Józef Werobej
Józef Werobej (ur. 17 września 1890 w Zalesiu[1], zm. 27 kwietnia 1976 w Londynie) – oficer piechoty Armii Imperium Rosyjskiego, pułkownik Wojska Polskiego mianowany przez polskie władze na uchodźstwie generałem brygady. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Józef Werobej (przed 1934) | |
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 września 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 kwietnia 1976 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
83 Pułk Strzelców Poleskich |
| Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujPo ukończeniu gimnazjum klasycznego w Wilnie, w latach 1912–1917 służył w armii rosyjskiej, w której ukończył szkołę podoficerską (1913) i szkołę chorążych (1915). Był oficerem zawodowym piechoty. Brał udział w walkach frontowych podczas I wojny światowej. W grudniu 1917 wstąpił do Ligi Oficerskiej I Korpusu Polskiego w Rosji. W okresie od sierpnia 1918 do lipca 1920 dowodził kompanią i batalionem 1 pułku strzelców polskich (późniejszy 43 pułk strzelców Legionu Bajończyków) Armii Polskiej we Francji dowodzonej przez gen. Józefa Hallera.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od sierpnia 1920 do grudnia 1931 pełniący obowiązki, potem dowódca 83 pułku piechoty w Kobryniu. Od grudnia 1931 do grudnia 1934 dowódca 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem. Jako najstarszy dowódca pułku od stycznia do sierpnia 1933 pełnił obowiązki dowódcy dywizji pod nieobecność gen. brygady Edmunda Knoll-Kownackiego i w czasie choroby płk. dypl. Bronisława Regulskiego, dowódcy piechoty dywizyjnej. Od tego drugiego oficera w grudniu 1934 przejął obowiązki dowódcy piechoty dywizyjnej 13 DP i pełnił je do marca 1939, kiedy to otrzymał dowództwo 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach[2].
Był prezesem zarządu Wołyńskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie[3].
9 Dywizją Piechoty dowodził w czasie kampanii wrześniowej. W składzie Armii „Pomorze” wykonywał zadanie obrony przejść przez „korytarz pomorski” przed XIX Korpusem Guderiana. Po rozbiciu dywizji w Borach Tucholskich udało mu się wydostać z okrążenia i dołączyć do sztabu Armii „Pomorze”. 13 września formalnie objął dowództwo 4 Dywizji Piechoty. 19 września został wzięty do niewoli niemieckiej.
W czasie wojny przebywał w obozie jenieckim Woldenberg, gdzie przez pewien czas kierował działalnością konspiracyjną.
Po uwolnieniu z niewoli w Polskich Siłach Zbrojnych m.in. jako I zastępca dowódcy 5 Kresowej Dywizji Piechoty we Włoszech i Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji brał aktywny udział w środowiskach kombatanckich. Zginął potrącony przez samochód w Londynie. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.
Awanse
edytuj- podporucznik – 1916
- porucznik – 1916
- kapitan – 1919
- major – 1921 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- podpułkownik – 9 września 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 83,5 lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]
- pułkownik – 1 stycznia 1929 (w marcu 1939 zajmował 14. lokatę[5])
- generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 169[6]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3749 (1921)[7]
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[8]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[9]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)[10]
- Medal Wojska (za Wojnę 1939–1945)[11]
Przypisy
edytuj- ↑ Według niektórych źródeł[według kogo?] w Zelwie
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 533.
- ↑ Zarząd Wołyńskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-01-08].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 94 z 14 września 1924 roku, s. 526.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 7.
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 374.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1723.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Werobej, Jozef - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2020-04-29].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.