Herkules (film 1997)

film animowany z 1997

Herkules (ang. Hercules) – amerykański film animowany z roku 1997 opowiadający historię mitycznego herosa Herkulesa. Na podstawie filmu wyprodukowano serial animowany. Został wyprodukowany przez Walt Disney Pictures. Serwis Rotten Tomatoes przyznał mu wynik 83%[1].

Herkules
Hercules
Gatunek

fantasy, przygodowy, komedia, musical

Data premiery

14 czerwca 1997
21 listopada 1997 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski, hiszpański, grecki

Czas trwania

92 minuty

Reżyseria

Ron Clements, John Musker

Scenariusz

Ron Clements, John Musker, Donald McEnery, Bob Shaw, Irene Mecchi

Główne role

Tate Donovan
Danny DeVito
Susan Egan
James Woods

Muzyka

Alan Menken

Zdjęcia

Joe D’Amato

Scenografia

Gerald Scarfe

Montaż

Tom Finan

Produkcja

Ron Clements, John Musker, Alice Dewey Goldstone, Kendra Haaland

Wytwórnia

Walt Disney Pictures
Walt Disney Feature Animation

Dystrybucja

Buena Vista Pictures

Budżet

85 mln USD

Przychody brutto

252,7 mln USD

Nagrody
4 Annie, LAFCA
Strona internetowa
Cosplay: Herkules i Megara

Fabuła

edytuj

Muzy opowiadają o narodzinach Herkulesa w starożytnej Grecji, który jest synem Zeusa i Hery – władców bogów. Jego obecność nie sprzyja jednak Hadesowi, bratu Zeusa, władcy podziemi, który spiskuje w celu przejęcia władzy – za 18 lat dzięki specyficznemu ułożeniu planet będzie mógł uwolnić z więzienia tytanów i użyć ich w celu zdobycia władzy. Został jednak ostrzeżony przez Mojry, że jeżeli Herkules będzie obecny, to plan się nie powiedzie.

Hades wysyła więc swoje sługi – impy Bóla i Panika – aby porwały i rozprawiły się z Herkulesem. Udaje im się to jedynie częściowo – specjalna trucizna, która ma pozbawić go nieśmiertelności, nie została przez niego wypita w całości – przez co Herkules zachował nadludzką siłę. Przez to impom nie udaje się go zabić, co próbowały zrobić pod postacią węży. Herkulesa przygarnęło dwoje rolników – Amfitrion i Alkmena.

Mimo dorastania w ich towarzystwie młody Herkules cały czas czuje się nie na miejscu ze względu na swoją nadprzyrodzoną siłę. Ostatecznie po nieumyślnym zniszczeniu miasteczka postanawia poszukać swojego miejsca na świecie. Rodzice wyznają mu wówczas prawdę o jego znalezieniu, przekazują mu także medalion z boskim symbolem. Herkules postanawia odwiedzić Świątynię Zeusa w Olimpii. Tam jego prawdziwy ojciec wciela się w swój posąg i wyjawia mu jego pochodzenie. Mówi mu także, że aby odzyskać swój status nieśmiertelnego i wrócić na Olimp Herkules musi dowieść, że jest tego godzien. Wysyła go razem z Pegazem, jego dawnym przyjacielem z dzieciństwa do Filokteta, podstarzałego satyra, który był trenerem wielu herosów (odpowiednik mitologicznego centaura Chirona). Fil po pewnych oporach (wszyscy jego poprzedni wychowankowie zawiedli) decyduje się wyszkolić Herkulesa.

Po ukończeniu wymagającego treningu Herkules rusza do Teb, aby zyskać tam sławę herosa. Po drodze ratuje piękną Megarę z rąk centaura Nessosa, zakochując się w niej. Nie wie, że Megara służy Hadesowi, który posiadł w drodze transakcji jej duszę. Dowiedziawszy się o tym, że Herkules żyje (Ból i Panik nie zdradzili się z tym), postanawia go wyeliminować za wszelką cenę. Nasyła na niego Hydrę, która jednak zostaje przez niego pokonana – tak jak i inne potwory. Herkules zostaje bohaterem – i celebrytą – Teb. Mimo to okazuje się, że to za mało, aby móc odzyskać nieśmiertelność.

Megarze, która została wysłana przez Hadesa, aby znaleźć słabość Herkulesa, udaje się jedynie zakochać w herosie. Odkrywszy, że syn Zeusa żywi do niej podobne uczucia, Hades wymusza na nim układ – ten za jej bezpieczeństwo wyzbędzie się swojej mocy na jeden dzień. Jak się okazuje, to jest dzień, w którym koniunkcja planet dochodzi do skutku i Hades uwalnia tytanów. Czterech z nich, będących personifikacjami sił natury, atakuje Olimp, a piąty, będący wielkim cyklopem, zostaje wysłany do Teb, aby pokonał Herkulesa. Początkowo wszystko idzie zgodnie z planem Hadesa – Zeus, tak jak i reszta bogów, zostaje skrępowany przez tytanów, a Herkules, pozbawiony swojej mocy, nie ma odwagi stanąć przeciwko cyklopowi. Jednak Megara przekonuje Filokteta, aby zachęcił herosa do walki. Udaje mu się pokonać cyklopa dzięki sprytowi, jednak pod sam koniec walki Megara zostaje ciężko ranna, ratując Herkulesa przed spadającą kolumną.

Ponieważ ranienie Megary stanowiło złamanie układu Hadesa z Herkulesem, ten ostatni odzyskuje swoją nadludzką moc. Natychmiast, wraz z Pegazem, rusza i pokonuje tytanów. Nie udaje się mu jednak uratować Megary, która umiera w wyniku ran. Herkules rusza więc do krainy umarłych, gdzie zmusza Hadesa do oddania mu duszy swojej ukochanej. Ten zgadza się – pod warunkiem, że sam ją wydostanie ze Styksu – rzeki, w której płyną wszystkie dusze. Gdy Herkules wskakuje do niej, okazuje się, że to ostatnia z pułapek Hadesa – rzeka wysysa ze śmiertelnego Herkulesa życie, postarzając go. W momencie jednak, gdy Mojry chcą przeciąć nić jego żywota, jego poświęcenie okazuje się być ostatecznym czynem, który przywraca mu nieśmiertelność. Herkules wynosi ducha Megary ze Styksu, po czym wrzuca do niego Hadesa, który, mimo nieśmiertelności, zostaje wciągnięty w jego najgłębsze czeluście przez mściwe dusze.

Po połączeniu duszy Megary z jej ciałem zostaje ona przywrócona do życia. Herkules, mimo możliwości wstąpienia na Olimp, decyduje się pozostać na ziemi z ukochaną. W uznaniu jego zasług Zeus umieszcza jego podobiznę na nieboskłonie – dokładnie tak, jak marzył o tym Fil.

Obsada głosowa

edytuj

Wersja polska

edytuj

Opracowanie i udźwiękowienie wersji polskiej: Start International Polska
Reżyseria: Joanna Wizmur
Dialogi polskie: Elżbieta Łopatniukowa
Teksty piosenek: Filip Łobodziński
Kierownictwo muzyczne: Marek Klimczuk
Opieka artystyczna: Mariusz Arno Jaworowski
Realizator dźwięku: Elżbieta Chojnowska
Kierownictwo produkcji: Elżbieta Araszkiewicz(inne języki)
Produkcja polskiej wersji językowej: Disney Character Voices International Inc.
W wersji polskiej udział wzięli:

Muzyka

edytuj

Ścieżkę dźwiękową z filmu wydano w maju 1997 roku. Utwór „Go the Distance” w wykonaniu aktora Rogera Barta zdobył nominacje do Oscara oraz Złotego Globu.

Wykonawcy piosenek:

Kontrowersje

edytuj

Film spotkał się z krytyką greckich widzów i opinii publicznej. Ciaran Byrne, recenzując film dla Greckiej gazety „Adesmevtos Typos” stwierdził, że film jest „kolejnym przykładem wypaczenia historii i kultury greckiej przez obcokrajowców”[2].

Przypisy

edytuj
  1. Hercules (1997) – Rotten Tomatoes [online], rottentomatoes.com [dostęp 2017-11-23] (ang.).
  2. Ciaran Byrne, Julia Llewelyn Smith. Greeks put Hercules on trial. „The Nation”, s. C1, C8, 1997-10-09. Google News. (ang.). 

Linki zewnętrzne

edytuj