Wikipedia

Krucjaty Billy’ego Grahama w Niemczech

Krucjaty Billy’ego Grahama w Niemczech – kampanie ewangelizacyjne amerykańskiego ewangelisty Billy’ego Grahama w Niemczech Zachodnich. Pierwsza odbyła się w 1954 roku, następne w latach 1955, 1960, 1963, 1966, 1970, 1980 i 1983. W 1982 roku odwiedził NRD. W żadnym europejskim kraju Graham nie był przyjmowany tak entuzjastycznie, jak w Niemczech. Krucjaty Grahama odegrały pewną rolę w westernizacji niemieckiego protestantyzmu i wiązaniu go z amerykańskim protestantyzmem.

Graham w Düsseldorfie (25 czerwca 1954)

Niemiecki protestantyzm po upadku III Rzeszy

edytuj

Po upadku III Rzeszy niemiecki protestantyzm został wciągnięty w debatę o potrzebie rechrystianizacji Niemiec i odwróceniu tendencji sekularyzacyjnych[1]. Wiara religijna miała uodpornić niemieckie społeczeństwo na zagrożenie przed komunizmem i totalitaryzmem. Martin Greschat, historyk kościoła, dowodzi, że rechrystianizacja była częścią nie tylko religijnej kampanii, ale miała też na celu umocnienie tradycyjnych i konserwatywnych wartości obywatelskich. Był to jeden z powodów, dla których amerykańskie siły okupacyjne wspierały powojenne debaty o rechrystianizacji Niemiec. Z amerykańskiej perspektywy rechrystianizacja była częścią reedukacji zmierzającej do westernizacji i demokratyzacji kraju[2].

Biskup Hanns Lilije, jeden z czołowych liderów niemieckiego protestantyzmu, wezwał do poprawy relacji pomiędzy kościołem a mediami[2].

Westernizacja niemieckiego protestantyzmu ograniczała się nie tylko do sfery polityki, zorientowana była także na konsumpcjonizm i związanie Niemiec ze Stanami Zjednoczonymi[2]. Krucjaty Billy’ego Grahama były częścią westernizacji niemieckiego protestantyzmu.

Krucjaty Grahama

edytuj
 
Düsseldorf
 
Graham przemawia w Düsseldorfie

Po zakończeniu krucjaty w Londynie Graham – pomimo wyczerpania fizycznego – udał się w podróż po Europie (Glasgow, Helsinki, Sztokholm, Kopenhaga, Amsterdam), w ramach której odwiedził Niemcy. Do Niemiec przybył 23 czerwca i odwiedził trzy miasta: Frankfurt, Düsseldorf i Berlin[3]. W każdym z nich miał po jednym spotkaniu[4].

We Frankfurcie spotkał się z personelem armii amerykańskiej[5]. Dwa dni później, 25 czerwca, głosił na stadionie w Düsseldorfie. Zjawiło się 34 tysięcy osób (według danych Billy’ego Grahama)[6][a]. 27 czerwca w Berlinie przemawiał do 80 tysięcy ludzi (według innych szacunków – do 100 tysięcy[7]) na stadionie olimpijskim[2]. Graham przyrównał komunizm do ośmiornicy, która swoimi mackami sięga do każdego zachodniego kraju[4].

Podczas pobytu w Niemczech spotkał się z kanclerzem Niemiec Konradem Adenauerem, który miał mu powiedzieć: „Panie Graham, nie wiem czy jest jakaś inna nadzieja dla świata, poza zmartwychwstałym Jezusem”[8].

W 1955 ponownie przybył do Niemiec i przeprowadził kampanie ewangelizacyjne w: Mannheim, Stuttgart, Norymberga, Dortmund, Frankfurt, ponadto odwiedził amerykańskie bazy wojskowe w Niemczech[9].

Krucjata Grahama w Berlinie z 1960 roku miała bardziej polityczny charakter. Waldemar Schmidt, burmistrz wschodniego Berlina, domagał się od swego zachodniego odpowiednika, Willi Brandta, zamknięcia krucjaty[10]. Graham uznał Berlin za symbol podzielonego świata, nazwał go też sercem świata[2].

W 1966 roku Graham zorganizował Światowy Kongres Ewangelizacji w Berlinie, na który zaprosił znanych kaznodziejów i ewangelistów, jak np. Oral Roberts[11][12][13].

Z inicjatywy Stowarzyszenia Ewangelizacyjnego Billy’ego Grahama w 1993 roku zorganizowano kampanię ewangelizacyjną dla Europy, której nadano nazwę ProChrist. Na miejsce kilkudniowego spotkania wybrano Niemcy, spotkania odbywały się 17-21 marca na stadionie w Essen i były transmitowane do 1400 miejsc przekazu w 55 krajach, 16 stref czasowych[14]. Organizatorzy szacowali, że Graham będzie przemawiał do 2 milionów ludzi[15].

Oceny

edytuj

Niemiecka prasa przyrównała techniki ewangelizacyjne Grahama do marketingu – oferowania religii dla mas[2]. Der Spiegel ocenił, że Graham nie jest widowiskowym, nie ma nawet opanowanej techniki psychologii mas, jest tylko wierzącym człowiekiem[4]. Podczas drugiej wizyty w Berlinie (1960), nazwany został „karabinem Pana Boga”[16].

Grahama wspierali niemieccy biskupi luterańscy, tacy jak Otto Dibelius oraz Hanns Lilje. Dibelius popierał Grahama ze względu na krytykowanie przez niego materializmu i racjonalizmu[2].

Większość teologów niemieckich oceniała Grahama z rezerwą, bo z ich perspektywy uchodził za przedstawiciela fundamentalnej teologii. Karl Barth, największy protestancki teolog XX wieku, przyrównał styl Grahama do strzelania z karabinu[2].

W latach 50. prawie w ogóle nie było krytycznych ocen Grahama w niemieckiej prasie, a każdy krytyczny głos odbierany był jako echo z nazistowskiej przeszłości[2]. Dopiero w 1960 roku Hartmut Sierig z Hamburga krytycznie ocenił w kazaniu masowy charakter krucjat Grahama. Sierig ostrzegał, że krucjaty Grahama łatwo mogą się przekształcić w nacjonalistyczne spotkania. Frankfurter Allgemeine Zeitung opublikował fragmenty krytyki Sieriga, co wywołało falę protestów ze strony tych, którzy uczestniczyli w krucjatach[2].

We wschodnioniemieckiej prasie były wyłącznie negatywne oceny. Pisano, że jest lokajem amerykańskiego kapitalizmu, narzędziem chciwych nafciarzy z Teksasu, szpiegiem CIA[5]. Neues Deutschland nazwał Grahama „religijnym szarlatanem” i twierdził, że widziano go w Paryżu z blondynką, niejaką „Beverly Shea”[16].

Krucjaty ewangelizacyjne Grahama odniosły wielki sukces ponieważ towarzyszyła im nadzieja zmodernizowania religii oraz obawa przed sekularyzacją. Amerykański ewangelista wydawał się spełniać marzenia o rechrystianizacji Europy, a ponadto używał nowoczesnych technik ewangelizacyjnych, których niemiecki protestantyzm desperacko poszukiwał[2]. Ocenia się, że w żadnym europejskim kraju Graham nie był przyjmowany tak entuzjastycznie, jak w Niemczech Zachodnich[17][2].

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Według Grahama gdy wrócił do hotelu o północy, chwycił go silny ból, wił się na podłodze i myślał, że został otruty bądź umiera. Rentgen wykazał, że ma kamień na nerce. Lekarze nalegali, by pozostał w szpitalu dla bardziej kompleksowych badań, lecz Graham koniecznie chciał głosić na stadionie, na którym niedawno przemawiał kanclerz III Rzeszy. "Dlaczego Bóg mi to robi? A może to szatan?" – pytał swoich współpracowników. Podczas rozmowy uświadomił sobie, że Bóg uczy go pokory, aby nie polegał na sobie, niczego sobie nie przypisywał, a całą chwałę oddawał tylko Jemu. (Billy Graham: Taki, jaki jestem. (przeł.) J. Marcol. Wydawnictwo THEOLOGOS, 2010, s. 288. ISBN 978-83-927002-5-8.)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Benjamin Carl Pearson, Faith and Democracy: Political Transformations at the. German Protestant Kirchentag, 1949-1969, The University of North Carolina at Chapel Hill, 2007.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Uta Andrea Balbier. Billy Graham in West Germany: German Protestantism between Americanization and Rechristianization, 1954–70. „Zeithistorische Forschungen”, 7 (2010). [dostęp 2014-04-27]. (ang.). 
  3. ↑ Sandra Donovan: Billy Graham. Twenty-First Century Books, 2006, s. 62. ISBN 978-0-8225-5953-5.
  4. ↑ a b c Zwölf Ernten im Jahr. „Der Spiegel”, 23.06.1954. [dostęp 2012-04-28]. 
  5. ↑ a b Billy Graham: Taki, jaki jestem. (przeł.) J. Marcol. Wydawnictwo THEOLOGOS, 2010, s. 286. ISBN 978-83-927002-5-8.
  6. ↑ Billy Graham: Taki, jaki jestem. (przeł.) J. Marcol. Wydawnictwo THEOLOGOS, 2010, s. 287. ISBN 978-83-927002-5-8.
  7. ↑ John Pollock: The Billy Graham Story: The Authorized Biography. London: Hodder and Stoughton, 1966, s. 183. (ang.).
  8. ↑ Lee Strobel: The Case for Faith: A Journalist Investigates the Toughest Objections to Christianity. Zondervan, 2009, s. 193.
  9. ↑ Billy Graham Crusade Statistics Chronological. BGEA. [dostęp 2014-08-25]. (ang.).
  10. ↑ Wirt, s. 109.
  11. ↑ Miles J. Stanford: DR. BILLY GRAHAM (circa 1970). [w:] withChrist.org [on-line]. Internet Archuive.
  12. ↑ OPENING GREETINGS by Dr. Billy Graham, U.S.A. Honorary Chairman of the Congress. www2.wheaton.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-17)]. Billy Graham Center
  13. ↑ STAINS ON THE ALTAR. www2.wheaton.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-17)]. Closing address by Dr. Billy Graham, Billy Graham Center
  14. ↑ Clemens Höges. Alles Geheime ans Licht. SPIEGEL-Redakteur Clemens Höges über die Missions-Show des Predigers Billy Graham. „Der Spiegel”. Ausgabe 12/1993, 22. März 1993. 
  15. ↑ Billy Graham's new crusade a last big splash, many feel 2 million expected to view via satellite, Baltimore Sun, March 17, 1993.
  16. ↑ a b Wirt, s. 108.
  17. ↑ Wirt, s. 107.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Krucjaty_Billy’ego_Grahama_w_Niemczech&oldid=74068189”