Hienadź Alejnikau
Hienadź Stanisławawicz Alejnikau (biał. Генадзь Станіслававіч Алейнікаў, ros. Геннадий Станиславович Алейников, Giennadij Stanisławowicz Alejnikow; ur. 10 listopada 1947 w Mińsku, zm. 13 września 2017) – białoruski ekonomista i bankowiec, w latach 1997–1998 przewodniczący zarządu Narodowego Banku Republiki Białorusi.
| Pełne imię i nazwisko |
Hienadź Stanisławawicz Alejnikau |
|---|---|
| Data urodzenia |
10 listopada 1947 |
| Data śmierci |
13 września 2017 |
| Przewodniczący zarządu Narodowego Banku Republiki Białorusi | |
| Okres |
od 16 stycznia 1997 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujUrodził się 10 listopada[a] 1947 roku w Mińsku, w Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1977 roku ukończył Białoruski Państwowy Instytut Gospodarki Narodowej im. Kujbyszewa[1] ze specjalnością „obrót pieniężny i kredyt”[2]. W 1985 roku ukończył studia[1] na Wydziale Ekonomistów-Międzynarodowców[2] Wszechzwiązkowej Akademii Handlu Zagranicznego w Moskwie[1] ze specjalnością „międzynarodowe stosunki ekonomiczne” ze znajomością języka obcego. Posługiwał się językami angielskim i francuskim[2].
W latach 1977–1978 pracował w Mińsku jako inspektor kredytowy Frunzeńskiego Oddziału Banku Państwowego ZSRR. W latach 1978–1982 był kierownikiem Centralnego Oddziału Banku Państwowego Mińskiego Miejskiego Biura Banku Państwowego ZSRR. W latach 1985–1987 pełnił funkcję zastępcy kierownika Mińskiego Miejskiego Biura Banku Państwowego ZSRR. W latach 1987–1988 pracował jako zastępca przewodniczącego Leninowskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego m. Mińska[1]. W latach 1988–1989 był szefem zarządu Mińskiego Miejskiego Zarządu Banku Państwowego ZSRR[2]. Od 1989 do listopada 1991 roku[3] pracował jako zastępca przewodniczącego zarządu – kierownik Zarządu Planowo-Ekonomicznego[1] Białoruskiego Banku Republikańskiego Banku Współpracy Gospodarczej z Zagranicą ZSRR. Od listopada 1991 do 1997 roku pełnił funkcję prezesa – przewodniczącego Rady Dyrektorów Banku Współpracy Gospodarczej z Zagranicą Republiki Białorusi[1]. Od 16 stycznia 1997 roku[4] był przewodniczącym zarządu Narodowego Banku Republiki Białorusi[3]. 30 stycznia tego samego roku wszedł w skład Rady Ministrów Białorusi[5], a 5 lutego został członkiem jej Prezydium[6]. Od 10 lutego 1997 roku do 28 maja 1998 roku wchodził w skład Komisji Walutowo-Kredytowej Rady Ministrów[7]. 20 marca 1998 roku[8] został zdymisjonowany ze stanowiska szefa Banku Narodowego w związku z gwałtownym spadkiem kursu rubla białoruskiego[3]. Od 1999 roku do grudnia 2007 roku pracował jako przewodniczący zarządu Banku Handlu Międzynarodowego i Inwestycji. Odszedł ze stanowiska po przejęciu tego banku przez rosyjskie konsorcjum Alfa-Grupp[2] w grudniu 2007 roku[9]. Zmarł 13 września 2017 roku[10].
Odznaczenia
edytuj- Gramota Pochwalna Rady Ministrów Republiki Białorusi (10 listopada 1997) – za wieloletnią rzetelną pracę w systemie bankowym republiki i w związku z 50-leciem urodzin[11].
Życie prywatne
edytujHienadź Alejnikau był żonaty z Wolhą Alejnikawą – profesor, dyrektor Republikańskiego Centrum Naukowo-Praktycznego Onkologii, Hematologii i Immunologii Dziecięcej[10]. Małżonkowie urodzili się w ten sam dzień roku, chociaż w różnych latach[12]. Mieli trzech synów, z których jeden – Maksim – jest producentem i kompozytorem[10].
Oceny
edytujZdaniem Iryny Jekadumawej, Hienadź Alejnikau znalazł się w ekipie prezydenta Alaksandra Łukaszenki jako specjalista-pragmatyk, gotowy pracować z władzą niezależnie od politycznego kursu kraju[13].
Uwagi
edytuj- ↑ W wywiadzie udzielonym stronie internetowej „Minsk-Nowosti” żona Hienadzia Alejnikaua, Wolha Alejnikawa powiedziała, że ona i jej mąż urodzili się tego samego dnia roku. Z informacji biograficznej Wolhi Alejnikawej wynika, że urodziła się ona 10 listopada.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Kto… ↓, s. 10
- ↑ a b c d e Алейников Геннадий Станиславович. who.bdg.by. [dostęp 2016-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03 15:36:26)]. (ros.).
- ↑ a b c Kto… ↓, s. 11
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 16 января 1997 г. №65. bankzakonov.com, 1997-01-16. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 30 января 1997 г. №115. laws.newsby.org, 1997-10-30. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-25)]. (ros.).
- ↑ С. Линг: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 5 февраля 1997 г. №59. pravo.levonevsky.org, 1997-02-05. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
- ↑ В. Кокорев: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 28.05.1998 N 849. bankzakonov.com, 1998-05-28. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 20 марта 1998 г. №149. bankzakonov.com, 1998-03-20. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
- ↑ Алейников Геннадий Станиславович. who.bdg.by. [dostęp 2019-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
- ↑ a b c Умер бывший глава Нацбанка Геннадий Алейников. tut.by, 2017-09-13. [dostęp 2019-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-09)]. (ros.).
- ↑ С. Линг: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 10 ноября 1997 г. №1496. pravo.levonevsky.org, 1997-10-10. [dostęp 2015-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-03)]. (ros.).
- ↑ Ольга Поклонская: Директор РНПЦ детской онкологии, гематологии и иммунологии Ольга Алейникова: «Дарить жизнь — это счастье». minsknews.by, 2017-06-18. [dostęp 2019-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-13)]. (ros.).
- ↑ Екадумава 2011 ↓, s. 277
Bibliografia
edytuj- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- Ірына Екадумава: Сыстэма ўлады і сыстэма апазыцыі пасьля канстытуцыйнага крызысу 1996 г. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 277–288; 687–693. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).