Iwan Kononow
Iwan Nikitowicz Kononow, ros. Иван Никитович Кононов (ur. 2 kwietnia 1906[1][2]) w stanicy Nowonikołajewskaja w Rosji, zm. w 11 września 1967[1] w Adelajdzie w Australii) – radziecki wojskowy (major), dowódca 102 kozackiego dywizjonu kawalerii, 600 Dońskiego Kozackiego Dywizjonu Kawalerii, 5 pułku kawalerii Kozaków dońskich w 1 Kozackiej Dywizji Kawalerii, 3 brygady pieszej Kozaków dońskich 3 pieszej dywizji w XV Kozackim Korpusie Kawalerii SS, a następnie szef sztabu tego korpusu podczas II wojny światowej.
 Iwan Kononow | |
| major (Armia Czerwona), generał major (Wehrmacht) | |
| Data i miejsce urodzenia |
2 kwietnia 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 września 1967 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1920–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja |
kawaleria, piechota |
| Jednostki |
Armia Czerwona: 27 pułk kawalerii 5 stawropolskiej dywizji kozackiej, 436 pułk strzelecki 135 dywizji strzeleckiej; Wehrmacht: 102 kozacki dywizjon kawalerii, 600 Doński Kozacki Dywizjon Kawalerii, 5 pułk kawalerii Kozaków dońskich w 1 Kozackiej Dywizji Kawalerii, 3 brygada piesza Kozaków dońskich 3 pieszej dywizji w XV Kozackim Korpusie Kawalerii SS; |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu, pułku, brygady i szef sztabu XV Kozackiego Korpusu Kawalerii SS |
| Główne wojny i bitwy |
Wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa: Agresja ZSRR na Polskę, wojna zimowa z Finlandią, Wielka wojna ojczyźniana, zwalczanie partyzantki radzieckiej na Białorusi, zwalczanie ruchu partyzanckiego w Jugosławii |
| Odznaczenia | |
  
| |
W 1920 wstąpił do armii bolszewickiej. Służył w 14 dywizji kawalerii 1 Armii Konnej na froncie polskim. W 1922 ukończył szkołę młodszych oficerów przy 14 dywizji kawalerii. Do września 1924 służył w dywizji, po czym został dowódcą pododdziału w 27 pułku kawalerii 5 stawropolskiej dywizji kozackiej. W 1927 ukończył szkołę wojskową, a następnie objął dowództwo szwadronu 27 pułku kawalerii. W latach 1930–1932 brał udział w zwalczaniu chłopskich buntów na północnym Kaukazie. Od stycznia 1932 zajmował funkcję komisarza politycznego w 30 saratowskim pułku kawalerii. Jednocześnie od 1933 był sekretarzem pułkowego biura partyjnego. W lipcu 1934 został zastępcą szefa sztabu 28 tamańskiego pułku kawalerii, a w 1936 r. – p.o. szefa sztabu tego pułku. W 1938 ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego, dostając stopień majora. Od września tego roku był szefem oddziału operacyjnego sztabu II korpusu kawalerii w Kijowie. Brał udział we wrześniu 1939 w ataku na Polskę, a następnie na przełomie 1939/1940 w wojnie zimowej z Finlandią. Za zasługi odznaczony Orderem Czerwonej Gwiazdy. 15 sierpnia 1940 objął dowództwo pułku strzeleckiego 155 dywizji strzeleckiej[2].
Po wybuchu wojny z Niemcami przeszedł 22 sierpnia 1941 na czele części pułku na stronę niemiecką, zapowiadając prowadzenie walki z władzą sowiecką. W październiku tego roku sformował kolaboracyjny ochotniczy kozacki szwadron kawalerii przy sztabie dowodzącego rejonem tyłowym Grupy Armii "Środek". Ponad 1-tysięczny ochotniczy kozacki oddział kawalerii, składający się z czterech szwadronów kawalerii, plutonu artylerii konnej i plutonu działek przeciwpancernych prowadził w składzie niemieckiej 88 Dywizji Piechoty działania antypartyzanckie na obszarze okupowanej Białorusi w rejonie Wiaźmy, Połocka i Wielkich Łuków. Kozacy niszczyli leśne bazy partyzantów[2].
W 1942 dostał stopień podpułkownika, zaś w 1943 – pułkownika. Wiosną 1942 został dowódcą 102 kozackiego dywizjonu kawalerii. Jesienią tego roku objął dowództwo 600 Dońskiego Kozackiego Dywizjonu Kawalerii, w który rozwinął się 102 kozacki dywizjon kawalerii. Od czerwca 1943 dowodził 5 pułkiem kawalerii Kozaków dońskich w 1 Kozackiej Dywizji Kawalerii, jako jedyny Rosjanin na takim stanowisku. W styczniu 1945 objął dowództwo 3 brygady pieszej Kozaków dońskich 3 pieszej dywizji w XV Kozackim Korpusie Kawalerii SS. 3 kwietnia tego roku został w stopniu generała majora szefem sztabu korpusu. Jednocześnie sprawował funkcję oficera łącznikowego ze sztabem głównodowodzącego Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej gen. Andrieja A. Własowa. Był odznaczony Żelaznym Krzyżem 1 i 2 klasy[2][3].
Uniknął deportacji do Związku Sowieckiego. Początkowo zamieszkał w zachodnich Niemczech, a następnie przeniósł się do Australii, gdzie zmarł 11 września 1967 w Adelajdzie[1][2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Игорь Петров. labas.livejournal.com. [dostęp 2024-12-30]. (ros.).
- ↑ a b c d e Как казак Иван Кононов увел полк к фашистам и почему его за это не судили. dzen.ru. [dostęp 2024-12-30]. (ros.).
- ↑ Russen und Kosaken sind unversöhnlich. www.fr.de. [dostęp 2024-12-30]. (niem.).