Józef Grzegorz Wojtarowicz
Józef Grzegorz Wojtarowicz (ur. 10 marca 1791 w Szynwałdzie, zm. 31 maja 1875 w Krakowie) – duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny tarnowski w latach 1840–1850.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup diecezjalny tarnowski | |
| Okres sprawowania |
1840–1850 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Nominacja biskupia |
13 lipca 1840 |
| Sakra biskupia |
22 listopada 1840 |
| Data konsekracji |
22 listopada 1840 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Życiorys
edytujJózef Wojtarowicz urodził się w Szynwałdzie 10 marca 1791. Wstąpił do seminarium lwowskiego. Po jego ukończeniu kontynuował studia wyższe w Wiedniu, gdzie w 1817 przyjął święcenia kapłańskie. Po roku studiów objął stanowisko profesora teologii moralnej w nowo powstałym przemyskim seminarium.
Był m.in. kanclerzem, inspektorem szkół, kanonikiem katedralnym, prałatem, a po śmierci biskupa Michała Korczyńskiego został wikariuszem kapitulnym diecezji przemyskiej. W 1840 został mianowany biskupem młodej (istniejącej od 1786–1805 i ponownie od 1815) diecezji tarnowskiej.
Był pierwszym Polakiem kierującym tą diecezją. Nowy biskup miał przed sobą ogromną pracę, była to przede wszystkim walka z pijaństwem wśród chłopów. Jako biskup znacznie przyczynił się do budowy nowych i odnowy starych kościołów, starał się zwiększyć aktywność kapłanów w sprawowaniu sakramentów świętych, kładł nacisk na głoszenie homilii, śpiewanie polskich pieśni kościelnych, a także na katechizację ludności, w tym dzieci i młodzieży. Biskup Wojtarowicz zakładał na terenie diecezji liczne towarzystwa trzeźwościowe zupełnie nieznane wcześniej w Tarnowie, gdzie zachęcał wiernych do abstynencji lub do ograniczenia spożywania trunków. Popierał także misje parafialne i sprowadzał do diecezji licznych kaznodziejów, przede wszystkim jezuitów, franciszkanów, bernardynów i karmelitów.
Za jego czasów notuje się także rozwój szkolnictwa wiejskiego. Rządy biskupa Wojtarowicza przypadły na czas zaborów, a także powstania w 1846 i rzezi galicyjskiej. Biskup starał się trzymać nieco na boku, choć wstawiał się o uwolnienie aresztowanych księży, można jednak stwierdzić, że do powstania ustosunkowany był pozytywnie[1][2]. Tym przede wszystkim naraził się władzom austriackim, które w 1850 skłoniły go do rezygnacji. Po opuszczeniu diecezji biskup Wojtarowicz osiadł w klasztorze oo. Cystersów w Krakowie-Mogile, a nowym biskupem tarnowskim został ks. Józef Alojzy Pukalski. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia biskup przeniósł się do kościoła św. Mikołaja, a potem do kościoła św. Floriana.
Biskup Wojtarowicz cieszył się w Krakowie szacunkiem zarówno wśród biednych, którym pomagał, jak i wśród możnych. Jego przyjacielem był prezydent Krakowa Józef Dietl. Zmarł 31 maja 1875. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[3].
Przypisy
edytuj- ↑ „Biskup tarnowski Wojtarowicz na bankiet urządzony z racji cesarskich urodzin zaprosił zdrajcę Jakuba Szelę – odznaczonego przez cesarza złotym medalem honorowym i wielką wstęgą – i wraz z nim toastował na cześć «cesarsko-królewskiej apostolskiej miłości»”. [w:] „Przemyślanin”, nr 41, Artur Ceduła, 2007-11-13.
- ↑ Kazimierz Bańburski: Portret Jakuba Szeli. muzeum.tarnow.pl (arch.). [dostęp 2014-09-07].
- ↑ Kwatera IIb. Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 149. ISBN 83-08-01428-3.
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna Józefa Grzegorza Wojtarowicza na stronie diecezji tarnowskiej [dostęp 2015-12-31]
- Nota biograficzna Józefa Grzegorza Wojtarowicza w Archiwum Diecezjalnym w Tarnowie (arch.) [dostęp 2014-09-07]
- Józef Grzegorz Wojtarowicz [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-10-21] (ang.).