Juliusz Freisler
Juliusz Freisler (ur. 30 września 1909 w Nowym Sączu, zm. 1945) – porucznik sanitarny Wojska Polskiego.
| |
 porucznik sanitarny
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1909 |
|---|---|
| Data śmierci |
1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujPochodził z rodziny robotniczo-kolejarskiej. W 1928 zdał maturę. Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie. 5 sierpnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1933 i 451. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 10 Pułku Piechoty w Łowiczu[1][2].
W 1935 stracił oko i bardzo poważnie uszkodził prawą rękę podczas manewrów, ratując młodego żołnierza (wyrwał mu z ręki odbezpieczony granat). Uznany za inwalidę, odwołał się od orzeczenia komisji o przeniesieniu na rentę – chciał pozostać w armii. Odwołanie rozpatrzono pozytywnie – został oficerem administracyjnym. Wkrótce złożył podanie o przywrócenie do wojsk liniowych.
Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Później, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów zdrowia, grupa sanitarna[4]. W marcu 1939 pełnił służbę w Kadrze Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie na stanowisku zastępcy oficera mobilizacyjnego[5].
W kampanii wrześniowej 1939 walczył w obronie Warszawy dowodząc kompanią karabinów maszynowych Batalionu Stołecznego[6]. 24 września około godziny 1.00 wziął udział w wypadzie 1. kompanii strzeleckiej kpt. Wacława Sikorskiego z rejonu fortu III na miejscowość Blizne i skrzyżowanie dróg na południe od fortu III[7].
Został uznany za poległego w tej akcji i „pośmiertnie” awansowany przez generała Juliusza Rómmela na stopień kapitana[8].
Faktycznie został ciężko ranny. Ludwik Głowacki w marcu 1945 we Włodawie osobiście rozmawiał z porucznikiem Freislerem. „Miał on lewą rękę bez dłoni, z rękawa płaszcza kikut wystawał” i dalej „został ciężko ranny, stracił przytomność i nic nie wie, co się dalej działo. Odzyskał przytomność w domu przy ul. Wolskiej u nieznanej mu przedtem rodziny. Przeleżał tam przez miesiąc. Po odzyskaniu zdrowia wyjechał z Warszawy”[7]. Zmarł w tym samym roku[6].
Jego trzej bracia walczyli w Armii Krajowej, a siostry były łączniczkami. Dom rodzinny w Nowym Sączu był natomiast punktem kontaktowym dla kurierów AK, prowadzonym przez jego ojca i matkę[8].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[8]
- Złoty Krzyż Zasługi – 29 maja 1936 „za czyn męstwa i odwagi w służbie wojskowej”[9][10]
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 sierpnia 1933 roku, s. 159, 167.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 167.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 451.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 389.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 891.
- ↑ a b Głowacki 1985 ↓, s. 293.
- ↑ a b Głowacki 1985 ↓, s. 257.
- ↑ a b c J.K., Zginął w obronie Warszawy, Wrocławski Tygodnik Katolików, nr 39/1981, s.7, ID 38156
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 128, poz. 232, tu błędnie, jako ppor. Juliusz Freibler.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1936 roku, s. 19.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.