István Csom

węgierski szachista

István Csom (ur. 2 czerwca 1940 w Sátoraljaújhely, zm. 28 lipca 2021[1]) – węgierski szachista i sędzia klasy międzynarodowej (International Arbiter od 1991), arcymistrz od 1973 roku.

István Csom
Ilustracja
István Csom, 1974
Data i miejsce urodzenia

2 czerwca 1940
Sátoraljaújhely

Data śmierci

28 lipca 2021

Obywatelstwo

Węgry

Tytuł szachowy

arcymistrz (1973)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny)

Kariera szachowa

edytuj

Od połowy lat 60. do końca 80. należał do podstawowych zawodników reprezentacji Węgier. Pomiędzy 1968 a 1988 rokiem dziewięciokrotnie uczestniczył w szachowych olimpiadach, największy sukces osiągając w roku 1978 w Buenos Aires, gdzie szachiści węgierscy jedyny raz w historii wywalczyli złote medale olimpijskie. Poza tym zdobył jeszcze 5 medali: trzykrotnie srebrny wraz z drużyną (1970, 1972, 1980) oraz indywidualnie złoty (1980, za wynik na IV szachownicy) i srebrny (1970, na V szachownicy). W latach 1970–1992 sześciokrotnie reprezentował swój kraj w drużynowych mistrzostwach Europy, zdobywając 3 srebrne (1970, 1977, 1980) i 2 brązowe (1973, 1983) medale wraz z drużyną oraz indywidualnie złoty (1973, na V szachownicy). W roku 1985 wystąpił również w pierwszych drużynowych mistrzostwach świata rozegranych w Lucernie, zdobywając wraz z drużyną tytuł wicemistrzowski oraz srebrny medal za uzyskany rezultat na VII szachownicy[2]. Od 1964 roku wielokrotnie startował w finałach mistrzostw Węgier, w roku 1972 zdobywając tytuł mistrza kraju. Poza tym w 1976 zajął II, a w 1969 i 1973 III miejsca.

Do najważniejszych sukcesów indywidualnych Istvána Csoma należy zwycięstwo (przed Ulfem Anderssonem) w turnieju strefowym w Puli (1975), dzięki któremu wystąpił rok później w turnieju międzystrefowym w Biel/Bienne, zajmując w nim IX miejsce[3]. Poza tym zwyciężył w międzynarodowych turniejach rozegranych w m.in. Amsterdamie (1969, turniej B festiwalu IBM), Olocie (1975), Hanowerze (1976), Berlinie (1979, wraz z Wasilijem Smysłowem), Kopenhadze (1983, turniej Politiken Cup, wraz z Siergiejem Kudrinem), Järvenpie (1985), Nowym Delhi (1987, przed Viswanathanem Anandem), Silkeborgu (1988, wraz z Ivanem Farago), Tel Awiwie (1989, wraz z Joną Kosaszwilim), Ter Apel (1990) oraz Budapeszcie (1995, I-III). Sukcesy osiągnął również w Somborze (1972, II m-ce za Aleksandrem Bielawskim, a przed m.in. Janem Timmanem), Budapeszcie (1978, II m-ce za Johnem Nunnem), Hastings (1978/79, dz. II m-ce za Ulfem Anderssonem), Rzymie (1981, II m-ce za Wiktorem Korcznojem), Maladze (1981, dz. II m-ce za Michaiłem Talem), Esbjergu (1981, II m-ce za Larsem Karlssonem oraz 1985, dz. II m-ce za Andrasem Adorjanem), Niszu (1981, II m-ce za Larsem Karlssonem) i Suhr (1992, II m-ce za Josephem Gallagherem).

W 2001 r. zdobył srebrny medal w mistrzostwach świata "weteranów" (zawodników powyżej 60. roku życia), rozegnanych w Arco[4].

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 stycznia 1989 r., z wynikiem 2545 punktów dzielił wówczas 67-73. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 6. miejsce wśród szachistów węgierskich[5].

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj