Kościół Najświętszej Maryi Panny i klasztor Karmelitów Trzewiczkowych w Horodyszczu

Kościół Najświętszej Maryi Panny i klasztor Karmelitów Trzewiczkowych w Horodyszczu – barokowy zespół klasztorny w Horodyszczu na Wołyniu. Położony na wysokim brzegu nad stawem. Architekt – Paweł Giżycki.

Kościół Najświętszej Maryi Panny i klasztor Karmelitów Trzewiczkowych w Horodyszczu
Костел Пресвятої Діви Марії та монастир ордену отців кармелітів
Ilustracja
Widok klasztoru karmelitów, rysunek Napoleona Ordy
Państwo

 Ukraina

Miejscowość

Horodyszcze

Kościół

Kościół katolicki

Typ zakonu

męski

Obiekty sakralne
Kościół

Najświętszej Maryi Panny

Data budowy

XVIII w.

Data zamknięcia

1831

Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszej Maryi Panny i klasztor Karmelitów Trzewiczkowych w Horodyszczu”
Położenie na mapie obwodu chmielnickiego
Mapa konturowa obwodu chmielnickiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszej Maryi Panny i klasztor Karmelitów Trzewiczkowych w Horodyszczu”
Ziemia50°07′28″N 27°04′08″E/50,124350 27,069014

Historia

edytuj

W 1662 w Horodyszczu został ufundowany monaster karmelitów trzewiczkowych. Fundatorem klasztoru był Jan Pogroszewski[1]. W 1746 na miejscu tegoż obiektu z fundacji Stanisława i Józefa Lubomirskich zbudowany został nowy klasztor w stylu barokowym. Kompleks zabudowań poświęcił 12 maja 1782 biskup Jan Chryzostom Kaczkowski. Własnością wspólnoty były wsie Horodyszcze i Paszuki, fundatorzy przekazali też zakonnikom 102 tys. złotych. Klasztor był ważnym celem pielgrzymkowym, szczególną czcią był otaczany znajdujący się w nim obraz Matki Boskiej Szkaplerznej[2].

W klasztorze w Horodyszczu znajdowały się nagrobki kapelana konfederatów barskich ks. Marka Jandołowicza oraz gen. Stanisława Eustachego Zakrzewskiego[2].

Klasztor został skasowany w 1831 roku w ramach represji po powstaniu listopadowym, wspieranym przez polskie duchowieństwo katolickie. W głównym kościele otwarto parafialną cerkiew prawosławną. W 1858 władze carskie przekazały zabudowania klasztoru karmelitów prawosławnej wspólnocie monastycznej[3].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Antoni Małecki, Klasztory i zakony w Polsce w obrębie wieków średnich, "Przewodnik naukowy i literacki", dodatek do "Gazety Lwowskiej", 1875 R.3 nr 9, s. 799
  2. a b T. J. Stecki, Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym, Т. 1, Lwów 1864, s.364-365
  3. Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 30. ISBN 978-83-7431-127-4.

Linki zewnętrzne

edytuj