference to the Study of Insect Populations. e-book 2013: Springer Science & Business Media, 29 cze 2013 (e-book), s. 524, seria: EcolMeth. ISBN 94-015-7291-7.
  89. ↑ Donald R. Strong, J. H. Lawton, Sir Richard Southwood: Insects on Plants: Community Patterns and Mechanisms. Harvard University Press, 1984, s. 313. ISBN 0-674-45513-4.
  90. ↑ R. M. Anderson, R. M. May. The Population Dynamics of Microparasites and Their Invertebrate Hosts. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London. Series B, Biological Sciences”. 291 (1054), s. 451-524 (74 pages), Apr. 27, 1981. Royal Society. ISSN 0962-8436. (ang.). 
  91. ↑ Roy M. Anderson, Robert M. May: Infectious Diseases of Humans: Dynamics and Control. OUP Oxford, 1992, wzn. 2004, s. 757. ISBN 0-19-854040-X.
  92. ↑ Professor Sir Roy Anderson, publications. [w:] Strona internetowa ICL Faculty of Medicine, School of Public Health [on-line]. Imperial College London. [dostęp 2020-11-26]. (ang.).
  93. ↑ J.A.P. Heesterbeek, M.G. Roberts. How mathematical epidemiology became a field of biology: a commentary on Anderson and May (1981) ‘The population dynamics of microparasites and their invertebrate hosts’. „Phil. Trans. R. Soc. B”. 370 (1666), 19 April 2015. Royal Society. DOI: 10.1098/rstb.2014.0307. ISSN 0962-8436. (ang.). 
  94. ↑ Peter Holland; Biography. [w:] Strona internetowa 'The Royal Society' [on-line]. [dostęp 2021-01-04]. (ang.).
  95. ↑ Professor Peter Holland, Linacre Professor of Zoology. [w:] Strona internetowa Merton College [on-line]. Merton College. [dostęp 2021-01-06]. (ang.).
  96. ↑ Holland P.W. ; 166 results. [w:] Wyszukiwarka PubMed [on-line]. NLM ; NIH ; HHS ; USA.gov. [dostęp 2021-02-06]. (ang.).
  97. ↑ Peter Holland: The Animal Kingdom: A Very Short Introduction. OUP Oxford, 24 lis 2011, s. 126, seria: A Very Short Introduction, Tom 293. ISBN 0-19-959321-3.
  98. ↑ Stefanie D. Hueber, Georg F. Weiller, Michael A. Djordjevic,Tancred Frickey. Improving Hox Protein Classification across the Major Model Organisms. „PLoS One”, May 25, 2010. Robert DeSalle, American Museum of Natural History. DOI: 10.1371/journal.pone.0010820. (ang.).  (zob. ref. 17 i 45)
  99. ↑ Showing articles associated with Christopher Dye. [w:] Strona internetowa University of Oxford [on-line]. ox.ac.uk. [dostęp 2021-01-29].
  100. ↑ Professor Christopher Dye Professor Christopher Dye Director of Strategy, World Health Organization: SOUTHWOOD MEMORIAL LECTURE – Organising World Health; Science and Politics from AIDS to Zika. [w:] Strona internetowa zoo.ox.ac.uk [on-line]. Department of Zoology University of Oxford, 29 January 2018. [dostęp 2021-01-26]. (ang.).
  101. ↑ Ace North: Professor Chris Dye gives a remarkable Southwood Memorial Lecture. [w:] Strona internetowa The Department of Zoology – the centre of Oxford University's research and teaching in biology [on-line]. zoo.ox.ac, 1 lutego 2018. [dostęp 2021-01-29]. (ang.).
  102. ↑ Laurie Kazan-Allen: Chronology of Asbestos Bans and Restrictions. [w:] Strona internetowa International Ban Asbestos Secretariat [on-line]. IBAS, 2020. [dostęp 2021-01-29]. (ang.).
  103. ↑ a b The Life and Mind Building. [w:] Strona internetowa University of Oxford [on-line]. [dostęp 2021-01-21]. (ang.).
  104. ↑ a b Tinbergen Building redevelopment > Creating a world-class centre for life and mind sciences. University of Oxford. [dostęp 2021-01-21]. (ang.).
  105. ↑ 114 Years of Experimental Psychology in Oxford, Timeline. [w:] A SCIENCE CONCERNED WITH HUMAN WELL-BEING”: 120 YEARS OF PSYCHOLOGY AT OXFORD [on-line]. [dostęp 2021-01-23]. (ang.).
  106. ↑ Fielding Hudson Garrison: Texts Illustrating the History of Medicine in the Library of the Surgeon General's Office, U.S. Army, Arranged in Chronological Order; Library of the Surgeon-General's Office (U.S.), National Library of Medicine (U.S.). Washington: Government Printing Office, 1912, s. 40.
  107. ↑ Silvia Demo: The first middle english translation of Galen's De methodo medendi. [Ph.D. thesis]. [w:] Padua@research – Institutional Repository for University of Padova Research Works [on-line]. University of Padova, Dipartimento di Studi Linguistici e Letterari, 2018. [dostęp 2021-01-02].
  108. ↑ Thomas Linacre. [w:] Strona internetowa Linacre College (graduate College of the University of Oxford) [on-line]. Linacre College. [dostęp 2020-12-29]. (ang.).
  109. ↑ John Noble Johnson: The Life of Thomas Linacre: Doctor in Medicine .... HardPress, 7 mar 2020, s. 392. ISBN 978-0-461-64861-4. (wyd. oryg. Edward Lumley, London 1835)
  110. ↑ Sharpe, William D.. Thomas Llinacre, 1460-1524: An English Physician Scholar of the Renaissance. „Bulletin of the History of Medicine”. 34 (3), s. 233-256, May-June, 1960. The Johns Hopkins University Press. DOI: 10.1086/283092. (ang.). 
  111. ↑ eNotes Editorial: A Grammarian's Funeral by Robert Browning; "Lofty Designs Must Close In Like Effects". [w:] e-Notes [on-line]. eNotes.com, Inc., July 13, 2016. [dostęp 2021-01-03]. (ang.).
  112. ↑ 'Biometrics'; A Journal of The International Biometric Society. [w:] Strona internetowa IBS [on-line]. [dostęp 2021-01-11]. (ang.).
  113. ↑ Mark Twain: Mark Twain > Quotes > Quotable Quote. [w:] goodreads [on-line]. [dostęp 2021-01-18].
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Linacre_Professor_of_Zoology&oldid=73606774”