LVG C.II
LVG C.II – niemiecki samolot rozpoznawczy i bombowy z okresu I wojny światowej. Zaprojektowany i zbudowany w zakładach lotniczych Luft-Verkehrs-Gesellschaft.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
dwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1915 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik rzędowy Mercedes D.III |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
12,8 m |
| Długość |
8,1 m |
| Wysokość |
2,93 m |
| Powierzchnia nośna |
37,6 m² |
| Masa | |
| Własna |
845 kg |
| Użyteczna |
560 kg |
| Startowa |
1405 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
130 km/h |
| Prędkość przelotowa |
115 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
125 m/min |
| Pułap |
4000 m |
| Zasięg |
460 km |
| Długotrwałość lotu |
4 h |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm obserwatora, 80 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| Cesarstwo Niemieckie, Szwajcaria, Polska | |
| Rzuty | |
| |
Historia
edytujJuż początkowy okres działalności lotnictwa na frontach I wojny światowej wykazał nieprzydatność nieuzbrojonych maszyn rozpoznawczych, które łatwo padały łupem myśliwców nieprzyjaciela. Inżynier Franz Schneider opracował w 1915 roku nową konstrukcję oznaczoną jako LVG C.II, która była rozwinięciem dotychczas produkowanych samolotów LVG B.II i LVG C.I i była wyposażona w uzbrojenie obronne. W 1915 roku firma Luft-Verkehrs-Gesellschaft rozpoczęła jej seryjną produkcję[1]. Liczba zamówień na potrzeby Luftstreitkräfte była na tyle duża, że produkcję prowadzono także poza wytwórnią macierzystą – w zakładach AGO Flugzeug-Werke i Otto-Werke Monachium[2].
Samolot trafił na wyposażenie jednostek walczących na froncie zachodnim, gdzie był używany do zadań wywiadowczych, rozpoznania fotograficznego oraz w roli lekkiego bombowca[3]. Na tym samolocie, jako pierwszym w swej klasie, przeprowadzono 28 listopada 1916 roku skuteczny nalot na Londyn. W 1916 roku użytkowano ok. 250 egzemplarzy LVG C.I i LVG C.II[2]. W trakcie działań wojennych był zastępowany nowszymi konstrukcjami i wycofywany z użycia bojowego. Samolot ten uważany był za trudny w pilotażu, wręcz niebezpieczny dla mało doświadczonych pilotów. Miał tendencję do przeciągnięcia w zakrętach, wpadał w korkociąg, z którego trudno było go wyprowadzić[4].
Użycie w polskim lotnictwie
edytujW oddziałach lotnictwa odrodzonego Wojska Polskiego znalazło się 14 egzemplarzy LVG C.II. 10 z nich zdobyto w Wielkopolsce, 3 na terenie Kongresówki i Małopolski, a jeden został zdobyty podczas działań wojennych na froncie wschodnim[4]. Jeden egzemplarz został przyjęty na stan 12. eskadry wywiadowczej w Krakowie. Pięć egzemplarzy zostało przekazane do użytkowania w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy, gdzie używano ich jako samolotu przejściowego przed lotami na Breguet XIV. Z uwagi na trudności pilotażowe były używane sporadycznie, ostatnie używane egzemplarze skasowano w kwietniu 1921 roku[4]. Jeden egzemplarz został w maju 1919 roku przebudowany w Centralnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie na karawan[5].
Konstrukcja
edytuj.jpg)
Jednosilnikowy, dwuosobowy dwupłat konstrukcji mieszanej.
Kadłub o przekroju prostokątnym, z podłużnic i poprzecznic jodłowych usztywnionych drutem, i pokryty w okolicach silnika blachą aluminiową, do kabiny obserwatora sklejką, w dalszej części płótnem. Kabina załogi odkryta[3]. W kadłubie mieścił się też główny zbiornik paliwa[6].
Skrzydła dwudźwigarowe, dwudzielne, kryte płótnem. Komora płatów dwuprzęsłowa, usztywniona słupkami i naciągami z linek. Lotki tylko na płacie górnym, napęd lotek linkowy. Pod górnym lewym płatem znajdował się dodatkowy (opadowy) zbiornik paliwa[4].
Usterzenie o szkielecie spawanym z rur stalowych, pokryte płótnem. Statecznik poziomy podparty zastrzałem, dwudzielny[4].
Podwozie trójpunktowe z płozą ogonową. Golenie główne amortyzowane sprężynowo.
Napęd – sześciocylindrowy silnik rzędowy Mercedes D.III o mocy 160 KM (118 kW), chłodzony wodą. Chłodnica silnika była umieszczona w centralnej części górnego płata[4][7].
Uzbrojenie – pojedynczy karabin maszynowy obserwatora z zapasem 500 sztuk amunicji oraz 80 kg bomb. Egzemplarze używane podczas I wojny światowej wyposażano w jednostkach frontowych w dodatkowy, obsługiwany przez pilota, stały karabin maszynowy Spandau[7].
Przypisy
edytuj- ↑ Gray, Thetford 1962 ↓, s. 173.
- ↑ a b Morgała 1997 ↓, s. 88.
- ↑ a b Gray, Thetford 1962 ↓, s. 174.
- ↑ a b c d e f Morgała 1997 ↓, s. 89.
- ↑ LVG C-II, 1915. samolotypolskie.pl. [dostęp 2020-02-25]. (pol.).
- ↑ LVG C II. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-02-25]. (pol.).
- ↑ a b Gray, Thetford 1962 ↓, s. 175.
Bibliografia
edytuj- Peter Gray, Owen Thetford: German aircraft of the First World War. Garden City, New York: Doubleday & Company, Inc., 1962. OCLC 896616182.
- Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Bellona, Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X. OCLC 313074530.
Linki zewnętrzne
edytuj- The L.V.G. Fighting Biplane, Type D. 9. „Flight”. VIII (25 (391)), s. 523–527, 1916-06-22. (ang.).