Joseph Leimbach
Joseph Leimbach (miejsce urodzenia i śmierci nieznane) – niemiecki architekt działający w Poznaniu w początkach XX wieku, związany przede wszystkim z wczesnym budownictwem spółdzielczym. Do dziś charakterystyczne projekty Leimbacha definiują przestrzeń niektórych poznańskich ulic, w szczególności na Wildzie.
| Narodowość |
niemiecka |
|---|---|
| Praca | |
| Styl | |
| Budynki | |
Życiorys
edytujJan Skuratowicz, mimo szczegółowych badań nad poznańską architekturą XIX i XX wieku nie ustalił dat urodzin i śmierci architekta. Wiadomo, że po raz pierwszy w Poznaniu pojawił się w 1908, kiedy to zaprojektował niezrealizowany budynek administracyjny przy Rynku Wildeckim. W 1910 zaproponował projekt budynku Towarzystwa Wioślarskiego nad Wartą. Mniej więcej od tego czasu architekt zyskuje na popularności i swoją działalność wiąże się z powstałym wówczas ruchem spółdzielczości mieszkaniowej, zwłaszcza ze Spółdzielnią Urzędników Niemieckich (DBWBV – Deutscher-Beamter-Wohnungs-Bau-Verein) oraz ze Spar- und Bauverein. Realizują one swoje przedsięwzięcia budowlane głównie w obrębie intensywnie rozwijającej się wtedy Wildy.
Leimbach, wychowany na wzorcach berlińskich, stosuje w swoich kamienicach rozwiązania propagowane przez Paula Mebesa i Alberta Geßnera – berlińskich architektów tworzących wtedy nową koncepcję domu mieszkalnego, bez dekoracji sztukatorskich. Architekt dostosował je do potrzeb poznańskich odbiorców, wzbogacając stosowane środki architektoniczne o dekoracyjną grę użytych materiałów budowlanych, zwłaszcza drewna. Projekty Leimbacha publikowane były w Ostdeutsche Bauzeitung i potem powielane w innych miastach.
Wybrane budynki
edytujOprócz wymienionych wyżej projektów budynków administracyjnego i wioślarskiego, do poznańskich realizacji architekta należą:
- dom inżyniera Louisa Rakowa – ul. Następcy Tronu (Górna Wilda) 90c (1910) – po publikacji projektu stał się wzorcem dla wielu innych budynków w Niemczech
- dom przy ul. Różanej 11 (1911)
- dom przy ul. Bittera (Wierzbięcice) 41 (1911)
- zespół mieszkalny przy ul. Karwowskiego (1912–1913)
- dom przy ul. Małgorzaty (Przemysłowa) dawny nr 51 (1913)
- dom przy ul. Bittera 15 (1913) oraz 19 i 43 (1914), a także 21
- dom przy ul. Nollendorfa (Jackowskiego, Jeżyce) 17 (1914)
- kamienica na skrzyżowaniu ulic Poznańskiej i Jeżyckiej,
- Dom urzędniczy przy ul. Łukaszewicza (1912-1913)
- kamienice urzędnicze przy ul. Śniadeckich (domniemanie, być może autorem był Max Biele).
Bibliografia
edytuj- Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000. Poznań: CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, 2008. ISBN 978-83-7445-018-8.
- Praca zbiorowa: Atlas architektury Poznania. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008. ISBN 978-83-7503-058-7.
- Praca zbiorowa: Poznań – spis zabytków architektury. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2004. ISBN 83-89525-07-0.
- Jerzy Topolski (red.): Dzieje Poznania. Warszawa-Poznań: PWN, 1988. ISBN 83-01-08194-5.
- Marcin Libicki: Poznań – przewodnik. Poznań: Wydawnictwo Gazeta Handlowa, 1997. ISBN 83-902028-4-0.
- Jan Skuratowicz: Architektura Poznania 1890–1918. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1991. ISBN 83-232-0313-X.