Jacques Handschin

Jacques Handschin
Imię i nazwisko	Jacques Samuel Handschin
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1886 ; Moskwa
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1955 ; Bazylea
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	muzykolog

Jacques Samuel Handschin (ur. 5 kwietnia 1886 w Moskwie, zm. 25 listopada 1955 w Bazylei^[1]^[2]) – szwajcarski muzykolog.

Życiorys

Uczęszczał do gimnazjum w Moskwie^[1], gdzie uczył się gry na organach^[2]. Następnie uczył się w szkole handlowej w Neuchâtel^[1]. W 1905 roku podjął studia historyczne i matematyczne na Uniwersytecie w Bazylei^[1]^[2], kontynuował edukację w Monachium (1905–1906) i Lipsku (1906–1907)^[1]. W Lipsku pobierał także lekcje teorii i gry na organach u Maxa Regera i Karla Straubego, później był uczniem Charlesa-Marie Widora w Paryżu^[1]^[2]. W dziedzinie muzykologii pozostał samoukiem, konsultował się jedynie z Hugo Riemannem i Erichem Moritzem von Hornbostelem^[1]^[2]. W latach 1909–1920 uczył gry na organach w Konserwatorium Petersburskim^[1]^[2]. Występował jako organista, propagował w Rosji twórczość J.S. Bacha^[1], wykonywał też dzieła współczesnych rosyjskich kompozytorów takich jak Aleksandr Głazunow i Siergiej Taniejew^[2]. Od 1914 roku był organistą luterańskiego kościoła św. Piotra w Petersburgu^[2].

W 1920 roku wyemigrował do Szwajcarii^[1]^[2]. W 1921 roku uzyskał na Uniwersytecie w Bazylei tytuł doktora na podstawie dysertacji Choralbearbeitungen und Kompositionen mit rhythmischen Text in der mehrstimmigen Musik des 13. Jahrhunderts, tamże w 1924 roku habilitował się na podstawie pracy Über die mehrstimmige Musik der St. Martial-Epoche sowie die Zusammenhänge zwischen Notre Dame und St. Martial und die Zusammenhänge zwischen einem dritten Stil und Notre Dame und St. Martial^[1]^[2]. Wykładał muzykologię na Uniwersytecie w Bazylei jako docent (1924–1930), profesor nadzwyczajny (1930–1935) i profesor zwyczajny (1935–1955)^[1]. Był organistą Linsebühlkirche w St. Gallen (1920–1924), Peterskirche w Zurychu (1924–1935) i Martinskirche w Bazylei (1935–1955)^[1].

Działalność naukowa

W swojej pracy zajmował się wieloma dziedzinami muzykologii historycznej i systematycznej, publikował prace poświęcone muzyce starożytnej, średniowiecznej, renesansowej i barokowej, a także psychologii i teorii muzyki oraz etnomuzykologii^[1]. Największe znaczenie mają jego badania nad muzyką średniowiecza, w tym wczesnym organum, twórczością szkół Notre-Dame i Saint-Martial oraz angielską wielogłosowością^[1]. Zgromadził ponad 70 tysięcy mikrofilmów średniowiecznych rękopisów^[1]. Do najważniejszych prac Handschina należą: La Musique de l’antiquité (Paryż 1946), Der Toncharakter: Eine Einführung in die Tonpsychologie (Zurych 1948) i Musikgeschichte im Überblick (Lucerna 1948)^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 69–70. ISBN 83-224-0453-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1445. ISBN 978-0-02-865528-4.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 69–70. ISBN 83-224-0453-0.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1445. ISBN 978-0-02-865528-4.

[1]

[2]