Jerzy Dudyński
Jerzy Józef Dudyński, ps. „Wołłowicz” (ur. 13 kwietnia 1923 w Wilnie, zm. 10 listopada 2012) – pułkownik nawigator Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 pułkownik nawigator
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Jerzy Józef Dudyński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 kwietnia 1923 |
| Data śmierci |
10 listopada 2012 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1940–1972 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
nawigator |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
           
| |
Życiorys
edytujUrodził się 13 kwietnia 1923 w Wilnie, w rodzinie Stanisława i Mieczysławy z Rylskich[1][2].
Od stycznia 1940 w Związku Walki Zbrojnej–Armii Krajowej w Warszawie[2]. W latach 1941–1942 odbył szkolenie w konspiracyjnej szkole podoficerskiej 7 pułku piechoty Legionów AK[2]. Od stycznia do grudnia 1942 w konspiracyjnej Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy[2]. W lipcu 1944 służył w III batalionie 7 pp Leg. AK na stanowisku zastępcy dowódcy plutonu 36[2]. W okresie do 1 sierpnia 1944 brał udział w akcjach sabotażowych na kolei i innych dywersyjnych, a także wywiadowczych polegających na gromadzeniu informacji o siłach i dyslokacji wojsk niemieckich. 1 sierpnia 1944 jako ochotnik zgłosił się do batalionu „Parasol” i został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy IV plutonu 1 kompanii[2]. Przeszedł szlak bojowy Wola–Stare Miasto–Czerniaków. Od około 9 do 23 sierpnia 1944 walczył w szeregach Powstańczych Oddziałów Specjalnych „Jerzyki” (pluton por. Zdzisława Pajewskiego), a później w I plutonie kompanii „Parasol” batalionu „Broda 53”[2]. 23 sierpnia w walkach na terenie Klasztoru ss. Kanoniczek został ranny w nogę, a 17 września ranny w rękę podczas obrony gmachu PKO przy ul. Okrąg 7[2]. W czasie obrony budynku PKO został odcięty od własnego oddziału i z ludnością cywilną stolicy trafił do Dulagu 121 w Pruszkowie, z którego uciekł 2 października 1944, a następnie kontynuował działalność konspiracyjną[2][3].
Od sierpnia 1945 do 1972 służył jako nawigator w Wojskach Lotniczych i Wojskach Obrony Powietrznej Kraju[2]. W 1969 awansował na stopień podpułkownika, a w 1989 na pułkownika[3].
Był członkiem wielkopolskiego okręgu Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a także przewodnikiem Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego[4].
Zmarł 10 listopada 2012[2][3], pochowany 16 listopada 2012 na cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 5 kwatera AK-AP-52)[5].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[1]
- Krzyż Walecznych[1]
- Krzyż Zasługi z Mieczami
- Medal Wojska
- Złoty Krzyż Zasługi
- Krzyż Partyzancki
- Warszawski Krzyż Powstańczy[6]
- Krzyż Armii Krajowej
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Źródło:[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Adamska, Bączyk i Hoff 2004 ↓, s. 17.
- ↑ a b c d e f g h i j k Jerzy Józef Dudyński. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2023-09-27].
- ↑ a b c d Frąckowiak 2012 ↓, s. 67.
- ↑ Powstańcze Biogramy - Jerzy Dudyński [online], www.1944.pl [dostęp 2023-10-22] (pol.).
- ↑ Plan Poznania - Cmentarze [online], www.poznan.pl [dostęp 2024-09-28].
- ↑ Lista odznaczonych Warszawskim Krzyżem Powstańczym. „Stolica”. Rok XXXVII, Nr 32 (1805), s. 15, 24 października 1982. Warszawa: Warszawskie Wyd. Prasowe RSW „Prasa-Książka-Ruch”. [dostęp 2024-09-28].
Bibliografia
edytuj- Anna Adamska, Jarosław Bączyk, Krzysztof Hoff: Czuwaj wiaro! Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2004. ISBN 83-909940-7-0.
- Jerzy Frąckowiak. Pożegnanie śp. Jerzego Dudyńskiego, ps. „Wołłowicz”. „Biuletyn Informacyjny Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Wielkopolska”. 4 (91), grudzień 2012. Poznań.