Johannes Schmidt

Johannes Schmidt (ur. 29 lipca 1843 w Prenzlau, zm. 4 lipca 1901 w Berlinie) – niemiecki językoznawca, uczeń Augusta Schleichera. Twórca lingwistycznej teorii falowej.

Urodził się w Prenzlau, w prowincji Brandenburgii. Studiował językoznawstwo historyczne pod kierunkiem Augusta Schleichera. Specjalizował się w językach indoeuropejskich, zwłaszcza słowiańskich. Otrzymał tytuł doktora w 1865 roku, a w 1866 pracował jako nauczyciel gimnazjum w Berlinie.

W 1868 roku został zaproszony przez Uniwersytet w Bonn do zajęcia stanowiska profesora języków germańskich i słowiańskich. W Bonn napisał pracę Die Verwandtschaftsverhältnisse der indogermanischen Sprachen (Weimar, H. Böhlau), w której przedstawił swoją teorię falową, przeciwstawioną teorii drzewa genealogicznego. Od 1873 roku do 1876 był profesorem na uniwersytecie w Grazu w Austrii. W 1876 roku powrócił do Berlina, gdzie pracował jako profesor na Uniwersytecie Humboldtów. Zmarł w Berlinie w wieku 58 lat.

Wprowadził do językoznawstwa pojęcie izoglosy i izoleksy^[1].

Przypisy

↑ Józef Gajek. Znaczenie "Polskiego Atlasu Etnograficznego" dla etnografii Polski. „Etnografia Polska”. 15 (z.2), s. 17-36, 1971.

Bibliografia

Zur Geschichte des indogermanischen Vocalismus. Erste Abteilung. Weimar, H. Böhlau (1871)
Die Verwandtschaftsverhältnisse der indogermanischen Sprachen. Weimar, H. Böhlau (1872)
Zur Geschichte des indogermanischen Vocalismus. Zweite Abteilung. Weimar, H. Böhlau (1875)
Die Pluralbildungen der indogermanischen Neutra. Weimar, H. Böhlau (1889)
Kritik der Sonantentheorie. Eine sprachwissenschaftliche Untersuchung. Weimar, H. Böhlau (1895)

Linki zewnętrzne

[gajek-1] Józef Gajek. Znaczenie "Polskiego Atlasu Etnograficznego" dla etnografii Polski. „Etnografia Polska”. 15 (z.2), s. 17-36, 1971.

[1]