Jezioro Mokre (województwo warmińsko-mazurskie)
Jezioro Mokre (niem. Muckersee[1]) – jezioro rynnowe na Pojezierzu Mrągowskim w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, w gminie Piecki. Nazwę Jezioro Mokre ustalono urzędowo w 1950 r.[2]
-N.jpg) Część północna jeziora | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowości nadbrzeżne | |
| Region | |
| Wyspy |
5 |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
8,4 km² |
| Wymiary • max długość • max szerokość |
|
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Hydrologia | |
| Rzeki wypływające | |
| Rodzaj jeziora | |
Położenie na mapie gminy Piecki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu mrągowskiego  | |
 53°40′36″N 21°23′09″E/53,676667 21,385833
| |
Morfometria
edytujDługość jeziora to ok. 7,7 km, szerokość do 1,6 km, powierzchnia 846 ha, maksymalna głębokość 51 m. Na jeziorze znajduje się 5 wysp. Leży na terenie Mazurskiego Parku Krajobrazowego w pobliżu miejscowości Cierzpięty, Zgon, ok. 14 km na zachód od Rucianego-Nidy i ok. 20 km na południe od Mrągowa.
Charakterystyka
edytujJezioro łączy się na południowo-zachodnim krańcu z jeziorem Uplik (rezerwat ptasi) i jeziorem Zdróżno, od strony zachodniej z jeziorem Nawiady, w części wschodnio-północnej z jeziorem Kołowin, a na wschodnim krańcu z Jeziorem Krutyńskim oraz rzeką Krutynią.
Linia brzegowa jest silnie rozwinięta, a ławica o piaszczystym dnie, częściowo porośniętym pasami roślinności wynurzonej.
Przyroda
edytujZbiornik jest jeziorem starzejącym się pod względem zaawansowania rozwojowego w procesie sukcesji i słabo synantropijnym w procesie synantropizacji[3].
Wokół jeziora skupione są trzy rezerwaty przyrody:
- rezerwat przyrody Królewska Sosna
- rezerwat torfowiskowo-leśny Zakręt
- rezerwat krajobrazowo-leśny Krutynia
Gatunki ryb występujące w akwenie, to: sielawa, leszcz, okoń, szczupak, płoć, karp, wzdręga.
W okolicy można spotkać bielika, puchacza, kanię rudą, czaple siwe oraz rzadkiego skorupiaka Pallasea quadrispinosa.
69% obrzeży zbiornika pokrywają lasy, tworzące przede wszystkim fitocenozy: Tilio-Carpinetum, Aceri-Piceetum (na stromych zboczach po stronie wschodniej) oraz Peucedano-Pinetum (na wschodzie). Tereny zabgnione to około 2% linii brzegowej. Występują w ich obrębie płaty Salicetum-pentandro-cinerea, Sphagno-squarosi-Alnetum, Ribo nigri-Alnetum i Circeo-Alnetum. 4% brzegów zajmuje droga i zabudowa wsi Zgon[3].
W latach 1996–1997 przeprowadzono inwentaryzację fitosocjologiczną akwenu. Wyróżniono wówczas 31 fitocenoz. Strefę roślinności zanurzonej tworzył głównie fitocenozy Ceratophylletum demersi, płaty z Fontinalis antipyretica i Nitellopsidetum obtusae. Rozwijały się one na głębokości 2-4 metry, na podłożu mineralno-organicznym. Zaobserwowano także występowanie płatów Charetum tomentosae i Charetum contrariae, jak również płaty rdestnic nie odgrywających większej roli w tworzeniu litoralu, ale rzadko podawane z terytorium Polski: Potamogetonetum nitentis z dominującą rdestnicą błyszczącą, rdestnicą nitkowatą, rdestnicą szczeciolistną oraz rdestnicą drobną. Strefę roślinności o pływających liściach tworzyły przede wszystkim fitocenozy Nupharo-Nympheetum albae, wyłącznie w wariancie z grążelem żółtym. 70% fitolitoralu stanowił szuwar właściwy (w głównej mierze fitocenozy Phragmitetum oraz Scirpetum lacustris). Rzadziej obszar zajmowały płaty Typhetum angustifoliae. Najsłabiej rozwinęły się zbiorowiska turzycowe[3].
Jezioro jest intensywnie użytkowane turystycznie i rekreacyjnie. Postępująca eutrofizacja akwenu wyraża się odtlenieniem hypolimnionu oraz podwyższonym stężeniem związków fosforu przy dnie[3].
Turystyka
edytujJezioro jest częścią szlaku kajakowego rzeki Krutyni.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ B. Konopka, C. Mazur, S. Starzewski: Grosse Masurische Seen. Touristenkarte, wyd. Copernicus, PPWK Warszawa 2003, ISBN 83-7329-245-4
- ↑ Zarządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 4 kwietnia 1950 r. (M.P. z 1950 r. nr 52, poz. 588, s. 427)
- ↑ a b c d Hanna Ciecierska, Zróżnicowanie fitocenotyczne i ocena stanu jeziora Mokre w Mazurskim Parku Krajobrazowym, [w:] Bogusław Zdanowski, Maciej Kamiński, Andrzej Martyniak, Funkcjonowanie i ochrona ekosystemów wodnych na obszarach chronionych, Olsztyn: Wydaw. Instytutu Rybactwa Śródlądowego, 1999, s. 335, 337, 339, 342, 344, ISBN 83-87506-71-0, OCLC 749898376 [dostęp 2022-12-18].
Bibliografia
edytuj- Wojeński T., Przewodnik wędkarski po jeziorach Warmii i Mazur, Sport i Turystyka, Warszawa 1987, s. 76-79