Kwadryga (grupa literacka)

Kwadryga – warszawska grupa literacka działająca w dwudziestoleciu międzywojennym (1927–1931), zaliczana do Drugiej Awangardy, skupiona wokół warszawskiego czasopisma „Kwadryga”.

Grupa „Kwadrygi”; siedzą od lewej do prawej: Stefan Flukowski, St. M. Saliński, St. R. Dobrowolski, Władysław Sebyła, Lucjan Szenwald. Stoją: Marian Piechał, Aleksander Maliszewski, Henryk Ładosz, Andrzej Wolica, Zbigniew Uniłowski.

Grupa ukształtowała się w towarzyskim kręgu gimnazjalno-uniwersyteckim i złączona była głównie więzami pokoleniowymi i środowiskowymi. Przyjęła patronat Cypriana Kamila Norwida i Stanisława Brzozowskiego, co było typowe dla wielu młodych poetów lat 30. XX wieku.

Charakterystyka

edytuj

Najbardziej charakterystyczne akcenty publicystyki grupy to krytyczny stosunek wobec Skamandra, a szczególnie wobec praktyki artystycznej Tuwima, oraz aprobata dla programu Awangardy Krakowskiej. Sprzeciw wobec poetów Skamandra połączony był jednak z naśladowaniem typowo skamandryckiej poetyki.

Kwadryganci nie wypracowali charakterystycznego modelu poezji. Stylistykę ich wierszy cechuje eklektyzm. Można natomiast wyróżnić pewien krąg tematów: nierówności społeczne, moralizatorstwo, antyurbanizm, pacyfizm, kult pracy, postawa niezadowolenia i buntu oraz odejście od tematów osobistych.

W latach 1930–1931 organizowali spotkania z publicznością na wzór spotkań grupy Skamander. W 1931 roku czasopismo „Kwadryga” zawiesiło działalność, nie tylko ze względów finansowych, ale przede wszystkim przez rozłam polityczno-ideowy, który powstał wewnątrz grupy.

Za najwybitniejszych i najoryginalniejszych Kwadrygantów Jerzy Kwiatkowski uznał Władysława Sebyłę, Lucjana Szenwalda i krótko związanego z grupą Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego[1].

Przedstawiciele

edytuj

Główni przedstawiciele to:

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Jerzy Kwiatkowski, Dwudziestolecie międzywojenne, Warszawa 2012, s. 131.

Bibliografia

edytuj