Julius Curtius
Julius Curtius (ur. 7 lutego 1877 w Duisburgu, zm. 10 listopada 1948 w Heidelbergu[1]) – niemiecki polityk, z zawodu adwokat. W latach 1926–1929 był ministrem gospodarki, a w latach 1929–1931 ministrem spraw zagranicznych Niemiec.
 Julius Curtius (1930) | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1877 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 listopada 1948 |
| Minister gospodarki Niemiec | |
| Okres |
od 20 stycznia 1926 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw zagranicznych Niemiec | |
| Okres |
od 11 listopada 1929 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Biografia
edytujWykształcenie i początek działalności politycznej
edytujStudiował prawo w Kilonii, Strasburgu i Bonn, a doktorat obronił w Berlinie[1]. Po ukończeniu studiów został prawnikiem w Duisburgu. W 1911 roku przeprowadził się do Heidelbergu[2]. Brał udział w I wojnie światowej. Został odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy[1]. Do 1921 pełnił funkcję radnego miejskiego, jednocześnie kontynuując działalność prawniczą. Był członkiem Niemieckiej Partii Ludowej (Deutsche Volkspartei, DVP). W latach 1920–1932 zasiadał w Reichstagu z ramienia DVP[2]. 20 stycznia 1926 roku został ministrem gospodarki[1].
Minister spraw zagranicznych
edytujPo śmierci ministra spraw zagranicznych Gustava Stresemanna 3 października 1929 roku Curtius zajął jego miejsce. Oficjalnie objął urząd 11 listopada 1929 roku[1]. Kontynuował politykę Stresemanna: nalegał na ponowne dostosowanie reparacji wojennych wobec pogarszającej się sytuacji gospodarczej Niemiec i remilitaryzację Nadrenii[2]. Z drugiej strony, w przeciwieństwie do Stresemanna, uchodził za nieprzewidywalnego polityka. Przed objęciem urzędu Curtius podjął decyzję o potrzebie intensyfikacji polityki w kierunku południowo-wschodnim (m.in. w Austrii) i wschodnim (m.in. nawiązaniem współpracy gospodarczej z Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich[3][1].
Curtius przyczynił się do przyjęcia Planu Younga[1].
W czerwcu 1931 wraz z kanclerzem Niemiec Heinrichem Brüningiem rozmawiał z premierem Wielkiej Brytanii Ramsayem MacDonaldem w sprawie udzielenia pomocy gospodarczej Niemcom. Politykom udało się wydać wspólny komunikat o konieczności międzynarodowej współpracy w tej kwestii, ponieważ pogarszała się sytuacja polityczno-gospodarcza Niemiec[4].
Jego poparcie dla nowego porozumienia reparacyjnego spotkało się z krytyką ze strony niemieckich partii prawicowych[2]. Próbował stworzyć austro-niemiecką unię celną. Projekt umowy gospodarczej upadł z powodu sprzeciwu Ligi Narodów[5]. 3 października 1931 pod naciskiem opozycji ustąpił ze stanowiska[6].
Dalsza działalność
edytujPo rezygnacji z urzędu kontynuował działalność prawniczą. Po zniszczeniu domu w Berlinie i uwłaszczeniu majątku w Meklemburgii w 1946 roku osiadł w Heidelbergu, gdzie mieszkał do końca życia[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Curtius, Julius. deutsche-biographie.de. [dostęp 2020-08-16]. (niem.).
- ↑ a b c d Julius Curtius, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-08-16] (ang.).
- ↑ Rudnicka 2008 ↓, s. 180.
- ↑ Matera 2003 ↓, s. 146.
- ↑ Jerzy Kozeński. Zabór Austrii w 1938 r. i przezwyciężenie idei Anschlussu po II wojnie światowej. „Przegląd Zachodni, nr 3”, s. 78, 1968.
- ↑ Oxford Wielka Encyklopedia Świata. T. 20. Poznań: Oxford Educational, 2006, s. 131, 133. ISBN 83-7425-500-5.
Bibliografia
edytuj- Paulina Matera. Francuskie zastrzeżenia wobec „moratorium Hoovera” z 20 czerwca 1931 r.. „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, nr 76”, 2003. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
- Marta Rudnicka. Powstanie projektu austro-niemieckiej unii celnej z 1931 roku. „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, nr 83”, 2008. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.