Holszańscy herbu Hippocentaurus

polska rodzina książęca wywodząca się z Wielkiego Księstwa Litewskiego

Holszańscy herbu Hippocentaurus – ród książęcy pochodzenia wielkolitewskiego.

Holszańscy
Ilustracja
Hippocentaurus
Państwo

Wielkie Księstwo Litewskie

Region

woj. wileńskie

Gniazdo rodzinne

Holszany

Tytuły

książęta

Protoplasta

Algimunt

Pierwsza wzmianka

1379

Status rodziny

wymarła

Ostatni przedstawiciel

Semen Holszański

Data wymarcia

1556

Pochodzenie etniczne

wielkolitewskie

Ród macierzysty

udzielni książęta wielkolitewscy

Herb książęcy rodu Holszańskich – Holszański

Protoplastą Holszańskich jest Algimunt, potomek udzielnych książąt Wielkiego Księstwa Litewskiego. Ród był spokrewniony z Jagiellonami, Zofia Holszańska, czwarta żona króla Władysława Jagiełły, urodziła mu synów i późniejszych królów: Władysława Warneńczyka i Kazimierza Jagiellończyka.

Ostatnim męskim przedstawicielem rodu był Semen Holszański zmarły w 1556 roku[a][1].

Etymologia nazwiska

edytuj

Nazwisko Holszańskich ma charakter odmiejscowy, a konkretniej pochodzi od nazwy miejscowości Holszany, zlokalizowanej w danym powiecie oszmiańskim (obecnie Białoruś)[2].

Pochodzenie

edytuj

Legenda

edytuj

Według Macieja Stryjkowskiego (ur. 1547), początki tej rodziny sięgają Holszy Romuntowicza (żył około 1250 roku), który wywodził się z linii Dowsprunga. Według dawnej genealogii wielkolitewskich książąt, Holsza, syn Romunta, miał być potomkiem Dowsprunga, który żył w X wieku i był współczesnym Palemonowi. Według tych podań, Holsza miał dać początek rodu Holszańskich w jedenastym pokoleniu. Jednakże, te genealogiczne wywody są bardzo wątpliwej wiarygodności, zwłaszcza biorąc pod uwagę ogromną odległość czasową i słabo udokumentowane dzieje Wielkiego Księstwa Litewskiego, które często są przedstawiane bardziej w sposób legendarny niż oparty na faktach. Owe wywody mają na celu udowodnienie filiacji rodu Holszańskich, sięgającej, według tych podań, do czasów legendarnych i niepewnych[3].

Fakty historyczne

edytuj

Holszańscy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Historia tego rodu, oparta na pewnych śladach piśmiennych, rozpoczyna się dopiero od Iwana Algimuntowicza, księcia wielkolitewskiego z Holszan (żyjącego około 1379-1402), którego ojciec Algimunt (Olgimunt, Ougemundes) jest przedstawicielem pierwszego pokolenia Holszańskich, które można potwierdzić historycznie. Dopiero od tego momentu możemy mówić o bardziej konkretnych informacjach dotyczących rodu Holszańskich i ich historii[3][3].

Historia

edytuj

Iwan Algimuntowicz jest pierwszą historyczną postacią swojego rodu. Po raz pierwszy jego podpis widnieje w 1379 roku na traktacie pokojowym między Władysławem Jagiełłą, Kiejstutem a Wielkim Mistrzem Zakonu Krzyżackiego, jest to zarazem pierwsza historyczna wzmianka dotycząca rodu Holszańskich. Według opinii Juliana Bartoszewicza, Iwan Algimuntowicz był oddany i lojalny wobec wielkiego księcia Witolda, co wynika z jego publicznej działalności, która zawsze wspierała Witolda, a także z informacji przekazanych przez Macieja Stryjkowskiego o łaskawym traktowaniu go przez wielkiego księcia litewskiego. Iwan często również podpisywał się obok Wielkiego Księcia na ważnych aktach dyplomatycznych, zwykle jako jeden z pierwszych. Był również prawdopodobnie zaangażowany w sprawy polityczne. Niestety, brak wystarczającej ilości archiwalnych źródeł oraz niepewne informacje kronikarskie uniemożliwiają nam dokładniejsze określenie tych działań[3].

Z uwagi na popularne w czasach ówczesnych nazwiska patronimiczne Iwana – Algimuntowicz – udaje się rozszyfrować imię jego ojca, Algimunta, który zarazem jest w rzeczywistości protoplastą rodu Holszańskich[3].

Znani przedstawiciele

edytuj

Zobacz też

edytuj
  1. Zgodnie z tradycją rodową/dynastyczną w kulturze europejskiej, data wymarcia rodu jest datą śmierci ostatniego męskiego potomka rodu. W przypadku rodziny Holszańskich, niektóre przedstawicielki żyły dłużej niż wspomniany Semen Holszański.

Przypisy

edytuj
  1. Wolff 1895 ↓, s. 115.
  2. Wolff 1895 ↓, s. 94.
  3. a b c d e Kazimierz Pułaski, Szkice i poszukiwania historyczne, nakład J.K. Żupańskiego i K.J. Heumanna, 1887, s. 261 [dostęp 2023-06-10] (pol.).

Bibliografia

edytuj