Korwety projektu 20380

Korwety projektu 20380
	; „Stierieguszczij”
Kraj budowy	Rosja
Użytkownicy	MW Federacji Rosyjskiej
Stocznia	Siewiernaja wierf, Petersburg; Amurskij Sudostroitielnyj Zawod
Wejście do służby	2007
Zbudowane okręty	10
Okręty w służbie	10
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 2150 t; pełna: 2365 t
Długość	104,5 m
Szerokość	13 m
Zanurzenie	maks. 7,96 m
Napęd	siłownia w układzie CODAD: 4 silniki wysokoprężne o mocy 24 000 KM, 2 śruby
Prędkość	26,5 węzły
Zasięg	4000 Mm przy 14 w
Załoga	99
Uzbrojenie	• 8 wyrzutni pocisków pokr. Uran (2×IV, 8 pocisków); • 3×IV wyrzutni pionowych pocisków plot. Polimient-Riedut (12 pocisków 9M96 lub 48 pocisków 9M100); • 8 wyrzutni przenośnych pocisków plot. Igła (32 pociski 9M39); • 1 armata uniwersalna 100 mm A-190; • 2 zestawy obrony bezpośredniej 30 mm AK-630M; • 2 wkm 14,5 mm (2×I); • 2×IV wyrzutnie torped lub pocisków przeciwpodwodnych Pakiet-NK kal. 330 mm
Wyposażenie lotnicze	1 śmigłowiec Ka-27
	Multimedia w Wikimedia Commons

Korwety projektu 20380 – korwety rakietowe Marynarki Wojennej Rosji z początku XXI wieku, określane też od pierwszego okrętu jako typ Stierieguszczij.

Historia

Marynarka Wojenna Rosji przejęła większość okrętów po marynarce ZSRR, w tym liczne okręty wielkości korwet, służące do wyspecjalizowanych zadań przeciwpodwodnych lub uderzeniowych i klasyfikowane jako dozorowce (ros. SKR), małe okręty przeciwpodwodne lub małe okręty rakietowe^[1]. Na przełomie XX i XXI wieku okręty te były już przestarzałe. Problemy finansowe Rosji nie pozwoliły jej przez dłuższy czas na budowę nowych okrętów, a mający być prototypem nowych dozorowców projektu 12441 „Nowik” nie został ukończony^[1]. Prace studyjne nad nowymi wielozadaniowymi korwetami XXI wieku podjął pod koniec lat 90. Centralny Instytut Naukowo-Badawczy (CNII) z Petersburga^[1]. W kwietniu 1999 roku dowódca rosyjskiej floty zatwierdził wymagania na wielozadaniowy okręt o ograniczonej wyporności, przewidziany do działań w bliskiej strefie morskiej^[1]. W marcu 2000 roku Ministerstwo Obrony ogłosiło przetarg na zaprojektowanie takiego okrętu, wygrany przez Centralne Morskie Biuro Konstrukcyjne „Ałmaz” z Petersburga, które przedstawiło osiem wersji projektu o wyporności od 1700 do 2500 ton^[1].

Projekt wstępny opracowano do grudnia 2000 roku, a w lutym 2001 roku minister obrony podpisał umowę na wykonanie projektu technicznego^[1]. W grudniu 2001 roku dowódca floty zaakceptował projekt o numerze 20380^[1]. Już wcześniej rozpisano przetarg na budowę prototypowego okrętu i w listopadzie podpisano umowę ze Stocznią Północną (Siewiernaja wierf) w Petersburgu^[1].

Okręty

Korwety projektu 20380^[2]
Nazwa okrętu	Stocznia (nr budowy)	Położenie stępki	Wodowanie	Wejście do służby
Stierieguszczij	SW (1001)	1 grudnia 2001	16 maja 2006	14 listopada 2007
Soobrazitielnyj	SW (1002)	20 maja 2003	31 marca 2010	14 października 2011
Bojkij	SW (1003)	29 lutego 2012	2 września 2015	27 grudnia 2017
Sowierszennyj	ASZ (2101)	30 czerwca 2006	22 maja 2015	20 lipca 2017
Stojkij	SW (1004)	10 listopada 2006	30 maja 2012	18 lipca 2014
Gromkij	ASZ (2102)	20 kwietnia 2012	28 lipca 2017	19 grudnia 2018
Mierkurij^[3]	SW (1007)	20 lutego 2015	12 marca 2020	15 maja 2023^[3]
Strogij	SW (1008)	20 lutego 2015	2020?	?
Gieroj Rossijskoj Fiedieracyi Ałdar Cydenżapow	ASZ (2103)	22 lipca 2015	21 października 2019	grudzień 2020^[3]
Riezkij	ASZ (2104)	1 lipca 2016	2020?	?

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Kwasek 2020 ↓, s. 19–20.
↑ Kwasek 2020 ↓, s. 27.
↑ ^a ^b ^c TG. Pierwsza korweta dla Floty Czarnomorskiej. „Wojsko i Technika”. Nr 5/2023. IX (92), s. 69, maj 2023. Warszawa. ISSN 2450-1301.

Bibliografia

Tomasz Kwasek. Współczesne rosyjskie korwety. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 5-6/2020. XXV (198), maj – czerwiec 2020. Magnum-X. ISSN 1426-529X.

[CITEREFKwasek202019–20-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Kwasek 2020 ↓, s. 19–20.

[CITEREFKwasek202027-2] Kwasek 2020 ↓, s. 27.

[wit23-3] TG. Pierwsza korweta dla Floty Czarnomorskiej. „Wojsko i Technika”. Nr 5/2023. IX (92), s. 69, maj 2023. Warszawa. ISSN 2450-1301.

[1]

[2]

[3]