Kamionka (województwo lubuskie)

wieś w województwie lubuskim

Kamionka (niem. Steinborn)[3]wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Nowogród Bobrzański.

Kamionka
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 lubuskie

Powiat

zielonogórski

Gmina

Nowogród Bobrzański

Liczba ludności (2021)

134

Strefa numeracyjna

68

Kod pocztowy

66-007[2]

Tablice rejestracyjne

FZI

SIMC

0912570

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kamionka”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamionka”
Położenie na mapie powiatu zielonogórskiego
Mapa konturowa powiatu zielonogórskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamionka”
Położenie na mapie gminy Nowogród Bobrzański
Mapa konturowa gminy Nowogród Bobrzański, blisko prawej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Kamionka”
Ziemia51°48′28″N 15°27′00″E/51,807778 15,450000[1]

Historia

edytuj

Z 1263 roku pochodzi najstarsza nazwa de Steinburn, a w 1265 roku Stinborn[3]. W tym czasie wzmiankowano też komesa Henryka z Kamionki. Rycerz Jeschko de Siemliunm występował jako świadek, a następnie dziedzic wsi w latach 1292–1306. Tenże Jeschko i Henryk de Steinburn w 1295 roku posiadali we wsi allodium (własność dziedziczną). Zachowała się w źródłach z lat 1330 i 1375 wzmianka o dwóch członkach rodziny Steynborn, a później właścicielem Kamionki była rodzina von Kottwitz z Broniszowa[3]. Rodzina ta po 1865 roku sprzedała ją Hansowi Christophowi von Berge z Niwisk. Majątek przeszedł w ręce rodziny von Schweinit w 1742 roku po bezpotomnej śmierci ostatniego z rodu, a około 1844 roku barona von Tschammer-Quarnitza z Broniszowa. Później wielokrotnie zmieniali się właściciele i dzierżawcy kamionkowskiego majątku, a ostatnim z niemieckich właścicieli był Max Wehner[3].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.

Zabytki

edytuj

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[4]:

  • dzwonnica kościelna, drewniana, z połowy XVIII wieku
  • dwór, który uważa się za najstarszą część zespołu, zbudowaną w drugiej połowie lub pod koniec XVII wieku prawdopodobnie przez Hansa Christopha von Berge z Niwisk[3]. Został wzniesiony na miejscu starszej, być może średniowiecznej siedziby szlacheckiej, której relikty widnieją jeszcze w części podziemnej. Gruntownej przebudowy obiektu dokonano około połowy XIX wieku. Późnoklasycystyczny dwór, który zachował się do dziś zbudowano z kamienia i cegły na planie prostokąta i nakryto niskim, czterospadowym dachem[3]. W elewacji południowej – frontowej znajduje się wejście główne[5]. Bardzo skromna jest dekoracja architektoniczna elewacji w formie parapetów, naczółków nadokiennych, a także fragmentarycznie zachowanego gzymsu międzykondygnacyjnego. Wewnątrz dworu zachowały się sklepienia kolebkowo-krzyżowe. Obecnie budynek jest opuszczony[5].

Demografia

edytuj

Liczba mieszkańców miejscowości w poszczególnych latach[6]:

Rok Ilość mieszkańców
1998 88
2002 156
2009 147
2011 135
2021 134

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 49624
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 425 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. a b c d e f Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. s. 51.
  4. Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 106. [dostęp 2013-02-28].
  5. a b Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. s. 52.
  6. Wieś Kamionka (lubuskie) » mapy, GUS, nieruchomości, regon, kod pocztowy, atrakcje, edukacja, kierunkowy, demografia, zabytki, tabele, statystyki, drogi publiczne, liczba ludności [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-03-04] (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. Zielona Góra: Agencja Wydawnicza „PDN”, 2011, s. 51-52. ISBN 978-83-919914-8-0.