Kobaltyn
Kobaltyn (cobaltyn, błyszcz kobaltu) – minerał z gromady siarkosoli. Jest minerałem rzadkim.
Kostka kobaltynu o wymiarch 1,6×1,4×1,1 cm | |
Właściwości chemiczne i fizyczne | |
Inne nazwy |
Błyszcz kobaltu |
---|---|
Skład chemiczny | |
Twardość w skali Mohsa |
5 – 5,5[1] |
Przełam |
muszlowy[1] |
Układ krystalograficzny |
regularny[2] |
Gęstość minerału |
6,0 – 6,4 g/cm³ |
Właściwości optyczne | |
Barwa |
stalowoszara, srebrzystobiała[2] |
Rysa |
szaroczarna[2] |
Połysk |
metaliczny[2] |
Nazwa kobold (od złego ducha kobolda) pojawia się u Basilliusa (329–379) na określenie kruszców, z których nie można było uzyskać żadnego metalu[1].
Charakterystyka
edytujWłaściwości
edytujZazwyczaj tworzy kryształy izometryczne o postaci sześcianu, ośmiościanu, dwunastościanu pięciokątnego o prążkowanych ścianach; oraz ich wzajemnej kombinacji. Kryształy kobaltynu mają taki sam kształt jak kryształy pirytu. Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, w formie wpryśnięć i impregnacji. Jest kruchy, nieprzezroczysty, rozpuszcza się w kwasie azotowym. Topi się tworząc kulkę o słabych właściwościach magnetycznych. Jest ciężki i stosunkowo twardy. Często zawiera żelazo – ferrokobaltyn – oraz nikiel – kobaltyn niklowy. Współwystępuje z chalkopirytem, pirotynem, arsenopirytem.
Występowanie
edytujWystępuje głównie w żyłach hydrotermalnych. Czasami pojawia się w skałach metamorficznych. Stanowi produkt wysokotemperaturowych procesów hydrotermalnych. Jest spotykany w żyłach kruszcowych i skarnach.
Miejsca występowania:
- Na świecie: Kanada (Cobalt (Ontario) – największe złoża hydrotermalne), Niemcy (Rudawy), Norwegia (Kongsberg), Azerbejdżan (Daşkəsən), Szwecja (Riddarhyttan, Håkansboda, Tunaberg)[1], USA (Kolorado, Idaho, Kalifornia), Meksyk (Sonora), Wielka Brytania, Maroko, Australia.
- W Polsce: Złoty Stok[1].
Zastosowanie
edytujPrzypisy
edytujBibliografia
edytuj- Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996, seria: Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7129-194-9.