Jerzy Zapolski
Jerzy Zapolski (ur. 15 sierpnia 1892 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podpułkownik uzbrojenia
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 sierpnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Wojskowe Zakłady Pirotechniczne |
| Stanowiska |
kierownik zakładów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Joachima i Sabiny z Preisów. Absolwent szkoły powszechnej we Lwowie. Rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Zaleszczykach. W latach 1912–1914 studiował na Wydziale Maszyn i Elektroniki w Szkole Technicznej w Mittneidt w Niemczech. 5 września 1914 wstąpił do 1 pułku artylerii Legionów Polskich. W Legionach walczył na froncie do 1917. Następnie wstąpił do POW. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej zajmował stanowisko kierownika Zakładów Żywnościowych w Modlinie, następnie przeniesiony do 4 pułku artylerii ciężkiej. Od 2 listopada 1919 przeniesiony do Departamentu Intendentury MSWojsk. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Intendentury zajmował różne stanowiska w Departamencie Intendentury. Po awansie do stopnia podpułkownika (27 kwietnia 1929) pełnił obowiązki szefa Wydziału Ogólnego w Departamencie Intendentury. W grudniu 1932 został przeniesiony z Kierownictwa Zaopatrzenia Uzbrojenia do Wojskowych Zakładów Pirotechnicznych w Rembertowie na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika zakładu[1]. W 1936 został przeniesiony w stan spoczynku.
W kampanii wrześniowej zmobilizowany. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 022/3 z 9.4.1940 r., poz. 90[2]. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 174-6-5)[3].
Życie prywatne
edytujŻonaty, miał córkę.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5944[4][2]
- Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[4]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1933 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”[6]
- Odznaka „Za wierną służbę”[7]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 426.
- ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 330.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: HELENA BYSTYDZIEŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-01-05].
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278.
- ↑ Na podstawie [1]
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.