Henryk Piotr Kossowski

Henryk Piotr Kossowski herbu Dołęga[1] (ur. 21 stycznia 1828 w Warszawie, zm. 2 maja 1903 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, tłumacz dzieł religijnych, rektor Akademii Duchownej w Warszawie w latach 1863–1867, biskup pomocniczy płocki w latach 1884–1889, biskup pomocniczy kujawsko-kaliski w latach 1889–1903.

Henryk Piotr Kossowski
Biskup tytularny Serry
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1828
Warszawa

Data i miejsce śmierci

2 maja 1903
Warszawa

Biskup pomocniczy kujawsko-kaliski
Okres sprawowania

1889–1903

Biskup pomocniczy płocki
Okres sprawowania

1884–1889

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Diakonat

13 marca 1857

Prezbiterat

23 marca 1857

Nominacja biskupia

24 marca 1884

Sakra biskupia

13 lipca 1884

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

13 lipca 1884

Miejscowość

Petersburg

Miejsce

kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej

Konsekrator

Aleksander Gintowt-Dziewałtowski

Współkonsekratorzy

Szymon Marcin Kozłowski
Antanas Baranauskas

Życiorys

edytuj

Urodził się 21 stycznia 1828 w Warszawie. Po śmierci rodziców zaopiekował się nim hrabia Józef Łubieński[1]. W latach 1839–1846 kształcił się w zakresie szkoły średniej, najpierw w gimnazjum we Wrocławiu, a następnie w gimnazjum w Lesznie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości[1][2]. W latach 1847–1851[2] odbył studia na wydziale prawa uniwersytetu w Berlinie, po czym został zarządcą cukrowni w dobrach Sanguszków na Podolu[1]. W 1852 rozpoczął studia w seminarium duchownym w Kamieńcu Podolskim, które od następnego roku kontynuował w Akademii Duchownej w Petersburgu[1], gdzie w 1857 uzyskał magisterium z teologii[2]. 13 marca 1857 otrzymał święcenia diakonatu[3], a 23 marca 1857[4] został w Petersburgu[5] wyświęcony na prezbitera[4] przez arcybiskupa metropolitę mohylewskiego[6] Wacława Żylińskiego[4].

W latach 1857–1859[2] pracował w seminarium duchownym w Mińsku jako wykładowca łaciny i spowiednik kleryków[1]. W latach 1860–1863 był duszpasterzem akademickim i proboszczem w Dorpacie. Na tej placówce rozpoczął budowę kościoła, założył szkołę katolicką i ochronkę, a także należał do Estońskiego Towarzystwa Naukowego[1]. Od 1863 piastował urząd rektora Akademii Duchownej w Warszawie, gdzie wykładał teologię pastoralną i egzegezę biblijną Starego Testamentu[2]. Stanowiska na uczelni został pozbawiony w 1867 w związku z jej zamknięciem przez władze carskie[1]. Zajął się wtedy pracą naukową i odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej[2]. Od 1871 przez 13 lat był proboszczem parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny na Lesznie w Warszawie[1]. W 1864 został kanonikiem honorowym sejneńskim[4].

24 marca 1884 papież Leon XIII prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji płockiej[1] ze stolicą tytularną Serra[3]. Święcenia biskupie otrzymał 13 lipca 1884 w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Petersburgu[7]. Konsekrował go Aleksander Gintowt-Dziewałtowski, arcybiskup metropolita mohylewski, w asyście Szymona Marcina Kozłowskiego, biskupa diecezjalnego łuckiego i żytomierskiego, i Antanasa Baranauskasa, biskupa pomocniczego żmudzkiego[3]. Po święceniach pozostał w Warszawie. Do Płocka przeniósł się po śmierci miejscowego biskupa diecezjalnego Kaspra Borowskiego, skąd jako wikariusz kapitulny zarządzał diecezją w latach 1885–1889[2].

30 grudnia 1890[5] został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego diecezji kujawsko-kaliskiej[1]. W 1896 ponownie został wybrany wikariuszem kapitulnym diecezji płockiej, jednak tym razem funkcji nie objął[1]. W diecezji kujawsko-kaliskiej w 1897 został mianowany oficjałem, a po ustąpieniu z urzędu biskupa diecezjalnego Aleksandra Bereśniewicza od marca do grudnia 1902 sprawował urząd wikariusza kapitulnego[2].

Przetłumaczył około 20 dzieł religijnych, m.in. pisma św. Teresy z Ávili, a także dokonał korekty redakcyjnej przekładu Biblii Jakuba Wujka. Wraz z Michałem Nowodworskim założył i redagował Encyklopedię kościelną, do której napisał około 240 haseł z zakresu teologii katolickiej i historii Kościoła. Publikował kazania i mowy w „Przeglądzie Katolickim” i „Homiletyce”. Zgromadził znaczący księgozbiór liczący około 4000 woluminów, który w testamencie przekazał włocławskiemu seminarium duchownemu[2].

Zmarł 2 maja 1903 w Warszawie. 5 maja 1903 został pochowany w podziemiach katedry we Włocławku[1].

Wyróżnienia

edytuj

W 1900 nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l m n J. Dębiński. Henryk Piotr Kossowski (1828–1903) biskup pomocniczy diecezji płockiej i kujawsko-kaliskiej. „Niedziela”. 52/2004 (edycja płocka). ISSN 0208-872X. [dostęp 2015-08-22]. 
  2. a b c d e f g h i U. Haśkiewicz. Biskup Henryk Piotr Kossowski. „Ex Cathedra”. Nr 9(139), r. 12, s. 12–13, wrzesień 2014. Parafia Katedralna we Włocławku. [dostęp 2015-08-22]. 
  3. a b c Henryk Piotr Kossowski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-08-22].
  4. a b c d Nowi biskupi. „Przegląd Katolicki”. R. 22, nr 26, s. 421–425, 26 czerwca 1884. Drukarnia Czerwińskiego i Spółki. [dostęp 2015-08-24]. 
  5. a b P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, s. 217–218. ISBN 83-211-1311-7.
  6. Wacław Żyliński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-08-24].
  7. K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 404. ISBN 978-83-7306-593-2.

Linki zewnętrzne

edytuj