Wikipedia

Javier Zanetti

argentyński piłkarz

Javier Adelmar Zanetti (wym. [ˈχaβjeɾ saˈneti]; ur. 10 sierpnia 1973 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz, który występował na pozycji prawego obrońcy i środkowego pomocnika. Obecnie pełni funkcję wiceprezydenta Interu Mediolan.

Javier Zanetti
Ilustracja
Javier Zanetti (2014)
Pełne imię i nazwisko

Javier Adelmar Zanetti

Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1973
Buenos Aires

Wzrost

178 cm

Pozycja

prawy obrońca, środkowy pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1982–1989 CA Independiente
1991–1992 Talleres Remedios de Escalada
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1992–1993 Talleres Remedios de Escalada 33 (1)
1993–1995 CA Banfield 66 (4)
1995–2014 Inter Mediolan 615 (12)
W sumie: 714 (17)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1995–1996  Argentyna U-23 12 (0)
1994–2011  Argentyna 143 (5)
W sumie: 155 (5)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Copa América
srebro Peru 2004
srebro Wenezuela 2007
Puchar Konfederacji
srebro Arabia Saudyjska 1995
srebro Niemcy 2005
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Przez większość kariery był zawodnikiem Interu Mediolan, w którym występował w latach 1995–2014, a w latach 2001–2014 był kapitanem zespołu. Z 858 meczami jest zawodnikiem z największą liczbą spotkań dla Interu[1]. Z mediolańską drużyną zdobył pięciokrotnie Mistrzostwo Włoch, cztery Puchary Włoch, cztery Superpuchary Włoch, a w sezonie 2009/2010 Ligę Mistrzów UEFA. W sezonie 1997/1998 zdobył Puchar UEFA, a 2010 Klubowe mistrzostwo świata. Został wybrany w 2004 przez Pelé do FIFA 100[2]. Jego numer „4” został zastrzeżony przez Inter[3]. Przez Mediolan został uhonorowany za działalność społeczną nagrodą Ambrogino d’Oro. Jest ambasadorem Olimpiad Specjalnych.

Z 143 meczami dla seniorskiej reprezentacji Argentyny był rekordzistą pod względem liczby występów, a obecni jest na trzeciej pozycji[4]. Finalista Copa América 2004 i 2007 oraz Pucharu Konfederacji 1995 i 2005. Uczestnik Mistrzostw Świata 1998 i 2002.

Ze względu na swoją siłę i umiejętności, po przyjeździe do Włoch Zanetti otrzymał pseudonim Il Trattore (traktor).

Wczesne życie

edytuj

Javier Adelmar Zanetti urodził się w Buenos Aires jako syn Rodolfo Ignacio Zanettiego i Violety Bonazzoli. Drugie imię otrzymał po lekarzu, który uratował mu życie, gdy będąc noworodkiem miał problemy z oddychaniem[5]. Dorastał w portowej dzielnicy Dock Sud. Pracował w sklepie spożywczym kuzyna, pomagał swojemu ojcu w wielu pracach (m.in. w murarstwie[6]), rozwijając jednocześnie swoją pasję i umiejętności gry w piłkę nożną na przedmieściach Buenos. Zanetti ma friulijskie pochodzenie po pradziadku, który pochodził z Sacile we Friuli[7]. Dzięki temu łatwo otrzymał włoskie obywatelstwo.

Kariera zawodnicza

edytuj

Kariera klubowa

edytuj

Liga Argentyńska

edytuj

Zanetti został odrzucony przez młodzieżową drużynę CA Independiente, którego był fanem, i podpisał kontrakt z klubem Talleres RdE, grającym wówczas w drugiej lidze argentyńskiej. W barwach Albirrojo zadebiutował 22 sierpnia 1992 w meczu z Instituto Córdoba[8]. Po rozegraniu 33 spotkań szybko przeniósł się do drużyny Banfield grającej w Argentyńskiej Primera División.

W drużynie Banfield zadebiutował 12 września 1993 roku w meczu derbowym przeciwko River Plate. Jego pierwszy zawodowy gol na najwyższym szczeblu rozgrywek w Argentynie padł 29 września 1993 roku, a więc zaledwie 17 dni po debiucie w meczu z Newell’s Old Boys (1-1). Jego bardzo dobre występy zostały zauważone przez Daniela Passarellę i w 1994 roku Zanetti otrzymał powołanie i zagrał pierwszy mecz w reprezentacji Argentyny. W tym samym roku zainteresowane Javierem były zespoły River Plate i Boca Juniors, jednak Zanetti został w Banfield, a rok później został sprowadzony do Interu Mediolan przez Massima Morattiego razem ze Sebastianem Rambertem. Był to jeden z pierwszych zawodników sprowadzonych do zespołu z Mediolanu przez Morattiego. Kwota transferu wyniosła 6,5 mln euro[9].

 
Javier Zanetti

Inter Mediolan

edytuj

Javier Zanetti zadebiutował w zespole z Mediolanu 27 sierpnia 1995 roku w meczu przeciwko zespołowi Vicenzy Calcio. Odkąd gra w klubie zdobył w zespołem Nerazzurrich 16 tytułów: Puchar UEFA 1998, gdzie w finale zdobył piękną bramkę po strzale spoza pola karnego, Puchar Włoch 2005, 2006, 2010, 2011 Superpuchar Włoch 2005, 2006, 2008 (zdobył decydującego gola w serii rzutów karnych w meczu o Superpuchar Włoch 2008 w meczu przeciwko AS Roma) i 2010 oraz pięć tytułów mistrza Włoch za sezony 2005/2006, 2006/2007, 2007/2008, 2008/2009 oraz 2009/2010 i najważniejsze Klubowe Mistrzostwo Świata 2010. Argentyńczyk został pierwszym kapitanem włoskiego klubu, który powiódł swój klub do zwycięstwa w Pucharze Europy, Pucharze Włoch i w lidze. W ciągu swej przygody z Interem pracował z 20 szkoleniowcami. Do Zanettiego należy także klubowy rekord pod względem liczby gier w kolejnych meczach (149).

Pierwsze trafienie dla Nerazzurrich Il Trattore zaliczył w meczu z US Cremonese rozegranym 3 grudnia 1995[10] r. Temu samemu zespołowi trafił także swego drugiego gola 6 kwietnia 1996 r. 12 września rozegrał pierwsze spotkanie w europejskich pucharach w ramach Pucharu UEFA z AC Lugano (1:1). Przed sezonem 1998/1999 został kapitanem Interu, gdyż Giuseppe Bergomi postanowił zakończyć swą karierę. W grudniu 1998 r. strzelił swego pierwszego gola w Lidze Mistrzów w meczu ze Sturmem Graz. W związku z przyjściem do Interu Maicona w 2006 r. Il Capitano bywał często przesuwany do linii pomocy w której świetnie się odnalazł.

27 września 2006 roku w meczu przeciwko Bayernowi Monachium Zanetti wystąpił po raz 500. w barwach drużyny Nerazzurich. 5 listopada strzelił gola w ligowej potyczce z Ascoli Calcio. 22 listopada 2006 rozegrał 100 spotkanie w europejskich pucharach (mecz ze Sportingiem). W kwietniu 2007 r. otrzymał National Giuseppe Prisco Award. 27 lutego 2008 zdobył wyrównującą bramkę w ligowym spotkaniu na szczycie z AS Roma. 24 września 2008 w meczu przeciwko US Lecce Zanetti mógł świętować swój 600. występ w zespole Interu Mediolan. Przez dwanaście lat, od 17 lutego 1999 r. (mecz Pucharu Włoch z Parmą) do 3 grudnia 2011 (mecz ligowy z Udinese Calcio)[11], nie był karany czerwoną kartką. W sezonie 2007/2008 nie otrzymał nawet jednej żółtej kartki.

22 maja 2010 roku wraz z Interem wygrał Ligę Mistrzów, pokonując w finale Bayern Monachium. Był to jego 700. mecz w klubie. Latem 2010 przedłużył umowę z klubem do czerwca 2013 r. Na mocy jej postanowień otrzymywał 2,5 mln euro rocznie[12]. 20 listopada 2010 r. dzięki trafieniu w spotkaniu z Tottenhamem stał się najstarszym strzelcem bramki w Lidze Mistrzów. Miał wówczas 37 lat i 71 dni.

11 maja 2011 r. podczas pucharowego meczu z Romą zagrał w 1000 oficjalnym spotkaniu piłkarskim. 20 września 2011 r. pobił osiągnięcie Giuseppe Bergomiego i został rekordzistą Interu pod względem liczby rozegranych meczów ligowych. 23 sierpnia 2012 roku Javier Zanetti wystąpił w meczu Inter Mediolan vs. FC Vaslui. Rozegrał wówczas swój 800. mecz w barwach Interu Mediolan[13]. 10 marca 2013 r. zaliczył w spotkaniu z Bologną (0:1) 600 występ ligowy dla Interu[14]. W meczu z FC Parma, rozegranym 21 kwietnia, wystąpił po raz 1100 w oficjalnym spotkaniu, co jest 4 wynikiem w historii[15]. 28 kwietnia w 17 minucie meczu z US Palermo doznał zerwania ścięgna Achillesa[16]. 12 czerwca 2013 Inter za pośrednictwem swej oficjalnej strony internetowej poinformował o przedłużeniu z Zanettim umowy do 30 czerwca 2014[17]. W 2014 roku, Javier Zanetti postanowił zakończyć karierę piłkarską.

Kariera reprezentacyjna

edytuj
 
Zanetti (po lewej) w pojedynku z Cristiano Ronaldo.

W kadrze wystąpił po raz pierwszy w listopadzie 1994, za czasów gry w Banfield. Został wtedy powołany przez Daniela Passarellę na mecz z reprezentacją Chile i zagrał całe 90 minut. Swoją pierwszą bramkę dla reprezentacji Zanetti zdobył 22 czerwca 1995 roku w meczu przeciwko Słowacji (6-0). Javier Zanetti jest piłkarzem posiadającym najwięcej występów w historii reprezentacji Argentyny. Był członkiem srebrnej drużyny z Igrzysk Olimijskich w Atlancie. Występował na Mundialu 1998 i Mundialu 2002. Bramka Il Capitano na 2:2 w meczu Argentyny z Anglią na MŚ w 1998 r. spowodowała, że doszło do dogrywki, a planowany zamach na prokuratora Marka Kopacza nie powiódł się, gdyż podłożony pod jego samochodem ładunek wybuchowy eksplodował za wcześnie[18]. Swój setny występ w barwach reprezentacji Zanetti świętował w półfinałowej potyczce Pucharu Konfederacji 2005 przeciwko reprezentacji Meksyku. Javier został wybrany wówczas piłkarzem meczu. Z wielkim niezrozumieniem przyjęto decyzję, iż Zanetti nie pojedzie na mistrzostwa świata 2006, pomimo że występował w meczach eliminacyjnych. José Pekerman w jego miejsce powołał Lionela Scaloniego. W turniejach o Puchar Ameryki brał udział w latach: 1995, 1999, 2004 i 2007. Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery przez Roberta Ayalę przejął po nim kapitańską opaskę. Rekordzistą reprezentacji Argentyny pod względem ilości występów został 17 listopada 2007 r. w meczu z Boliwią. Wskutek decyzji nowego trenera kadry Argentyny – Diego Maradony, stracił na rzecz Javiera Mascherano opaskę kapitańską. Pomimo zwycięstwa w Lidze Mistrzów Zanetti nie został powołany do kadry na Mistrzostwa Świata w RPA. Maradona wolał postawić na Ariela Garcé, co wywołało wielką falę oburzenia. W wyjściowej jedenastce jego miejsce zajął Jonás Gutiérrez z grającego w Championship Newcastle United. Po Mundialu powrócił do zespołu. Ostatnim spotkaniem w reprezentacji Zanettiego był mecz z Urugwajem rozegrany 16 lipca 2011 r. na Copa América 2011.

Styl gry

edytuj

Nominalną pozycją Javiera Zanettiego jest prawa obrona. "Il Capitano" potrafi jednak grać na lewej obronie, a także jako środkowy i prawy pomocnik, co czyni go zawodnikiem niezwykle wszechstronnym. Zanetti jest piłkarzem wyjątkowo wytrzymałym i odpornym na kontuzje, co potwierdza liczba jego występów w kolejnych sezonach. Ponadto Argentyńczyk potrafi znakomicie przyspieszyć, prowadzić piłkę i jej nie stracić, co w trakcie swej długiej kariery niejednokrotnie wykorzystywał. Nie jest jednak piłkarskim wirtuozem. Odznacza się wielką charyzmą oraz czystą grą, gdyż kartki otrzymuje jedynie incydentalnie[19]. Bramki i asysty zdarzają się Zanettiemu okazjonalnie.

Sukcesy

edytuj

Klubowe

edytuj
 
Feta z okazji zdobycia Scudetto w 2008
Inter Mediolan

Reprezentacyjne

edytuj

Indywidualne

edytuj
  • FIFA 100
  • Pallone d'Argento: 2002
  • FIFA Team of the Year 2009: nominacja
  • “Loyalty and Critics”: 2013
  • Jedenastka roku Serie A według "La Gazzetta dello Sport": 2007[20]
  • National Giuseppe Prisco Award: 2007
  • San Siro Gentleman Awards – Gentelman roku: 2013[21]
  • Nagroda Senatora Daniele Turaniego: 2009
  • Nagroda Facchettiego: 2012

Życie prywatne

edytuj
 

W 1992 roku wówczas dziewiętnastoletni Zanetti poznał czternastoletnią córkę nauczyciela uniwersyteckiego – Paulę De La Fuente, która siedem lat później została jego żoną. Żyją obecnie nad jeziorem Como w Moltrasio, a wcześniej mieszkali w Cernobio i prowadzą własną restaurację o nazwie "El Gaucho" w Mediolanie. Razem z żoną, która jest fotografką, założył organizację charytatywną: Fundację PUPI (Por Un Piberío Integrado), a razem z Estebanem Cambiassem Leoni di Potrero, która zajmuje się pomocą dzieciom zaczynającym przygodę z piłką. Il Capitano jest ambasadorem FIFA w Argentynie projektu SOS Children’s Villages. 11 czerwca 2005 roku urodziła się córka Javiera Zanettiego o imieniu Sol. 27 lipca 2008 urodził się syn Ignacio, a 9 maja 2012 Tomas. Piłkarz Interu ma również starszego brata Sergio Zanettiego, również piłkarza. Javier Zanetti jest głęboko wierzącym katolikiem, pomagał nawet Wesleyowi Sneijderowi w jego nawróceniu. Zawsze przed wejściem na boisko wykonuje znak krzyża. 25 kwietnia 2013 był gościem papieża Franciszka, który gościł go na prywatnej, godzinnej audiencji. Zanetti w prezencie podarował Ojcu Świętemu swoją koszulkę z numerem 4, opaskę kapitańską z flagami Włoch, Argentyny i Watykanu oraz inicjałami Papieża, książkę poświęconą Inter Campus ze specjalną dedykacją Massimo Morattiego, tabliczkę Fundacji PUPI oraz proporczyk z herbem Papieża Franciszka[22].

W 2003 uczestniczył w nagraniu piosenki Pazza Inter. W 2007 r. wziął udział w nagraniu hiszpańskojęzycznej wersji włoskiej piosenki "Parole parole", która postanowiła nagrać włoska piosenkarka Mina. W maju 2010 r. wziął udział razem z Angelo Palombo w indonezyjskiej wersji "Idola" wykonując utwór "Piu Bella Cosa" Ramazzottiego[23]. Jest admiratorem talentu Laury Pausini, Erosa Ramazzottiego i Los Piojos z Argentyny oraz The Beatles.

Pani Zanetti odpowiadając na pytanie o tajemnicę długowieczności męża powiedziała, że jest on patologicznym śpiochem, który może usnąć nawet na stojąco, a nie zbudzi go nawet skaczące po nim dziecko[19]. Jego obsesją są własne włosy, które mogą dotknąć jedynie jego dzieci. Lęk przed wyłysieniem skłonił go do spania w specjalnym czepku, który dostarcza do cebulek witaminy[24]. W 2009 r. wydał swą autobiografię Capitano e gentiluomo[25]. W 2011 została wydana przez Skirę 757 Record di fedeltà – I giorni di Zanetti. W 2010 wystąpił w filmie dokumentalnym Piergorgia Gaya Niente Paura[26].

Rekordy

edytuj
  • Najwięcej meczów dla Interu (857),
  • Najwięcej meczów w Serie A bez przerwy (137),
  • Najwięcej meczów dla Interu w europejskich pucharach (160),
  • 2. zawodnik pod względem liczby meczów derbowych Mediolanu (46),
  • 2. piłkarz pod względem liczby spotkań w Serie A (611),
  • Obcokrajowiec z największą ilością meczów w Serie A (611),
  • Najwięcej występów w Lidze Mistrzów jako kapitan (82),

Statystyki

edytuj

Klubowe

edytuj
Klub Sezon Kraj Rozgrywki Mecze Bramki Asysty
Tallares 1992/1993   Argentyna Primera B Nacional Argentina 33 1
Banfield 1993/1994 Primera División 37 1
1994/1995 29 3
Razem 66 4
Inter Mediolan 1995/1996   Włochy Serie A 32 2
1996/1997 33 3
1997/1998 28 0
1998/1999 34+2[27] 3+0
1999/2000 34+1[28] 1+0
2000/2001 29 0 0
2001/2002 33 0 0
2002/2003 31 1 0
2003/2004 34 0 0
2004/2005 35 0 0
2005/2006 27 0 0
2006/2007 36 1 1
2007/2008 38 1 2
2008/2009 37 0 1
2009/2010 37 0 1
2010/2011 35 0 2
2011/2012 34 0 3
2012/2013 33 0 1
2013/2014 12 0 1
Razem 615 12 11
Łącznie w Serie A 66 4 -
Ogółem 711 17 11

Reprezentacyjne

edytuj
 
Il Capitano w meczu z Rosją (2009)
 
Mecz Portugalia – Argentyna 9 lutego 2011
Reprezentacja Argentyny
Rok Mecze Gole
1994 3 0
1995 15 1
1996 6 0
1997 4 0
1998 9 2
1999 11 0
2000 7 0
2001 9 0
2002 6 0
2003 8 1
2004 14 1
2005 10 0
2006 0 0
2007 15 0
2008 11 0
2009 8 0
2010 2 0
2011 7 0
Razem 145 5
Spotkania reprezentacyjne i bramki
# Data Miejsce Rywal Wynik Rozgrywki Bramki Czas gry
1994
1 16 listopada Estadio Nacional de Chile, Santiago   Chile 3–0 mecz towarzyski
2 21 grudnia Estadio José Amalfitani, Buenos Aires   Rumunia 1–0
3 27 grudnia Estadio Monumental, Buenos Aires   Jugosławia 1–0
1995
4 8 stycznia King Fahd Stadium, Rijad   Japonia 5–1 1995 King Fahd Cup
5 10 stycznia   Nigeria 0–0
6 13 stycznia   Dania 0–2
7 14 lutego Estadio Malvinas Argentinas, Mendoza   Bułgaria 4–1 Mecz towarzyski
8 13 maja Ellis Park, Johannesburg   Południowa Afryka 1–1
9 31 maja Estadio Olímpico Chateau Carreras, Córdoba   Peru 1–0
10 14 czerwca Estadio Gigante de Arroyito, Rosario   Paragwaj 2–1
11 22 czerwca Estadio Malvinas Argentinas, Mendoza   Salwador 6–0 1
12 30 czerwca Estadio Centenario, Quilmes   Australia 2–0
13 8 lipca Estadio Parque Artigas, Paysandú   Boliwia 2–1 Copa América 1995
14 11 lipca Estadio Parque Artigas, Paysandú   Chile 4–0
15 17 lipca Estadio Atilio Paiva Olivera, Rivera   Brazylia 2–2
16 20 września Estadio Vicente Calderón, Madryt   Hiszpania 1–2 Mecz towarzyski
17 11 października Estadio Monumental, Buenos Aires   Kolumbia 0–0
18 8 listopada   Brazylia 0–1
1996
19 24 kwietnia Estadio Monumental, Buenos Aires   Boliwia 3–1 eliminacje do MŚ 1998
20 2 czerwca Estadio Olímpico Atahualpa, Quito   Ekwador 0–2
21 20 czerwca Estadio San Martín, Tucumán   Polska 2–0 Mecz towarzyski
22 7 lipca Estadio Nacional, Lima   Peru 0–0 eliminacje do MŚ 1998
23 1 września Estadio Monumental, Buenos Aires   Paragwaj 1–1
24 15 grudnia   Chile 1–1
1997
25 6 lipca Estadio Defensores del Chaco, Asunción   Paragwaj 2–1 eliminacje do MŚ 1998
26 20 lipca Estadio Monumental, Buenos Aires   Wenezuela 2–0
27 10 września Estadio Nacional de Chile, Santiago   Chile 2–1
28 12 września Estadio Monumental, Buenos Aires   Urugwaj 0–0
1998
29 29 kwietnia Maracanã, Rio de Janeiro   Brazylia 1–0 Mecz towarzyski
30 14 maja Estadio Olímpico Chateau Carreras, Córdoba   Bośnia i Hercegowina 5–0 1
31 19 maja Estadio Malvinas Argentinas, Mendoza   Chile 1–0
32 25 maja Estadio Monumental, Buenos Aires   Południowa Afryka 2–0
33 14 czerwca Stadium Municipal, Tuluza   Japonia 1–0 MŚ 1998 90
34 21 czerwca Parc des Princes, Paryż   Jamajka 5–0 90
35 26 czerwca Stade Chaban-Delmas, Bordeaux   Chorwacja 1–0 66
36 30 czerwca Stade Geoffroy-Guichard, Saint-Étienne   Anglia 2–2 1 120
37 4 lipca Stade Vélodrome, Marsylia   Holandia 1–2 90
1999
38 31 marca Amsterdam ArenA, Amsterdam   Holandia 1–1 mecz towarzyski 90
39 9 czerwca Soldier Field, Chicago   Meksyk 2–2
40 13 czerwca RFK Stadium, Waszyngton   Stany Zjednoczone 0–1
41 26 czerwca Estadio José Amalfitani, Buenos Aires   Litwa 0–0
42 1 lipca Estadio Feliciano Cáceres, Luque   Ekwador 3–1 Copa América 1999
43 4 lipca Estadio Feliciano Cáceres, Luque   Kolumbia 0–3
44 11 lipca Estadio Antonio Sarubbi, Ciudad del Este   Brazylia 1–2
45 4 września Estadio Monumental, Buenos Aires   Brazylia 2–0 Mecz towarzyski
46 7 września Estádio Beira-Rio, Porto Alegre   Brazylia 2–4
47 13 października Estadio Olímpico Chateau Carreras, Córdoba   Kolumbia 2–1
48 17 listopada Estadio Ramón Sánchez Pizjuán, Sewilla   Hiszpania 2–0
2000
49 23 lutego Stadion Wembley, Londyn   Anglia 0–0 Mecz towarzyski 90
50 29 marca Estadio Monumental, Buenos Aires   Chile 4–1 eliminacje do MŚ 2002
51 26 kwietnia Estadio José Romero, Maracaibo   Wenezuela 4–0
52 4 czerwca Estadio Monumental, Buenos Aires   Boliwia 1–0
53 29 czerwca Estadio El Campín, Bogotá   Kolumbia 3–1
54 19 lipca Estadio Monumental, Buenos Aires   Ekwador 2–0
55 26 lipca Estádio do Morumbi, São Paulo   Brazylia 1–3
2001
56 28 lutego Stadio Olimpico, Rzym   Włochy 2–1 Mecz towarzyski
57 28 marca Estadio Monumental, Buenos Aires   Wenezuela 5–0 eliminacje do MŚ 2002
58 25 kwietnia Estadio Hernando Siles, La Paz   Boliwia 3–3
59 3 czerwca Estadio Monumental, Buenos Aires   Kolumbia 3–0
60 15 sierpnia Estadio Olímpico Atahualpa, Quito   Ekwador 2–0
61 5 września Estadio Monumental, Buenos Aires   Brazylia 2–1
62 7 października Estadio Defensores del Chaco, Asunción   Paragwaj 2–2
63 8 listopad Estadio Monumental, Buenos Aires   Peru 2–0
64 14 listopada Estadio Centenario, Montevideo   Urugwaj 1–1
2002
65 27 marca Stade des Charmilles, Genewa   Kamerun 2–2 Mecz towarzyski
66 17 kwietnia Gottlieb-Daimler-Stadion, Stuttgart   Niemcy 1–0 90
67 2 czerwca Stadion Kashima, Kashima   Nigeria 1–0 MŚ 2002 90
68 7 czerwca Sapporo Dome, Sapporo   Anglia 0–1 90
69 12 czerwca Miyagi Stadium, Rifu   Szwecja 1–1 90
70 20 listopada Stadion Saitama, Saitama   Japonia 2–0 Mecz towarzyski 90
2003
71 12 lutego Amsterdam ArenA, Amsterdam   Holandia 0–1 Mecz towarzyski 90
72 8 czerwca Nagai Stadium, Osaka   Japonia 4–1 1 90
73 11 czerwca Seul World Cup Stadium, Seul   Korea Południowa 1–1
74 16 lipca Estadio Ciudad de La Plata, La Plata   Urugwaj 2–2
75 6 września Estadio Monumental, Buenos Aires   Chile 2–2 eliminacje MŚ 2006
76 9 września Estadio Olímpico, Caracas   Wenezuela 3–0
77 15 listopada Estadio Monumental, Buenos Aires   Boliwia 3–0
78 19 listopada Estadio Metropolitano, Barranquilla   Kolumbia 1–1
2004
79 28 kwietnia Stade Mohamed V, Casablanca   Maroko 1–0 Mecz towarzyski
80 2 czerwca Estádio Mineirão, Belo Horizonte   Brazylia 1–3 eliminacje MŚ 2006
81 27 czerwca Orange Bowl Stadium, Miami   Kolumbia 0–2 Mecz towarzyski
82 30 czerwca Giants Stadium, East Rutherford   Peru 2–1
83 7 lipca Estadio Elías Aguirre, Chiclayo   Ekwador 6–1 Copa América 2004 90
84 10 lipca   Meksyk 0–1 90
85 13 lipca Estadio Miguel Grau, Piura   Urugwaj 4–2 90
86 17 lipca Estadio Elías Aguirre, Chiclayo   Peru 1–0 90
87 20 lipca Estadio Nacional, Lima   Kolumbia 3–0 90
88 25 lipca   Brazylia 2–2 120
89 4 września Estadio Monumental, Lima   Peru 3–1 eliminacje MŚ 2006
90 9 października Estadio Monumental, Buenos Aires   Urugwaj 4–2 1
91 13 października Estadio Nacional de Chile, Santiago   Chile 0–0
92 17 listopada Estadio Monumental, Buenos Aires   Wenezuela 3–2
2005
93 9 lutego Esprit Arena, Düsseldorf   Niemcy 2–2 Mecz towarzyski 90
94 30 marca Estadio Monumental, Buenos Aires   Kolumbia 1–0 eliminacje MŚ 2006
95 4 czerwca Estadio Olímpico Atahualpa, Quito   Ekwador 0–2
96 8 czerwca Estadio Monumental, Buenos Aires   Brazylia 3–1
97 15 czerwca RheinEnergieStadion, Kolonia   Tunezja 2–1 Puchar Konfederacji 2005 12
98 18 czerwca Frankenstadion, Norymberga   Australia 4–2 90
99 21 czerwca   Niemcy 2–2 90
100 26 czerwca AWD-Arena, Hanower   Meksyk 1–1 120
101 29 czerwca Waldstadion, Frankfurt   Brazylia 1–4 90
102 12 listopada Stade de Genève, Genewa   Anglia 2–3 Mecz towarzyski
2007
103 7 lutego Stade de France, Paryż   Francja 1–0 mecz towarzyski
104 2 czerwca St. Jakob-Park, Bazylea   Szwajcaria 1–1
105 5 czerwca Camp Nou, Barcelona   Algieria 4–3 90
106 28 czerwca Estadio José Romero, Maracaibo   Stany Zjednoczone 4–1 Copa América 2007 90
107 2 lipca   Kolumbia 4–2 90
108 5 lipca Estadio Metropolitano, Barquisimeto   Paragwaj 1–0 90
109 8 lipca   Peru 4–0 90
110 11 lipca Polideportivo Cachamay, Puerto Ordaz   Meksyk 3–0 90
111 15 lipca Estadio José Romero, Maracaibo   Brazylia 0–3 90
112 22 sierpnia Ullevaal Stadion, Oslo   Norwegia 1–2 Mecz towarzyski 90
113 11 września MCG, Melbourne   Australia 1–0 90
114 13 października Estadio Monumental, Buenos Aires   Chile 2–0 eliminacje MŚ 2010 90
115 16 października Estadio José Romero, Maracaibo   Wenezuela 2–0 90
116 17 listopada Estadio Monumental, Buenos Aires   Boliwia 3–0 90
117 20 listopada Estadio El Campín, Bogotá   Kolumbia 1–2 90
2008
118 26 marca Cairo International Stadium, Kair   Egipt 2–0 Mecz towarzyski 90
119 4 czerwca Qualcomm Stadium, San Diego   Meksyk 4–1 90
120 8 czerwca Giants Stadium, East Rutherford   Stany Zjednoczone 0–0 14
121 15 czerwca Estadio Monumental, Buenos Aires   Ekwador 1–1 eliminacje MŚ 2010 90
122 18 czerwca Estádio Mineirão, Belo Horizonte   Brazylia 0–0 90
123 20 lipca Stadion Dynama Mińsk, Mińsk   Białoruś 0–0 Mecz towarzyski 90
124 6 września Estadio Monumental, Buenos Aires   Paragwaj 1–1 eliminacje MŚ 2010 90
125 10 września Estadio Monumental, Lima   Peru 1–1 90
126 11 października Estadio Monumental, Buenos Aires   Urugwaj 2–1 90
127 15 października Estadio Nacional de Chile, Santiago   Chile 0–1 90
128 19 listopada Hampden Park, Glasgow   Szkocja 1–0 Mecz towarzyski 90
2009
129 11 lutego Stade Vélodrome, Marsylia   Francja 2–0 Mecz towarzyski 90
130 28 marca Estadio Monumental, Buenos Aires   Wenezuela 4–0 eliminacje MŚ 2010 90
131 1 kwietnia Estadio Hernando Siles, La Paz   Boliwia 1–6 90
132 6 czerwca Estadio Monumental, Buenos Aires   Kolumbia 1–0 45
133 10 czerwca Estadio Olímpico Atahualpa, Quito   Ekwador 0–2 90
134 12 sierpnia Stadion Lokomotiwu Moskwa, Moskwa   Rosja 3–2 Mecz towarzyski 90
135 5 września Estadio Gigante de Arroyito, Rosario   Brazylia 1–3 eliminacje MŚ 2010 90
136 9 września Estadio Defensores del Chaco, Asunción   Paragwaj 0–1 90
2010
137 7 września Estadio Monumental, Buenos Aires   Hiszpania 4–1 Mecz towarzyski 90
138 17 listopada Khalifa International Stadium, Doha   Brazylia 1–0 90
2011
139 9 lutego Stade de Genève, Genewa   Portugalia 2–1 Mecz towarzyski 61
140 26 marca MetLife Stadium, East Rutherford   Stany Zjednoczone 1–1 90
141 20 czerwca Estadio Monumental, Buenos Aires   Albania 4–0 90
142 1 lipca Estadio Ciudad de La Plata, La Plata   Boliwia 1–1 Copa América 2011 90
143 6 lipca Estadio Estanislao López, Santa Fe   Kolumbia 0–0 90
144 11 lipca Estadio Olímpico Chateau Carreras, Córdoba   Kostaryka 3–0 90
145 16 lipca Estadio Estanislao López, Santa Fe   Urugwaj 1–1 120

Rozgrywek

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Wirtualna Polska Media, #DzialoSieWSporcie: Wzruszające pożegnanie długowiecznego Zanettiego [online], sportowefakty.wp.pl, 10 maja 2020 [dostęp 2023-08-22] (pol.).
  2. ↑ Pele's list of the greatest [online], 4 marca 2004 [dostęp 2023-08-22] (ang.).
  3. ↑ Numer Zanettiego zastrzeżony [online], Transfery.info, 29 kwietnia 2015 [dostęp 2023-08-22] (pol.).
  4. ↑ Lionel Messi z kolejnym rekordem, prześcignął legendę [online], Przegląd Sportowy Onet [dostęp 2023-08-22] (pol.).
  5. ↑ Zanetti. "O telemóvel só aparece depois da cabina telefónica e do faxe". 10.09.2011. [dostęp 2013-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-19)]. (port.).
  6. ↑ Javier Zanetti – Superman niewidzialny [online], sport.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  7. ↑ Zanetti manda baci al Friuli. 20.12.1997. [dostęp 2013-07-21]. (wł.).
  8. ↑ 1000 veces Zanetti. lanacion.com.ar. [dostęp 2013-05-18]. (hiszp.).
  9. ↑ Javier Zanetti, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–transfery) [dostęp 2020-11-30].
  10. ↑ Javier Zanetti, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–występy : 1995/1996) [dostęp 2020-12-05].
  11. ↑ Z czuba.pl – inny serwis sportowy. Nikiforzy polskiego dziennikarstwa sportowego [online], tv.zczuba.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  12. ↑ Rewolucji w Interze ciąg dalszy – FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-24].
  13. ↑ Jacek Żytnicki: Osiemset razy Zanettiego. Na spalonym. [dostęp 2012-11-21]. (pol.).
  14. ↑ 600 występ Zanettiego – FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-24].
  15. ↑ 1100 meczów Zanettiego! – intermediolan.com [online], intermediolan.com [dostęp 2017-11-24] (ang.).
  16. ↑ OFICJALNE: przeklęty sezon – intermediolan.com [online], intermediolan.com [dostęp 2017-11-24] (ang.).
  17. ↑ Oficjalne: Zanetti przedłużył kontrakt. 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-12]. (pol.).
  18. ↑ SportowyBar – aktualne informacje ze świata sportu – WP SportoweFakty [online], babol.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  19. ↑ a b Javier Zanetti – intermediolan.com [online], intermediolan.com [dostęp 2017-11-24] (ang.).
  20. ↑ Jedenastka roku wg."La Gazzetta dello Sport" – FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-24].
  21. ↑ Zanetti, Kovacić, Milito i Moratti nagrodzeni. [dostęp 2013-05-16]. (pol.).
  22. ↑ Javier Zanetti na audiencji u Papieża Franciszka – intermediolan.com [online], intermediolan.com [dostęp 2017-11-24] (ang.).
  23. ↑ SportowyBar – aktualne informacje ze świata sportu – WP SportoweFakty [online], babol.pl [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-29] (pol.).
  24. ↑ alkosport.pl [online], alkosport.pl [dostęp 2020-03-07] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-27].
  25. ↑ Zanetti e i tifosi per "Capitano e Gentiluomo". 20.05.09 / 22:11. [dostęp 20.05.09]. (wł.).
  26. ↑ Niente paura (2010) – Full Cast & Crew – IMDb [online], imdb.com [dostęp 2017-11-24].
  27. ↑ Mecze barażowe
  28. ↑ Mecz barażowy

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Javier_Zanetti&oldid=75148925”