Kot amerykański krótkowłosy
Kot amerykański krótkowłosy – naturalna[1] rasa kota wywodząca się z Ameryki Północnej[2][3]. Jej przedstawiciele charakteryzują się masywną, silną sylwetką, grubą i gęstą sierścią, a także przyjacielskim usposobieniem[1][2]. Popularność rasa ta zyskała dopiero po II wojnie światowej[3]. Koty te są hodowane najczęściej w Stanach Zjednoczonych oraz Japonii[1], natomiast znacznie rzadziej w Europie ze względu na obecność tutejszych krewniaków[3].
 Kot amerykański krótkowłosy | |
| Pochodzenie | |
|---|---|
| Nazwa angielska |
American Shorthair |
| Masa |
7–14 kg[1] |
| Standardy rasy (według organizacji felinologicznych) | |
| CFA | |
| TICA | |
| AACE | |
| ACFA | |
| CCA | |
| Punktacja za standard rasy (według FIFe) | |
| Uznane odmiany barwne | |
| Kod EMS |
AMS |
Historia
edytujZa przodków tej rasy uważa się europejskie koty, które przybyły do Ameryki w XVII wieku wraz z pierwszymi osadnikami[1][2]. Źródła podają, że wśród załogi angielskiego żaglowca Mayflower znajdował się „krótkowłosy, wielokolorowy kot” (choć w rzeczywistości musiała być tam co najmniej para, gdyż wkrótce narodziły się pręgowane kocięta)[2]. Zwierzęta te w czasie podróży miały za zadanie zapobiegać rozprzestrzenianiu się szczurów[1][2] i innych gryzoni[1] – początkowo na pokładzie statków, na których płynęły, a później na farmach i w miastach[2]. Wraz z początkiem XVIII wieku koty amerykańskie krótkowłose stały się elementem nie tylko gospodarstw domowych, ale także urzędów pocztowych, gdzie uniemożliwiały gryzoniom niszczenie korespondencji[1].
Przez wiele lat amerykański kot krótkowłosy nosił miano pospolitego dachowca i był lekceważony przez hodowców[2]. Dopiero w XX wieku, gdy do Ameryki zaczęły napływać nowe, zagraniczne rasy kotów i w wyniku krzyżowania ich z rodzimymi osobnikami powstały mioty kociąt o odmiennym usposobieniu i wyglądzie niż dobrze znany kot amerykański, hodowcy postanowili rozpocząć hodowlę krajowej rasy w celu zachowania jej czystości (głównie pod względem usposobienia, wyglądu, długości futra, wzoru i koloru sierści)[1]. Główny problem stanowiło odróżnienie osobników wyhodowanych z zachowaniem wszelkich standardów od zwykłych dachowców, gdyż różnice niejednokrotnie były znikome. Cechy amerykańskiego kota krótkowłosego uwypukliły się dopiero w kolejnych pokoleniach, ponieważ rozmnażano osobniki tak, by wzmocnić i ugruntować charakterystyczne atrybuty tej rasy (wśród kotów żyjących na wolności zjawisko takie nie jest obserwowane)[2].
Pierwotnie przedstawicieli amerykańskich kotów krótkowłosych nazywano po prostu „krótkowłosymi”[1][2]. Według zapisków z pierwszej amerykańskiej wystawy, która odbyła się w 1895 roku w Madison Square Garden w Nowym Jorku, w pokazie wzięło udział 46 osobników tej rasy. Rok później jeden z kotów został wystawiony na sprzedaż za 2500 USD[2]. Krótkowłose koty były jedną z pierwszych pięciu ras, które w 1906 roku uznało i zarejestrowało The Cat Fanciers’ Association (CFA)[1]. Pomimo że jest to rasa wywodząca się z Ameryki Północnej, jej pierwszym zarejestrowanym przez CFA przedstawicielem (i jednocześnie oficjalnym championem) był urodzony w 1900 roku w Wielkiej Brytanii rudy, pręgowany kocur o imieniu Bell of Bradford. Po sprowadzeniu go do USA, przez dziewięć lat brał udział w różnych wystawach i tylko raz nie odniósł zwycięstwa[2].
W celu wyraźnego rozróżnienia kotów krótkowłosych na te sprowadzane z Wielkiej Brytanii oraz te wyhodowane w Ameryce, dokonano zmiany nazwy rasy z „krótkowłose” na „rodzime krótkowłose”[2] (lub „krajowe krótkowłose”)[1]. Nie doprowadziło to jednak do dokonania wyraźnego rozgraniczenia w świadomości Amerykanów, dlatego też w 1965[2] lub 1966 roku[1] oficjalnie przyjęto nazwę „amerykański krótkowłosy”[1][2].
Wygląd
edytuj
- Budowa ogólna
- Amerykański kot krótkowłosy jest zaliczany do średnich[1][2] i dużych, waży od 7 do 14 kg[1]. Ze względu na surowe warunki w jakich rozwijała się ta rasa, ich ciało jest muskularne, silne i atletyczne[1][2][3], charakteryzuje się mocnym, szerokim tułowiem i prostym grzbietem. W jego budowie nie wyróżnia się skrajności, są to koty proporcjonalne[2].
- Głowa
- Szeroka i okrągła[1][2][3], nieco dłuższa niż szersza[1], charakteryzująca się mocną żuchwą i dobrze rozwiniętymi kośćmi policzkowymi[2]. W ogólnym wrażeniu mordka wydaje się nieco kanciasta, posiada wyraźne poduszeczki z wibrysami[3], a jej profil jest widocznie zakrzywiony[1]. Nos średni[1][2], charakteryzujący się jednakową szerokością na całej długości, z wyjątkiem niewielkiego przełomu u nasady[2]. Szyja, podobnie jak całe ciało, jest muskularna i solidna[1].
- Uszy
- Podłużne[1], średniej wielkości, zaokrąglone przy końcach[1][2][3]. Mają dosyć szeroki rozstaw[1][3], są otwarte[3] i ustawione pionowo[1].
- Oczy
- Duże[2][3], okrągłe[1][2][3], ustawione delikatnie pod skosem[1][3] ku zewnętrznej stronie[3]. Ich kolor zależny jest od umaszczenia kota[1][2][3] i może przyjmować barwy: miedzianą, zieloną, niebieską[3], a także złotą. Osobniki ze srebrnym umaszczeniem powinny mieć oczy zielone, natomiast z czekoladowym – złote[1].
- Nogi
- Średniej długości[1][3], mocne, z zaokrąglonymi łapami[1][2][3].
- Ogon
- Średniej długości, gruby u nasady, lecz lekko zwężający się ku okrągłemu zakończeniu[1][2].
- Futro i umaszczenie
- Sierść jest krótka, gęsta i nieco szorstka[1][2][3], powinna błyszczeć[1][3]. Wyróżnia się różne odmiany kolorystyczne: jednobarwne, wielobarwne, szylkretowe oraz pręgowane[2]. Najczęściej hoduje się osobniki o ubarwieniu srebrzystym lub tabby, natomiast najbardziej pożądane są koty srebrzyste tabby z czarnym umaszczeniem pręgów na srebrzystobiałym tle[3]. Można także spotkać odmiany czekoladowe, cynamonowe, liliowe oraz płowe. W ubarwieniu amerykańskich kotów krótkowłosych wszelkie ilości białego koloru są dozwolone[1]. W ostatnich latach najcenniejsze, z punktu widzenia hodowcy, stają się koty szynszylowe i srebrzyste cieniowane[3].
Charakter
edytuj
Koty tej rasy mają bardzo spokojne, przyjacielskie usposobienie. Łatwo nawiązują kontakt nie tylko z ludźmi, ale także innymi zwierzętami domowymi[1][2]. Są bystre, inteligentne i ciekawe otaczającego je świata, polują gdy tylko mają ku temu okazję[1]. Miauczą rzadko i mało barwnie. Potrafią same organizować sobie zabawę, choć bardzo dobrze czują się też w towarzystwie człowieka. Nie są to koty wymagające[2], jednak nie należy pozostawiać ich samych na dłuższy czas, gdyż mogą popaść w depresję[1].
Zdrowie i pielęgnacja
edytujPoza sporadycznym szczotkowaniem, mającym na celu usunięcie martwych włosów, ich futro nie wymaga specjalnej pielęgnacji[1]. Ta amerykańska rasa cechuje się dobrym zdrowiem, jej przedstawiciele dożywają wielu lat[1][2]. Są to koty krzepkie[2], a utrzymanie dobrej kondycji nie sprawia im problemu. Osobniki w wieku średnim i starsze wykazują podwyższone ryzyko zachorowania na kardiomiopatię przerostową (HCM), do której rasa ta jest predysponowana[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap Koty: pochodzenie, rasy, zachowania. Magdalena M. Kastelik (red.). Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2013, s. 165, 167–169. ISBN 978-83-7845-324-6.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag Pickeral Tamsin, Harrisson Astrid: Piękne koty: ilustrowana historia ras. Warszawa: Wydawnictwo Buchmann, 2014, s. 96. ISBN 978-83-7881-948-6.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Herrscher Urlike, Theilig Harald: Rasy kotów. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2007, s. 143. ISBN 978-83-7073-597-5.