Kazimierz Kunicki
Kazimierz Kunicki (ur. 8 maja?/20 maja 1898 w Stawropolu na Kaukazie, zginął 28 czerwca 1920 w okolicach Berdyczowa) – podporucznik pilot Wojska Polskiego.
| |
 podporucznik pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 czerwca 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
121 dywizjon artylerii lekkiej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujSyn Romana i Marii z Bończa-Snarskich. Po ukończeniu szkoły średniej w Stawropolu został przyjęty, w wieku 17 lat, na Wydział Mechaniczny Politechniki Kijowskiej. Przed ukończeniem studiów został powołany do Armii Carskiej i skierowany do Szkoły Artylerii w Odessie. W lipcu 1917 po ukończeniu szkoły w stopniu chorążego został przydzielony do 2 baterii 121 dywizjonu artylerii lekkiej i wysłany na front północny[1].
W końcu stycznia 1918 roku porzucił służbę w armii rosyjskiej i przedostał się do Mińska, gdzie wstąpił do I Korpusu Polskiego. Po rozformowaniu Korpusu w maju 1918 roku udał się do Kijowa skąd w końcu tego roku wyjechał do Warszawy. Tutaj zgłosił się do Wojska Polskiego i z dniem 1 lutego 1919 roku został skierowany do Szkoły Lotniczej w Warszawie. Po ukończeniu kursu podstawowego został skierowany w maju 1919 roku do Szkoły Pilotów najpierw w Krakowie[2], a następnie w Poznaniu. Po powrocie do Warszawy został przydzielony do 2 eskadry wywiadowczej. Razem z eskadrą przechodzi szlak bojowy w czasie walk z bolszewikami[1].
28 czerwca 1920 roku z podchorążym obserwatorem Michałem Franciszkiem Bochenkiem dostał rozkaz zniszczenia mostu na linii kolejowej Miropol-Berdyczów. Po wykonaniu zadania samolot Albatros C.X został trafiony i zmuszony do przymusowego lądowania w pobliżu toru kolejowego. Tutaj zaatakowani przez Kozaków bronili się do ostatniego pocisku[3]. Później zostali zamordowani i pochowani w miejscu rozbicia samolotu.
Pośmiertnie za wybitne zasługi dla został pośmiertnie odznaczony Polową Odznaką Pilota[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Romeyko 1933 ↓, s. 311.
- ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 98.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 78.
- ↑ Niestrawski 2017 ↓, s. 256.
Bibliografia
edytuj- Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933, s. 311. OCLC 830230270.
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918-1921). T. I, początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
- Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.