Kazoo
Kazoo – instrument muzyczny z grupy membranofonów dętych (mirlitonów)[1].
.jpg)
| |
| Klasyfikacja naukowa | |
|---|---|
| Klasyfikacja praktyczna | |
Kazoo to instrument-zabawka, który w 1883 opatentował w Stanach Zjednoczonych Warren Herbert Frost[2]. Jego udoskonaloną wersję o charakterystycznym kształcie kadłuba łodzi podwodnej opatentował w 1902 George D. Smith[3]. Pierwowzorem kazoo jest flet eunucha[4].
Kazoo składa się z cienkiej membrany, która luźno zamocowana jest w otworze bocznym metalowego lub plastikowego korpusu – rurki o kształcie zbliżonym do elipsoidy. Z otworu wystaje krótki, walcowaty kanał, którego zadaniem jest odizolowanie membrany od otoczenia. Podczas gry szerszy wlot rurki muzyk trzyma w ustach[3], jednocześnie śpiewając lub nucąc. Membrana instrumentu przejmuje i wzmacnia drgania fali głosowej, powodując jednocześnie nosowe zabarwienie dźwięku[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Chodkowski 2006 ↓, s. 558.
- ↑ Warren Herbert Frost, Toy or musical instrument, Google Patents, 9 stycznia 1883 [dostęp 2024-11-24] (ang.).
- ↑ a b George D. Smith, Musical toy, Google Patents, 27 maja 1902 [dostęp 2024-11-24] (ang.).
- ↑ Randel 2003 ↓, s. 449.
Bibliografia
edytuj- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Don Michael Randel: The Harvard dictionary of music. Cambridge: The Belknap Press of Harvard University Press, 2003. ISBN 0-674-01163-5.