Habitus
Sprawność (łac. habitus) – termin etyczny stworzony przez Arystotelesa i rozwijany przez myślicieli wszystkich wieków.
Koncepcja Arystotelesa
edytujSprawność według Arystotelesa jest dyspozycją dobrego działania.
Koncepcja św. Tomasza
edytujŚw. Tomasz rozwijał koncepcję Arystotelesa, dodając do niej sprawności nadprzyrodzone, takie jak wiara, nadzieja i miłość.
Koncepcja Pierre'a Bourdieu
edytujWedług Pierre'a Bourdieu habitus oznacza nabyte umiejętności i kompetencje jednostki, które przyjmują postać trwałych dyspozycji, takich jak sposoby postrzegania świata czy reguły działania i myślenia. Habitus nie jest jednak zbiorem trwałych reguł i praw, przez co staje się on bardziej poręcznym i elastycznym narzędziem wskazującym właściwy sposób poruszania się w świecie[1].
Habitus zatem wykracza zarówno poza automatyczny determinizm, jak i wolną – niczym nie skrępowaną – wolę. Rodzi on nastawienia i oczekiwania mające rutynowy, regularny charakter, ale jednak nie koordynowane świadomie przez normy, które podmioty potrafiłyby wyartykułować[2]. Właśnie w pozadyskursywnym charakterze habitusu upatrywać można przyczyny niekontrolowanych zmian struktury zachowań. Bourdieu ujmuje to w następujący sposób: „schematy myślenia i wyrażania, które przyswoiła jednostka, stanowią bazę do nieintencjonalnej inwencji kontrolowanej improwizacji”[3].
Ogromna część koncepcji habitusu zwraca uwagę na to, że istnieją nieograniczone możliwości działania, o których dana osoba nigdy by nie pomyślała. Z tego powodu takie opcje nie istnieją dla danego habitusu, ponieważ podmiot nawet nie zdaje sobie z nich sprawy. W typowych sytuacjach społecznych jednostka polega na znacznym zasobie scenariuszy zachowań i dużym zasobie wiedzy, co ukazuje człowieka jako posiadającego pewien obraz świata i przygotowanego do reakcji w określonej sytuacji.
Całkowite poznanie habitusu danej osoby nie jest możliwe choćby ze względu na fakt, że jest on zakorzeniony na nieświadomym poziomie pozadyskursywnym; niemożliwym do artykulacji dla tkwiącej w habitusie jednostki[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Arkadiusz Marciniak: teoria archeologii w: Przeszłość społeczna - próba konceptualizacji red. Tabaczyński S.. 2012, s. 92.
- ↑ Andrzej Zybertowicz: Przemoc i poznanie. toruń: 1995, s. 94.
- ↑ Pierre Bourdieu: Szkic teorii praktyki poprzedzony trzema studiami na temat etnologii Kybalów. 2007, s. 79.
Linki zewnętrzne
edytuj
- Szczegółowe omówienie tej koncepcji znajduje się w słowniku. rownosc.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-11)].