Klub integracji społecznej
Klub integracji społecznej – forma reintegracji społecznej i pracy socjalnej powiązana z doradztwem zawodowym mająca na celu skuteczne zorganizowanie działań o charakterze terapeutycznym, zatrudnieniowym i samopomocowym[1].
Definicja
edytujFizycznie jest to jednostka, której celem działania jest pomoc osobom oraz ich rodzinom z podobnymi problemami życiowymi w odbudowywaniu i podtrzymywaniu umiejętności uczestniczenia w życiu lokalnej społeczności, jak również w powrocie do pełnienia określonych ról społecznych, a także w podniesieniu swoich kwalifikacji zawodowych, stanowiących wartość na rynku pracy[2].
Działalność
edytujW ramach klubów integracji społecznej można prowadzić np. programy zatrudnienia tymczasowego, poradnictwo prawne (przede wszystkim z zakresu rynku i prawa pracy, ale nie tylko), działalność samopomocową z zakresu zatrudnienia, spraw socjalnych i mieszkaniowych (np. wspólne inicjatywy z zakresu aktywizacji zawodowej[2]). Można też organizować prace społecznie użyteczne lub roboty publiczne. Udział w klubach integracji społecznej jest dobrowolny i zależny od realizacji kontraktów socjalnych[1].
Kluby integracji społecznej mogą być prowadzone bezpośrednio przez gminy (jako jednostki organizacyjne[3]) lub zlecane ośrodkom pomocy społecznej (jako ich sekcje[3]) albo organizacjom pozarządowym (organizacja taka musi statutowo zajmować się reintegracją społeczno-zawodową dla osób określonych ustawowo, a prowadzenie klubu oznacza prowadzenie jednej z form działalności statutowej takiej organizacji[3])[1].
W Polsce działalność klubów integracji społecznej reguluje ustawa o zatrudnieniu socjalnym z 13 czerwca 2003[4], w myśl której poszczególne kluby muszą mieć aktualny wpis do rejestru KIS prowadzonego przez odpowiedniego wojewodę[5]. W polskich warunkach kluby integracji społecznej mają przede wszystkim za zadanie wsparcie osób bezrobotnych (ale także zagrożonych wykluczeniem społecznym[6], któremu mają przeciwdziałać[7]), korzystających jednocześnie ze świadczeń pomocy społecznej. Zasady działania klubów mają umożliwić wzrost takim osobom aktywności życiowej, wyzwolenie się z długotrwałej bierności i uzyskanie narzędzi do samodzielnego radzenia sobie z trudnościami, z jakimi mają do czynienia osoby przez dłuższy czas pozostające bez pracy[8][3]. Pracownicy klubów zapewniają ich klientom zarówno spotkania indywidualne, jak i grupowe, dostęp do komputerów wyposażonych w sieć internetową, warsztaty i konsultacje (w tym np. radcy prawnego)[9].
Klubem zarządza lider (kierownik), którego głównym zadaniem jest zorganizowanie prawidłowej jego pracy – zarówno działań z zakresu administracji, jak i organizacji merytorycznej związanej z reintegracją społeczną i zawodową uczestników[10].
W 2013 w Polsce funkcjonowało 220 klubów integracji społecznej oraz 132 centra integracji społecznej. W 2014 na jedno województwo przypadało przeciętnie osiem takich centrów i trzynaście klubów. Instytucjami założycielskimi klubów były w 142 przypadkach samorządy terytorialne, a w 78 przypadkach organizacje pozarządowe. Przeciętna liczebność grupy w ciągu roku w jednym klubie wynosiła około 15-20 osób[10].
Konwent Centrów i Klubów Integracji Społecznej
edytujJarosław Duda, Sekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej zatwierdził 19 listopada 2010 dokument programowy pod nazwą Konwent Centrów i Klubów Integracji Społecznej. Dokument ten jest realizacją postulatów środowiska centrów i klubów integracji społecznej. Do konwentu mogą przystępować poszczególne kluby z terenu Polski[11].
Konwent jest forum wymiany doświadczeń, wypracowywania wspólnych stanowisk i prezentowania propozycji rozwiązań systemowych w kluczowych sprawach dotyczących problematyki świadczenia usług reintegracji społecznej i zawodowej, współpracy z jednostkami organizacyjnymi pomocy społecznej, urzędami pracy oraz innymi organizacjami pozarządowymi i podmiotami działającymi w obszarze przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu[12].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Łukasz Arendt, Agnieszka Hryniewicka, Iwona Kukulak-Dolata, Bartłomiej Rokicki, Bezrobocie – między diagnozą a działaniem, publ. Projektu Koordynacja na rzecz aktywnej integracji, Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich, Warszawa, s. 72-73, ISBN 978-83-61638-96-4
- ↑ a b Ekonomia Społeczna, Klub Integracji Społecznej (KIS). [dostęp 2017-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-14)].
- ↑ a b c d Departament Pomocy i Integracji Społecznej MPS przy udziale Zamojskiego Stowarzyszenia Edukacji i Pomocy Socjalnej Młodzieży w Zamościu, Tworzenie i funkcjonowanie Klubu Integracji Społecznej. Vademecum – jak założyć, prowadzić i finansować Klub Integracji Społecznej, Warszawa, 2005, s. 6
- ↑ Dz.U. z 2022 r. poz. 2241
- ↑ Wytyczne w zakresie realizacji przedsięwzięć w obszarze włączenia społecznego i zwalczania ubóstwa z wykorzystaniem środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Europejskiego Funduszu Regionalnego na lata 2014-2020, Ministerstwo Rozwoju i Finansów, Warszawa, 2014, s. 7, MR/2014-2020/18(04)
- ↑ MOPR Konin, Klub Integracji Społecznej
- ↑ Elżbieta Bronakowska, Centrum Integracji Społecznej jako nowa forma przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu, w: red. Lidia Leońska, Efektywność, skuteczność i jakość działań w pomocy społecznej, MOPR w Poznaniu, Poznań, 2005, s. 93
- ↑ OPS Pszczyna, Klub Integracji Społecznej
- ↑ MOPR Poznań, Klub Integracji Społecznej
- ↑ a b Standard certyfikacji klubów integracji społecznej. Tryb i sposób przyznawania certyfikatu KIS, Marta Komorska i inni, Warszawa: Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, 2014, s. 9,11, ISBN 978-83-7951-338-3, OCLC 903372509.
- ↑ Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej. Województwo Zachodniopomorskie, Konwent Centrów i Klubów Integracji Społecznej
- ↑ Regulamin Konwentu Centrów i Klubów Integracji Społecznej