Igil
Igil (tuwiński игил) – chordofon smyczkowy, bezprogowy, zawierający dwie struny.
| |
| Klasyfikacja naukowa | |
| 321.322-71 | |
| Klasyfikacja popularna | |
| strunowy, smyczkowy |
Związany jest z mitologią konia, głęboko zakorzenioną w kulturze Tuwy. Instrumentu tego często używa się do imitowania rytmu końskich kopyt[1]. W Tuwie był wykonywany oddzielny repertuar wokalno-instrumentalny wyłącznie dla tego instrumentu[2]. W 2010 roku Muzeum Etnograficzne w Warszawie zakupiło do swoich zbiorów 2 igily (igiły)[3].
Budowa
edytujPudło rezonansowe ma kształt eliptyczny[4], a szyjka zakończona końską głową nie ma progów[4]. Struny są wykonane zazwyczaj z końskiego włosia lub żyłki nylonowej[4][2]. Część drewniana jest wykonywana z jednego kawałka, zazwyczaj z drewna świerkowego, rzadziej z brzozowego, które jest trudniejsze do obróbki[2]. Podczas wykończania instrumentu lutnik pokrywa je skórą lub cienkim plasterm drewnianym[2]. Długość instrumentu to zazwyczaj 800-900 mm[4].
Technika gry
edytujGrający na instrumencie opiera pudło o uda, a główkę unosi do góry. Gra techniką paznokciową dotykając struny palcami lewej ręki bez przyciskania ich do szyjki[5], prawą prowadząc po nich smyczek[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Marek Zaradniak, Tuwa w Todze czyli coś dla ducha i coś dla ciała, „Gloswielkopolski.pl” [dostęp 2018-10-07] (pol.).
- ↑ a b c d e Tamdyn Ałdar, Instrument muzyczny "igił" [online], www.zbiory.ethnomuseum.pl [dostęp 2018-10-07] (pol.).
- ↑ Ethographic museum of Warsaw obtained Tuvan national folk instruments, „Tuva-Online” [dostęp 2018-10-07] (ros.).
- ↑ a b c d Tuwan folk instruments, „The spirit of Tuwan nomads”, 23 marca 2014 [dostęp 2018-10-07] (ang.).
- ↑ Wallin S. Tuvan Throat Singing and the Legend of the Horse Head Fiddle [Dostęp 2018-10-07]