Kamienica Henryka Birnbauma w Łodzi
Kamienica Henryka Birnbauma – neorenesansowa kamienica znajdująca się przy ul. Piotrkowskiej 258/260 w Łodzi.
 nr rej. A/339/1-3 z 19 października 1993[1]
| |
 Kamienica w czasie remontu w roku 2006 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Piotrkowska 258/260 |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Inwestor |
Henryk Birnbaum |
| Ukończenie budowy |
1893 |
| Pierwszy właściciel |
Henryk Birnbaum |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°45′01,45″N 19°27′38,92″E/51,750403 19,460811
| |
Historia
edytujKamienica została zbudowana w 1893, początkowo jako jednopiętrowa, według projektu Gustawa Landaua-Gutentegera na zamówienie fabrykanta Henryka Birnbauma (który w latach 90. XIX wieku miał w podwórzu posesji przędzalnię wełny czesankowej)[2] oraz zarządu spółki Dąbrówka. W latach 1891–1900 na posesji działała przędzalnia kamgarnu Birnbauma, a następnie fabryka walców do apretury Karola Roedera. W okresie międzywojennym (do 1939) mieścił się tutaj konsulat niemiecki[3].
W latach 1980–1981 Zarząd Regionu NSZZ „Solidarność”[3]. W grudniu 1981, po wprowadzeniu stanu wojennego gmach został opieczętowany, przez wiele lat będąc pustostanem[3], i wtedy też kamienica została podpalona. W trakcie gaszenia pożaru zniszczono oryginalne parkiety, stolarkę i sztukaterie.
W roku 1996 w posiadanie gmachu wszedł Instytut Europejski, a w 1998 rozpoczął się remont kamienicy polegający na częściowym rozebraniu i odbudowaniu budynku, a także wkomponowaniu bryły zabytku w bryłę kompleksu dydaktyczno-konferencyjnego. Podczas przebudowy odtworzono oryginalne detale architektoniczne[3]. W 2005 zakończono remont. W budynku działa Centrum Szkoleniowo-Konferencyjne Instytutu Europejskiego.
Architektura
edytujArchitektura kamienicy jest eklektyczna z elementami barokowymi. W oknach znajdują się mansardy obramowane wolutami[2]. W Centrum Szkoleniowo-Konferencyjnym zamontowano witrażowe drzwi z wizerunkiem byłego włoskiego premiera Alcide de Gasperiego.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 43 [dostęp 2011-08-27].
- ↑ a b Anna Rynkowska, Ulica Piotrkowska, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1970, s. 210, ISBN 978-83-939822-4-0.
- ↑ a b c d Sławomir Krajewski, Jacek Kusiński: Spacer drugi. Ulica Piotrkowska. Łódź: Wydawnictwo Jacek Kusiński, 2008. ISBN 978-83-927666-8-1.