Katedra św. Zofii w Kijowie

Katedra rzymskokatolicka pw. św. Zofii w Kijowie
*Sancta Sophia, Capitulo et Canonicis Cathedralis Ecclesiae Kioviencis*
	; Cerkiew prawosławna pw. św. Piotra i Pawła, do 1724 rzymskokatolicka katedra pw. św. Zofii w Kijowie, przy ulicy Florowskiej na Padole (po lewej stronie, stan z roku 1890), w tle Stare Miasto na Wzgórzu Zamkowym z widocznym Soborem pw. św. Zofii w dzielnicy Szewczenko
Państwo	ZSRR
Republika związkowa	Ukraińska SRR
Miejscowość	Kijów
Adres	ul. Florowska 6
Typ budynku	katedra
Styl architektoniczny	gotyk, po przejęciu przez cerkiew przebudowana w stylu barokowym
Inwestor	biskup Kazimierz Kazimirski
Rozpoczęcie budowy	1614
Ukończenie budowy	1630
Ważniejsze przebudowy	1724
Zniszczono	1930
Pierwszy właściciel	rzymskokatolicka diecezja kijowska
Kolejni właściciele	cerkiew prawosławna
Obecny właściciel	państwo (teren)
	Położenie na mapie Kijowa Kijów, Katedra św. Zofii
	Położenie na mapie Ukrainy Kijów, Katedra św. Zofii
	Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego Kijów, Katedra św. Zofii
	50°27′52″N 30°30′52″E/50,464444 30,514444
	Multimedia w Wikimedia Commons

Katedra św. Zofii w Kijowie – najstarsza, historyczna katedra łacińska w Kijowie, siedziba biskupstwa Kościoła katolickiego w diecezji kijowskiej, należącej od 1412 do metropolii lwowskiej. Katedra położona była w dzielnicy Kijowa Padole, przy klasztorze Dominikanów.

Historia

Budowę pierwszej drewnianej katedry pw. św. Zofii w Kijowie należy łączyć z wprowadzeniem organizacji kościelnej na Rusi Kijowskiej. Już w czasach księcia Włodzimierza istniała w Kijowie drewniana katedra, która spłonęła w 1017 roku. Najwcześniejsze wzmianki o świątyni pochodzą z kroniki Thietmara, która omawia wkroczenie wojsk Bolesława Chrobrego i Światopełka I do Kijowa w roku 1018, wspomina też, że „monasterio Sophiae”, zostało spalone w roku poprzednim.

Drewnianą katedrę w Kijowie wspomniano w lustracji z 1569. W XVI w. bp kijowski Józef Wereszczyński wzniósł nową drewnianą katedrę w Kijowie w dynamicznie rozwijającej się części miasta zwanej Padół, w jurydyce zwanej Biskupie. W tym czasie katedra nie miała żadnych kanoników, a wg Ericha Lassoty von Steblau „a Kijów sam ma budynki drewniane, otaczają go nie mury, ale wały”.

Wkrótce po wyjeździe Ericha Lassoty nowy biskup kijowski Kazimierz Kazimirski, przystąpił do budowy nowej świątyni, którą wzniesiono w latach 1614–1633^[1]^[2]. W 1724 roku władze rosyjskie zamieniły katedrę św. Zofii na cerkiew pod wezwaniem śś. Piotra i Pawła.

Około 1920 cerkiew śś. Piotra i Pawła została zamknięta dla kultu. Od 1930 ten budynek był używany jako magazyn Archiwum Głównego Akt Ukrainy. Informacje na temat okoliczności zniszczenia tego zabytku nie są jasne. Kościół i dzwonnica miały zostać rozebrane w 1935 roku^{[potrzebny przypis]}.

Zobacz też

Przypisy

↑ „У 1690 -ті рр. роки старий домініканський костьол у Києві було перебудовано на Петропавлівську церкву, причому й тут розгорнуто всю пишноту декоративних аксесуарів мазепинського бароко. Коштами Мазепи на старій Кирилівській церкві в Києві...”, [w:] Велика історія Украіни від найдавніших часів. t. 2, 1993; Mazepa, 1993.
↑ Leszek Podhorodecki. Dzieje Kijowa. 1982.

Bibliografia

Andrzej Poppe, Uwagi o najstarszych dziejach Kościoła na Rusi, cz. 1-3, 1964

[1] „У 1690 -ті рр. роки старий домініканський костьол у Києві було перебудовано на Петропавлівську церкву, причому й тут розгорнуто всю пишноту декоративних аксесуарів мазепинського бароко. Коштами Мазепи на старій Кирилівській церкві в Києві...”, [w:] Велика історія Украіни від найдавніших часів. t. 2, 1993; Mazepa, 1993.

[2] Leszek Podhorodecki. Dzieje Kijowa. 1982.

[1]

[2]