Kazimierz Burzyński
Kazimierz Burzyński (ur. 11 stycznia 1897[1] w Chełmcach, zm. 25 kwietnia 1944 w Montrealu) – kapitan pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Kazimierz Burzyński (ze zbiorów NAC) | |
 kapitan pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 kwietnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1923 i ok. 1940–1944 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
12 eskadra wywiadowcza |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Jana i Marii z Piotrowskich[2]. Chodził do szkoły powszechnej w Galicji[3], szkołę średnią ukończył w Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie[4]. Dalszą edukację kontynuował w Szkole Rolniczej w Szamotułach oraz na wyższym kursie Szkoły Rolniczej w Inowrocławiu[2]. Po wcieleniu do armii niemieckiej służył w następujących jednostkach: od 1 marca do 29 sierpnia 1916 w oddziale aeronautyki Balt. S. Legnica, od 29 sierpnia 1916 do 31 stycznia 1917 w 4 Oddziale Aeronautyki w Pile, od stycznia do lutego 1917 w 14 Oddziale Aeronautyki w Jamboli w Bułgarii, w czerwcu 1917 w 2 Oddziale Aeronautyki w Darmstadt, od czerwca do grudnia 1917 w oddziale balonów na uwięzi nr 73, od grudnia 1917 do kwietnia 1918 na Stacji Lotniczej Ławica. Od 25 kwietnia do 28 sierpnia 1918 szkolił się na pilota w Szkole Lotniczej w Fürstenwalde, a po jej ukończeniu ponownie skierowany został w dniach od 28 sierpnia do 11 listopada 1918 na doskonalenie lotnicze do Szkoły Lotniczej w Ławicy k. Poznania[2]. Po wstąpieniu do odrodzonego Wojska Polskiego jako pilot, latał podczas walk na frontach ukraińskim i bolszewickim. Od 11 stycznia 1919 latał w składzie 12 eskadry wywiadowczej[5][2]. W czerwcu 1921, w stopniu podporucznika, pełnił służbę w 13 eskadrze lotniczej należącej do 3 pułku lotniczego w Poznaniu[6].
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 12. lokatą w korpusie oficerów rezerwy lotnictwa. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 3 pułku lotniczego[7][8]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 1 pułku lotniczego w Warszawie[9].
Od 1923 roku pracował jako pilot komunikacyjny, początkowo w Polskiej Linii Lotniczej „Aerolloyd” SA, w 1925 roku przemianowanej na „Aerolot”, a od 1928 roku, po połączeniu z „Aero”, w Polskich Liniach Lotniczych LOT. W roku 1936 jako pierwszy Polak osiągnął 1 milion przelecianych kilometrów (jako drugi w tym samym roku wyczyn ten osiągnął Klemens Długaszewski)[10]. Do wybuchu II wojny światowej wylatał łącznie około 1,4 mln kilometrów. Przed 1939 rokiem był szefem personelu latającego PLL „Lot”.
We wrześniu 1939 roku uczestniczył w ewakuacji polskiego lotnictwa cywilnego. Dostał się do Wielkiej Brytanii. Służył jako pilot transportowy, otrzymał numer służbowy RAF P-0015[11]. Od 1941 roku latał w Royal Air Force (Atlantic Ferry Organisation – ATFERRO) przez Atlantyk z Kanady do Anglii, w 1944 roku w stopniu kapitana (a w lotnictwie brytyjskim – Flight Lieutnant). W czasie wojny przekroczył 2 miliony przelatanych kilometrów.
Zginął 25 kwietnia 1944 w katastrofie B-24 w Montrealu. Pilotowany przez niego samolot B-24 Liberator nr EW 148[2] rozbił się na terenie miasta Montreal, 6 minut po starcie, niszcząc 6 domów mieszkalnych. Zginęli wszyscy członkowie załogi oraz 10 mieszkańców[12]. Został pochowany na Notre Dame Des Neiges Cemetery w Montrealu[13].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2175
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (12 lutego 1936)[14]
- Krzyż Walecznych (z okuciami)[4]
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami[15]
- Medal Lotniczy (dwukrotnie)[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi (6 lipca 1929)[16][3]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[3]
- Polowa Odznaka Pilota nr 94 (11 listopada 1928)[17]
Przypisy
edytuj- ↑ Informacja o Kazimierzu Burzyńskim na stronie Niebieskiej Eskadry. [dostęp 2014-04-13].
- ↑ a b c d e Zieliński i Wójcik 2005 ↓, s. 31.
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 33. [dostęp 2021-07-05].
- ↑ a b Z otwartych szkatuł. „Stolica”. 21 (1015), s. 13–14, 1967-05-27. Warszawa. [dostęp 2014-04-13].
- ↑ Hoff 2005 ↓, s. 29.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 355.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 933, 952.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 854, 872.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 160, 665.
- ↑ Drugi „milioner” Polskich Linii Lotniczych „Lot”. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 138 z 19 czerwca 1936.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 121.
- ↑ Liberator EW 148 Crash Site. griffintowntour.com. [dostęp 2012-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Cumft i Kujawa 1989 ↓, s. 223.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 36, poz. 66 „za zasługi na polu rozwoju polskiej komunikacji lotniczej”.
- ↑ a b Lista Krzystka ↓.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 154, poz. 395 „za zasługi związane z rozwojem polskiej komunikacji lotniczej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Domański: 1000 słów o samolocie i lotnictwie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1974, s. 58.
- Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939–1946. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07329-5.
- Krzysztof Hoff: Skrzydła Niepodległej. O wielkopolskim lotnictwie w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2005. ISBN 83-921347-0-2.
- Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Kazimierz Burzyński. Fundacja Historyczna Lotnictwa Polskiego. [dostęp 2019-11-08].