Kobaltyn (cobaltyn, błyszcz kobaltu) – minerał z gromady siarkosoli. Jest minerałem rzadkim.

Kobaltyn
Ilustracja
Kostka kobaltynu o wymiarch 1,6×1,4×1,1 cm
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

Błyszcz kobaltu

Skład chemiczny

siarczek kobaltu i arsenu (CoAsS)

Twardość w skali Mohsa

5 – 5,5[1]

Przełam

muszlowy[1]

Układ krystalograficzny

regularny[2]

Gęstość minerału

6,0 – 6,4 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

stalowoszara, srebrzystobiała[2]

Rysa

szaroczarna[2]

Połysk

metaliczny[2]

Nazwa kobold (od złego ducha kobolda) pojawia się u Basilliusa (329–379) na określenie kruszców, z których nie można było uzyskać żadnego metalu[1].

Charakterystyka

edytuj

Właściwości

edytuj

Zazwyczaj tworzy kryształy izometryczne o postaci sześcianu, ośmiościanu, dwunastościanu pięciokątnego o prążkowanych ścianach; oraz ich wzajemnej kombinacji. Kryształy kobaltynu mają taki sam kształt jak kryształy pirytu. Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, w formie wpryśnięć i impregnacji. Jest kruchy, nieprzezroczysty, rozpuszcza się w kwasie azotowym. Topi się tworząc kulkę o słabych właściwościach magnetycznych. Jest ciężki i stosunkowo twardy. Często zawiera żelazo – ferrokobaltyn – oraz nikiel – kobaltyn niklowy. Współwystępuje z chalkopirytem, pirotynem, arsenopirytem.

Występowanie

edytuj

Występuje głównie w żyłach hydrotermalnych. Czasami pojawia się w skałach metamorficznych. Stanowi produkt wysokotemperaturowych procesów hydrotermalnych. Jest spotykany w żyłach kruszcowych i skarnach.

Miejsca występowania:

Zastosowanie

edytuj
  • Należy do rzadkich i poszukiwanych kamieni kolekcjonerskich.
  • Jest ważnym źródłem pozyskiwania kobaltu[1] – ruda kobaltu zawiera (35,5% Co)

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996, seria: Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7129-194-9.

Linki zewnętrzne

edytuj